Paley European Institute leczenie rzadkich chorób ortopedycznych i neurologicznych

•  Opis choroby

  Polimikrogyria jest rzadką wadą rozwojową mózgu, charakteryzującą się obecnością licznych, małych i nieprawidłowo ukształtowanych zakrętów kory mózgowej. Stan ten powstaje w wyniku nieprawidłowego procesu migracji neuronów podczas rozwoju mózgu w okresie prenatalnym. Objawy polimikrogyrii mogą być różnorodne i obejmują opóźnienie rozwoju psychoruchowego, zaburzenia mowy, problemy z koordynacją ruchową, padaczkę oraz porażenie kończyn. Stopień nasilenia objawów zależy od lokalizacji oraz rozległości zmian w mózgu

• Diagnostyka

  Podstawą diagnostyki polimikrogyrii jest obrazowanie mózgu za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI), które uwidacznia charakterystyczny obraz mnogich, drobnych zakrętów kory mózgowej. Niekiedy pomocne mogą być dodatkowe badania takie jak EEG (elektroencefalografia), umożliwiające ocenę czynności bioelektrycznej mózgu, szczególnie u pacjentów z padaczką. Ważną rolę odgrywa także szczegółowy wywiad kliniczny oraz badanie neurologiczne, które pozwalają ocenić stopień deficytów neurologicznych.

• Nasze podejście do leczenia

  W naszym podejściu do leczenia pacjentów z polimikrogyrią najważniejsze jest wielospecjalistyczne podejście skoncentrowane na indywidualnych potrzebach pacjenta. Kluczowym elementem terapii jest kontrola objawów, szczególnie napadów padaczkowych oraz poprawa jakości życia poprzez intensywną rehabilitację neurologiczną, terapię logopedyczną i psychologiczną. Priorytetem jest zapewnienie pacjentowi możliwie najlepszego komfortu funkcjonowania, zarówno fizycznego, jak i psychicznego.

• Metody Leczenia

  Leczenie polimikrogyrii ma charakter głównie objawowy, ponieważ nie istnieje możliwość całkowitego usunięcia nieprawidłowości strukturalnych mózgu. Leczenie farmakologiczne koncentruje się na kontroli napadów padaczkowych za pomocą leków przeciwpadaczkowych. W wybranych przypadkach, gdy leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne, rozważane może być leczenie operacyjne (np. resekcja ognisk padaczkorodnych). Równocześnie stosowana jest intensywna rehabilitacja ruchowa, terapia zajęciowa, logopedyczna oraz wsparcie psychologiczne, mające na celu poprawę funkcjonowania pacjenta.

•  Opieka pooperacyjna

  W przypadku pacjentów, u których zastosowano leczenie operacyjne, istotna jest intensywna i regularna opieka pooperacyjna, obejmująca kontrolę neurologiczną, monitorowanie czynności napadowej oraz rehabilitację dostosowaną indywidualnie do możliwości i potrzeb pacjenta. Po operacji zaleca się również systematyczną rehabilitację neurologiczną, logopedyczną i zajęciową, które znacząco wpływają na końcowe efekty leczenia i poprawę jakości życia chorego.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia pacjentów z polimikrogyrią są zróżnicowane i uzależnione od stopnia oraz lokalizacji zmian, a także od skuteczności wdrożonych metod terapeutycznych. Choć zmiany strukturalne mózgu pozostają trwałe, odpowiednio dobrana terapia pozwala znacznie ograniczyć objawy neurologiczne, zmniejszyć częstość napadów padaczkowych i poprawić ogólną jakość życia pacjentów. Wczesna interwencja terapeutyczna oraz kompleksowa opieka mają kluczowe znaczenie dla uzyskania satysfakcjonujących efektów leczenia.

• Opis choroby
  

  Rodzinna parapareza spastyczna (ang. Hereditary Spastic Paraplegia, HSP) to heterogenna grupa dziedzicznych chorób neurodegeneracyjnych, których główną cechą jest postępujące spastyczne osłabienie kończyn dolnych. Choroba może występować w formie czystej (objawy ograniczone do kończyn dolnych) lub złożonej (z dodatkowymi objawami neurologicznymi jak ataksja, drżenie, padaczka, upośledzenie umysłowe).Dziedziczenie może być autosomalne dominujące, recesywne lub sprzężone z chromosomem X. Początek objawów może wystąpić w dzieciństwie, wieku dojrzewania lub dorosłości, a przebieg jest przewlekły i stopniowo postępujący.

•  Diagnostyka
  

  Diagnostyka HSP opiera się na:
  • Dokładnym wywiadzie rodzinnym – choroba często występuje w wielu pokoleniach.
  • Badaniu neurologicznym – wzmożone napięcie mięśniowe (spastyczność), osłabienie siły mięśniowej w kończynach dolnych, żywe odruchy ścięgniste, objaw Babińskiego.
  • Obrazowaniu MRI – w czystej postaci zwykle bez zmian, ale w typach złożonych mogą być widoczne zaniki mózgowia lub rdzenia.
  • Badaniach genetycznych – identyfikacja mutacji w genach związanych z HSP (najczęściej SPAST, ATL1, REEP1).

• Nasze podejście do leczenia
  

  W naszym ośrodku podchodzimy do leczenia HSP w sposób kompleksowy i interdyscyplinarny, łącząc opiekę neurologa dziecięcego, ortopedy, neurofizjoterapeuty, psychologa oraz specjalistów od ortotyków. Kluczowa jest ścisła współpraca tych specjalistów w jednym miejscu i czasie, co zapewnia spójną diagnostykę i terapię.

• Metody leczenia
  

  Leczenie HSP jest objawowe i ukierunkowane na poprawę jakości życia pacjenta:
  • Farmakoterapia: leki zmniejszające spastyczność (np. baklofen, tizanidyna), czasem toksyna botulinowa.
  • Fizjoterapia i rehabilitacja: intensywny, indywidualnie dopasowany program usprawniający, z uwzględnieniem pionizacji, ćwiczeń rozciągających i wzmacniających.
  • Sprzęt ortopedyczny: ortezy, chodziki, wózki wspomagające mobilność.
  • Chirurgia ortopedyczna: w przypadkach znacznych przykurczów czy deformacji – operacje mięśniowe, kostne lub selektywne rizotomie.

•  Opieka pooperacyjna
  

  Po zabiegach chirurgicznych kluczowa jest:
  • Intensywna rehabilitacja – już od pierwszych dni po operacji.
  • Kontrola spastyczności i zapobieganie nawrotom deformacji.
  • Ocena i dopasowanie ortez lub sprzętu wspomagającego.
  • Wsparcie psychologiczne – szczególnie w przypadku dzieci i ich rodzin.

• Wyniki leczenia
  

  Choć HSP pozostaje chorobą postępującą, dzięki wczesnej interwencji, odpowiedniej fizjoterapii i leczeniu chirurgicznemu, możliwe jest znaczne zwiększenie samodzielności pacjenta, poprawa wzorca chodu, zmniejszenie bólu i poprawa jakości życia. U wielu pacjentów udaje się opóźnić postęp choroby i uniknąć konieczności korzystania z wózka inwalidzkiego przez długie lata.

• Opis choroby
  

  Zespół Aicardi-Goutières (AGS) to rzadka, uwarunkowana genetycznie choroba neurozapalna, która zazwyczaj ujawnia się w okresie niemowlęcym lub wczesnodziecięcym. Schorzenie to imituje objawy wrodzonego zakażenia, mimo że nie ma związku z infekcją wirusową. AGS prowadzi do przewlekłego stanu zapalnego w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, co skutkuje opóźnieniem rozwoju, spastycznością, napadami padaczkowymi i postępującymi deformacjami ortopedycznymi – zwłaszcza w obrębie kończyn.

• Diagnostyka
  

  Diagnostyka AGS opiera się na:
  • Szczegółowym wywiadzie rodzinnym i klinicznym,
  • Obrazowaniu mózgu (MRI), gdzie widoczne są zwapnienia śródczaszkowe, leukodystrofia oraz zaniki korowe,
  • Badaniach laboratoryjnych (podwyższony poziom interferonu alfa w płynie mózgowo-rdzeniowym),
  • Testach genetycznych – identyfikacja mutacji w genach związanych z AGS (najczęściej TREX1, RNASEH2A, RNASEH2B, IFIH1 i inne).

• Nasze podejście do leczenia
  

  W Paley European Institute skupiamy się na interdyscyplinarnym podejściu – współpracy neurologów, ortopedów, rehabilitantów i terapeutów zajęciowych. Koncentrujemy się na wspieraniu rozwoju ruchowego dziecka, zapobieganiu przykurczom oraz leczeniu wtórnych deformacji układu ruchu wynikających ze spastyczności i unieruchomienia.

• Metody Leczenia
  

  • Leczenie farmakologiczne: Immunosupresja (np. steroidy, inhibitory JAK), leczenie padaczki, leczenie objawowe,
  • Ortopedia: Leczenie przykurczów (np. wydłużenia ścięgien, osteotomie korekcyjne), w tym operacje wielopoziomowe u dzieci (np. SEMLS),
  • Rehabilitacja: Intensywna fizjoterapia, pionizacja, ćwiczenia funkcjonalne z wykorzystaniem ortez,
  • Wsparcie żywieniowe i neurologiczne.

•  Opieka pooperacyjna
  

  Po zabiegach ortopedycznych prowadzimy spersonalizowany program rehabilitacji dostosowany do poziomu funkcjonowania pacjenta. Nasz zespół monitoruje rozwój ruchowy, zakresy ruchu, napięcie mięśniowe i wdraża terapie wspomagające – w tym hydroterapię, terapię zajęciową i fizjoterapię neuromotoryczną.

• Wyniki leczenia
  

  Mimo że AGS jest chorobą postępującą i nieuleczalną, wczesna interwencja i skoordynowana opieka mogą znacząco poprawić komfort życia, ograniczyć rozwój deformacji i zwiększyć niezależność dziecka. Nasze doświadczenia pokazują, że dzieci z AGS mogą osiągać istotne postępy funkcjonalne dzięki odpowiednio dobranej terapii ortopedyczno-rehabilitacyjnej.

Dysplazje narządu ruchu to grupa wrodzonych zaburzeń rozwojowych układu kostno-szkieletowego, które wpływają na wzrost i rozwój kości, chrząstek oraz innych tkanek łącznych. Schorzenia te charakteryzują się nieprawidłowym wzrostem i rozwojem kości, co może prowadzić do różnorodnych deformacji szkieletu i zaburzeń wzrostu.

Główne cechy dysplazji narządu ruchu obejmują:

• Nieproporcjonalny wzrost różnych części ciała
• Zaburzenia w rozwoju kości długich
• Nieprawidłowości w budowie kręgosłupa
• Problemy ze stawami

Dysplazje mogą różnić się znacząco pod względem nasilenia objawów – od łagodnych form po ciężkie przypadki wymagające kompleksowego leczenia. Wczesna diagnostyka i odpowiednie leczenie są kluczowe dla zapewnienia pacjentom jak najlepszej jakości życia.

Achondroplazja

• Opis choroby

  Achondroplazja jest najczęstszą genetycznie uwarunkowaną postacią karłowatości. Schorzenie to spowodowane jest mutacją genu FGFR3, odpowiedzialnego za rozwój kości i chrząstki. Charakteryzuje się głównie skróceniem kończyn przy prawidłowej długości tułowia oraz powiększoną głową z charakterystycznym czołem. Osoby z achondroplazją mają często także inne zmiany ortopedyczne, takie jak pogłębiona lordoza lędźwiowa, koślawość kolan czy wady kręgosłupa.

• Diagnostyka

  Diagnoza achondroplazji opiera się głównie na obrazie klinicznym pacjenta oraz badaniach obrazowych, takich jak RTG kończyn i kręgosłupa. Dodatkowo, do potwierdzenia rozpoznania wykonuje się badania genetyczne wykrywające mutację genu FGFR3. Diagnostyka prenatalna jest możliwa za pomocą ultrasonografii oraz testów genetycznych z wykorzystaniem płynu owodniowego.

• Nasze podejście do leczenia

  Podchodzimy do leczenia pacjentów z achondroplazją kompleksowo, uwzględniając zarówno aspekty ortopedyczne, jak i ogólnomedyczne. Naszym priorytetem jest poprawa jakości życia pacjentów poprzez wczesną diagnostykę, interdyscyplinarną opiekę oraz leczenie objawowe i profilaktyczne, ukierunkowane na zapobieganie powikłaniom, takim jak wady kręgosłupa czy deformacje kończyn.

• Metody leczenia

  Leczenie achondroplazji jest głównie objawowe oraz chirurgiczne. W przypadkach znacznego skrócenia kończyn możliwe jest chirurgiczne wydłużanie kości kończyn dolnych oraz górnych, które polega na stopniowym rozciąganiu kości za pomocą specjalnych aparatów ortopedycznych (metoda Ilizarowa). Operacyjne leczenie stosujemy również w przypadku istotnych deformacji kończyn, wad kręgosłupa, zwężenia kanału kręgowego, czy niestabilności odcinka szyjnego kręgosłupa.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegach operacyjnych pacjenci wymagają specjalistycznej opieki rehabilitacyjnej. Wczesne rozpoczęcie fizjoterapii jest kluczowe w osiągnięciu dobrych efektów leczenia. Terapia obejmuje ćwiczenia wzmacniające mięśnie, zwiększające zakres ruchu w stawach, terapię manualną oraz trening chodu. Pacjenci pozostają pod opieką lekarza ortopedy, neurologa oraz fizjoterapeuty, co pozwala na szybkie wykrycie ewentualnych powikłań.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia achondroplazji zależą od stopnia nasilenia objawów oraz wieku pacjenta, w którym rozpoczęto terapię. Dzięki kompleksowemu podejściu do leczenia możliwe jest istotne zwiększenie wzrostu kończyn, poprawa funkcji ruchowych oraz jakości życia pacjentów. Leczenie chirurgiczne i odpowiednio dobrana rehabilitacja pozwalają pacjentom na prowadzenie samodzielnego, aktywnego życia oraz minimalizują ryzyko powikłań w późniejszych latach życia.

Pseudoachondroplazja

• Opis choroby

  Pseudoachondroplazja to genetycznie uwarunkowana choroba układu kostnego, należąca do grupy dysplazji szkieletowych, charakteryzująca się niskorosłością z nieproporcjonalnie krótkimi kończynami. Choroba jest wynikiem mutacji genu COMP, który koduje białko niezbędne do prawidłowego rozwoju chrząstki. Objawy najczęściej nie są widoczne tuż po urodzeniu, lecz ujawniają się stopniowo, zwykle między pierwszym a trzecim rokiem życia. Charakterystyczne cechy obejmują zaburzenia wzrostu kości długich, deformacje kończyn, nadmierną ruchomość stawów oraz wczesny rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów, zwłaszcza biodrowych i kolanowych.

• Diagnostyka

  Diagnostyka pseudoachondroplazji opiera się na dokładnym wywiadzie rodzinnym, klinicznej ocenie pacjenta oraz charakterystycznym obrazie radiologicznym. Podstawowym badaniem jest zdjęcie rentgenowskie, które ujawnia skrócenie i deformacje kości długich, nieregularne nasady kostne oraz nieprawidłowości rozwojowe w obrębie kręgosłupa. Potwierdzenie rozpoznania możliwe jest również za pomocą badań genetycznych, polegających na wykryciu mutacji genu COMP.

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym nadrzędnym celem leczenia pseudoachondroplazji jest poprawa jakości życia pacjentów poprzez minimalizację dolegliwości bólowych, poprawę funkcji ruchowych oraz korekcję deformacji kończyn. Stosujemy indywidualne podejście terapeutyczne, uwzględniając wiek pacjenta, stopień zaawansowania choroby oraz specyficzne potrzeby każdego chorego. Priorytetem jest współpraca interdyscyplinarna, obejmująca ortopedę, genetyka, rehabilitanta oraz psychologa.

• Metody leczenia

  Leczenie pseudoachondroplazji jest głównie objawowe oraz chirurgiczne. Początkowo stosujemy intensywną rehabilitację mającą na celu wzmacnianie mięśni, poprawę ruchomości stawów oraz zapobieganie przykurczom. W przypadku nasilonych deformacji lub znacznych dolegliwości bólowych stosujemy leczenie operacyjne. Najczęściej wykorzystywane zabiegi chirurgiczne to osteotomie korekcyjne kończyn dolnych, wydłużanie kończyn metodą Ilizarowa lub Precice, a także zabiegi rekonstrukcyjne stawów biodrowych i kolanowych.

• Opieka pooperacyjna

  Po leczeniu operacyjnym szczególnie ważna jest opieka pooperacyjna, która obejmuje odpowiednie leczenie bólu, antybiotykoterapię profilaktyczną, a przede wszystkim intensywną rehabilitację. Współpracujemy ściśle z fizjoterapeutami, aby pacjent szybko odzyskał sprawność ruchową. Istotnym elementem opieki jest również regularna kontrola ortopedyczna oraz radiologiczna, umożliwiająca ocenę procesu gojenia i korekcji deformacji. Pacjenci pozostają pod naszą stałą opieką przez cały okres rekonwalescencji.

• Wyniki leczenia

  Dzięki właściwie dobranemu leczeniu, pacjenci z pseudoachondroplazją mogą osiągnąć znaczną poprawę jakości życia. Operacje korekcyjne umożliwiają istotną poprawę funkcji kończyn, zwiększając komfort poruszania się oraz zmniejszając dolegliwości bólowe związane z postępującą chorobą zwyrodnieniową stawów. Regularna rehabilitacja oraz systematyczna opieka pozwalają na długoterminowe utrzymanie korzystnych rezultatów leczenia, umożliwiając pacjentom aktywne życie społeczne i zawodowe.

Hipachnodroplazja

• Opis choroby

  Hipoachondroplazja jest genetycznie uwarunkowaną chorobą z grupy dysplazji kostnych, cechującą się zaburzeniem wzrostu kości długich i proporcjonalnym skróceniem kończyn. Choroba ta przypomina achondroplazję, jednak jej objawy są łagodniejsze, a pacjenci osiągają wyższy wzrost. Najczęstszą przyczyną hipoachondroplazji jest mutacja genu FGFR3, odpowiedzialnego za prawidłowy wzrost i rozwój kości.

• Diagnostyka

  Diagnostyka hipoachondroplazji opiera się na szczegółowej analizie klinicznej, wywiadzie rodzinnym oraz badaniach radiologicznych. Wykonuje się zdjęcia rentgenowskie, na których widoczne są charakterystyczne zmiany, takie jak skrócenie kości długich, zwłaszcza udowych i ramiennych. Pomocne jest także wykonanie badań genetycznych z analizą mutacji genu FGFR3 w celu potwierdzenia diagnozy.

• Nasze podejście do leczenia

  W leczeniu pacjentów z hipoachondroplazją priorytetem jest poprawa jakości życia, redukcja dolegliwości bólowych i optymalizacja funkcji narządu ruchu. Skupiamy się na indywidualnym podejściu do pacjenta, uwzględniając stopień zaawłansowania deformacji oraz osobiste oczekiwania i potrzeby chorego. Kompleksowa opieka zespołu specjalistów, w tym ortopedy, rehabilitanta, endokrynologa oraz psychologa, jest kluczowa w skutecznym prowadzeniu leczenia.

• Metody leczenia

  Leczenie hipoachondroplazji obejmuje przede wszystkim metody zachowawcze, takie jak rehabilitacja i fizjoterapia, które poprawiają funkcję ruchową oraz łagodzą napięcia mięśniowe. W niektórych przypadkach, gdy deformacje kończyn powodują znaczące ograniczenia funkcjonalne lub estetyczne, stosujemy chirurgiczne wydłużanie kości za pomocą nowoczesnych metod dystrakcyjnej osteogenezy (np. metoda Ilizarowa lub systemy zewnętrznych lub wewnętrznych gwoździ teleskopowych).

• Opieka pooperacyjna

  Po operacjach wydłużania kości zapewniamy starannie dobraną rehabilitację, obejmującą ćwiczenia usprawniające ruchomość stawów, wzmacniające mięśnie oraz terapię przeciwbólową. Regularne wizyty kontrolne oraz badania radiologiczne umożliwiają monitorowanie procesu regeneracji kości i wczesne wykrywanie ewentualnych powikłań.

• Wyniki leczenia

  Dzięki kompleksowemu podejściu leczenie hipoachondroplazji pozwala znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Leczenie operacyjne, zwłaszcza metody wydłużania kończyn, pozwalają osiągnąć satysfakcjonujące efekty zarówno estetyczne, jak i funkcjonalne. Pacjenci po leczeniu zazwyczaj odczuwają wyraźną poprawę komfortu codziennego funkcjonowania oraz wyższą samoocenę.

Dysplazja Kręgowo-Nasadowa

• Opis choroby

  Wielonasadowa dysplazja (Multiple Epiphyseal Dysplasia – MED) to genetycznie uwarunkowane schorzenie ortopedyczne charakteryzujące się zaburzeniami w rozwoju chrząstki nasadowej, które prowadzą do nieprawidłowego kształtowania kości długich i stawów. Choroba ta dotyczy najczęściej bioder, kolan, stawów skokowych oraz ramiennych, prowadząc do bólu, ograniczenia ruchomości stawów oraz deformacji kostno-stawowych. Objawy zwykle manifestują się w dzieciństwie, wraz z rozpoczęciem aktywności fizycznej dziecka.

• Diagnostyka

  Diagnostyka MED opiera się głównie na badaniu klinicznym i obrazowym. Typowy obraz choroby można stwierdzić na zdjęciach rentgenowskich (RTG), gdzie widoczne są charakterystyczne zmiany obejmujące spłaszczenie i fragmentację nasad kości długich. Dodatkowo stosuje się rezonans magnetyczny (MRI), który umożliwia precyzyjną ocenę zmian chrząstki stawowej oraz nasad kości. Istotnym elementem diagnostyki jest również badanie genetyczne pozwalające na identyfikację specyficznych mutacji odpowiedzialnych za tę chorobę.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście opiera się na kompleksowym podejściu do pacjenta, koncentrując się zarówno na łagodzeniu objawów, jak i na długofalowym usprawnieniu funkcji układu ruchu. Priorytetem jest poprawa jakości życia poprzez indywidualnie dobrany plan leczenia, uwzględniający wiek pacjenta, stopień zaawokansowania choroby, aktywność fizyczną oraz specyfikę zaburzeń stawowych. Współpracujemy wielodyscyplinarnie z fizjoterapeutami, genetykami i specjalistami rehabilitacji.

• Metody leczenia

  Leczenie MED obejmuje zarówno metody zachowawcze, jak i operacyjne. Leczenie zachowawcze koncentruje się na fizjoterapii, stosowaniu leków przeciwbólowych oraz okresowym odciążaniu stawów za pomocą ortez lub stabilizatorów. W przypadkach, gdy deformacje są znaczne, powodują silny ból lub poważne ograniczenia ruchomości, konieczne może być leczenie operacyjne. Zabiegi chirurgiczne obejmują m.in. osteotomie korekcyjne, rekonstrukcję powierzchni stawowych oraz, w późniejszych etapach choroby, protezoplastykę stawów.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna u pacjentów z MED odgrywa kluczową rolę w osiągnięciu optymalnych efektów leczenia. Pacjent objęty jest intensywną rehabilitacją mającą na celu przywrócenie pełnej funkcji operowanego stawu, poprawę zakresu ruchu oraz wzmocnienie mięśni. Okres pooperacyjny wymaga regularnych kontroli ortopedycznych oraz diagnostyki obrazowej celem monitorowania postępu leczenia oraz ewentualnego wczesnego wykrycia komplikacji.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia wielonasadowej dysplazji są zwykle korzystne, pod warunkiem odpowiednio wczesnego rozpoznania oraz kompleksowego leczenia obejmującego zarówno rehabilitację, jak i leczenie chirurgiczne w uzasadnionych przypadkach. Większość pacjentów uzyskuje znaczną poprawę jakości życia, zmniejszenie bólu, poprawę ruchomości stawów oraz zdolność do prowadzenia normalnej, codziennej aktywności. Wyniki długoterminowe są szczególnie dobre przy systematycznej współpracy pacjenta ze specjalistami i fizjoterapeutami.

Wielonasadowa Dysplazja Kości

• Opis choroby

  Wielonasadowa dysplazja (Multiple Epiphyseal Dysplasia – MED) to genetycznie uwarunkowane schorzenie ortopedyczne charakteryzujące się zaburzeniami w rozwoju chrząstki nasadowej, które prowadzą do nieprawidłowego kształtowania kości długich i stawów. Choroba ta dotyczy najczęściej bioder, kolan, stawów skokowych oraz ramiennych, prowadząc do bólu, ograniczenia ruchomości stawów oraz deformacji kostno-stawowych. Objawy zwykle manifestują się w dzieciństwie, wraz z rozpoczęciem aktywności fizycznej dziecka.

• Diagnostyka

  Diagnostyka MED opiera się głównie na badaniu klinicznym i obrazowym. Typowy obraz choroby można stwierdzić na zdjęciach rentgenowskich (RTG), gdzie widoczne są charakterystyczne zmiany obejmujące spłaszczenie i fragmentację nasad kości długich. Dodatkowo stosuje się rezonans magnetyczny (MRI), który umożliwia precyzyjną ocenę zmian chrząstki stawowej oraz nasad kości. Istotnym elementem diagnostyki jest również badanie genetyczne pozwalające na identyfikację specyficznych mutacji odpowiedzialnych za tę chorobę.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście opiera się na kompleksowym podejściu do pacjenta, koncentrując się zarówno na łagodzeniu objawów, jak i na długofalowym usprawnieniu funkcji układu ruchu. Priorytetem jest poprawa jakości życia poprzez indywidualnie dobrany plan leczenia, uwzględniający wiek pacjenta, stopień zaawokansowania choroby, aktywność fizyczną oraz specyfikę zaburzeń stawowych. Współpracujemy wielodyscyplinarnie z fizjoterapeutami, genetykami i specjalistami rehabilitacji.

• Metody leczenia

  Leczenie MED obejmuje zarówno metody zachowawcze, jak i operacyjne. Leczenie zachowawcze koncentruje się na fizjoterapii, stosowaniu leków przeciwbólowych oraz okresowym odciążaniu stawów za pomocą ortez lub stabilizatorów. W przypadkach, gdy deformacje są znaczne, powodują silny ból lub poważne ograniczenia ruchomości, konieczne może być leczenie operacyjne. Zabiegi chirurgiczne obejmują m.in. osteotomie korekcyjne, rekonstrukcję powierzchni stawowych oraz, w późniejszych etapach choroby, protezoplastykę stawów.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna u pacjentów z MED odgrywa kluczową rolę w osiągnięciu optymalnych efektów leczenia. Pacjent objęty jest intensywną rehabilitacją mającą na celu przywrócenie pełnej funkcji operowanego stawu, poprawę zakresu ruchu oraz wzmocnienie mięśni. Okres pooperacyjny wymaga regularnych kontroli ortopedycznych oraz diagnostyki obrazowej celem monitorowania postępu leczenia oraz ewentualnego wczesnego wykrycia komplikacji.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia wielonasadowej dysplazji są zwykle korzystne, pod warunkiem odpowiednio wczesnego rozpoznania oraz kompleksowego leczenia obejmującego zarówno rehabilitację, jak i leczenie chirurgiczne w uzasadnionych przypadkach. Większość pacjentów uzyskuje znaczną poprawę jakości życia, zmniejszenie bólu, poprawę ruchomości stawów oraz zdolność do prowadzenia normalnej, codziennej aktywności. Wyniki długoterminowe są szczególnie dobre przy systematycznej współpracy pacjenta ze specjalistami i fizjoterapeutami.

Zespół Sticklera

• Opis choroby
  Zespół Sticklera to rzadka, dziedziczna choroba tkanki łącznej, która wpływa na rozwój kości, stawów, oczu, uszu oraz czasem układu nerwowego. Spowodowana jest mutacjami w genach odpowiedzialnych za produkcję kolagenu typu II, IX lub XI, który stanowi istotny składnik chrząstki oraz innych struktur tkanki łącznej. Choroba może mieć różne nasilenie i przebieg, nawet w obrębie jednej rodziny.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie opiera się na:
  • Szczegółowym wywiadzie rodzinnym
  • Badaniu klinicznym (ocena stawów, twarzy, słuchu i wzroku)
  • Badaniach obrazowych – RTG i MRI do oceny zmian zwyrodnieniowych
  • Badaniach okulistycznych i audiologicznych
  • Testach genetycznych, które mogą potwierdzić mutacje w genach COL2A1, COL11A1, COL11A2 i innych
  

• Nasze podejście do leczeniaW PEI stawiamy na zintegrowaną opiekę wielospecjalistyczną, która łączy ortopedię dziecięcą, neurologię, genetykę, okulistykę i audiologię. Naszym celem jest wczesne rozpoznanie i prewencja powikłań, a także wsparcie rodziny w całym procesie leczenia.

• Metody leczenia

  Ponieważ Zespół Sticklera jest chorobą genetyczną, leczenie ma głównie charakter objawowy:
  • Leczenie ortopedyczne – w tym korekcje deformacji kończyn i leczenie zmian zwyrodnieniowych
  • Rehabilitacja – poprawa zakresu ruchu i siły mięśniowej
  • Zabiegi okulistyczne – np. laseroterapia w celu zapobiegania odwarstwieniu siatkówki
  • Aparaty słuchowe w przypadku niedosłuchu
  • Leczenie operacyjne rozszczepów podniebienia

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegach ortopedycznych pacjenci przechodzą intensywną rehabilitację ruchową w naszym Neurocenter, z naciskiem na utrzymanie mobilności i zapobieganie nawrotom deformacji. Regularna kontrola okulistyczna i audiologiczna stanowi integralny element opieki.

•  Wyniki leczenia

  Przy dobrze prowadzonym leczeniu i monitorowaniu, pacjenci z Zespołem Sticklera mogą prowadzić aktywne życie. Wczesna interwencja pozwala zapobiegać powikłaniom okulistycznym i ortopedycznym, a kompleksowa opieka zespołu PEI znacząco poprawia jakość życia.

Dysplazja Diastroficzna

• Opis choroby

  Dysplazja diastroficzna (DTD) to rzadka, dziedziczna choroba genetyczna z grupy dysplazji kostnych, wywołana mutacją w genie SLC26A2. Schorzenie to prowadzi do zaburzeń rozwoju chrząstki i kości, szczególnie w obrębie kończyn i kręgosłupa. Charakteryzuje się niskim wzrostem, skróceniem kości długich, deformacjami stawów oraz obecnością tzw. stopy końsko-szpotawej. Często występuje również przykurcz kciuka w pozycji „butonierki” oraz zniekształcenia małżowin usznych. Dzieci z dysplazją diastroficzną mogą mieć trudności z poruszaniem się i wymagać specjalistycznej opieki ortopedycznej już od urodzenia.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie opiera się na charakterystycznym obrazie klinicznym, badaniach obrazowych oraz testach genetycznych. USG prenatalne może wykazać skrócenie kości długich już w okresie życia płodowego. Po urodzeniu wykonuje się badania RTG ukazujące skrócone i pogrubiałe kości, deformacje stawów oraz zmiany w kręgosłupie. Ostateczne potwierdzenie diagnozy zapewnia analiza genetyczna wykrywająca mutację genu SLC26A2.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute oferujemy kompleksową opiekę wielospecjalistyczną – ortopedyczną, neurologiczną i rehabilitacyjną – prowadzoną przez zespół doświadczonych specjalistów. W przypadku dzieci z DTD kluczowe jest wczesne wdrożenie terapii, która pozwoli na maksymalne wykorzystanie potencjału funkcjonalnego i zapobieganie wtórnym deformacjom. Nasze podejście łączy najnowsze techniki operacyjne z intensywną terapią ruchową i stałym monitorowaniem rozwoju dziecka.

• Metody leczenia

  Leczenie obejmuje:
  • Operacyjne korekcje deformacji kończyn – np. prostowanie kolan, usuwanie przykurczów, wydłużanie kości.
  • Zabiegi ortopedyczne stopy końsko-szpotawej – metodą Ponsetiego lub operacyjnie.
  • Wydłużanie kończyn metodą PRECICE lub z użyciem aparatów zewnętrznych – u pacjentów z wyraźnym niedoborem długości kończyn.
  • Stabilizacja i korekcja kręgosłupa – przy obecności skoliozy lub kifoz.
  • Ortopedyczne zaopatrzenie i rehabilitacja – indywidualnie dobrane ortezy i intensywna fizjoterapia.

• Opieka pooperacyjna

  Po każdym etapie leczenia pacjenci objęci są ścisłą opieką zespołu terapeutycznego. Rehabilitacja obejmuje ćwiczenia poprawiające zakres ruchu, wzmacnianie mięśni oraz naukę prawidłowego wzorca chodu. Regularne kontrole radiologiczne i kliniczne pozwalają ocenić efekty leczenia i zapobiegać powikłaniom. Dostosowujemy także zaopatrzenie ortotyczne w zależności od etapu rozwoju dziecka.

•  Wyniki leczenia

  Wczesna interwencja i leczenie prowadzone w zintegrowanym modelu opieki pozwala wielu pacjentom z dysplazją diastroficzną na osiągnięcie dużej samodzielności w poruszaniu się. Choć wzrost dzieci z DTD będzie zawsze poniżej normy, odpowiednie postępowanie medyczne może znacząco poprawić jakość życia, mobilność i zdolność do uczestniczenia w codziennych aktywnościach.

Zespół Morquio

• Opis choroby

  Zespół Morquio (mukopolisacharydoza typu IV, MPS IV) to rzadka, genetyczna choroba metaboliczna należąca do grupy lizosomalnych chorób spichrzeniowych. Spowodowana jest niedoborem enzymów odpowiedzialnych za rozkład mukopolisacharydów (glikozaminoglikanów), co prowadzi do ich gromadzenia się w tkankach i narządach. Choroba dziedziczona jest autosomalnie recesywnie i prowadzi do zaburzeń w budowie i funkcji układu kostno-stawowego oraz innych narządów.
  Najczęstsze objawy obejmują niski wzrost, deformacje szkieletowe, niestabilność stawów, skrócenie tułowia, pogrubienie rysów twarzy oraz trudności z poruszaniem się. Inteligencja zazwyczaj pozostaje prawidłowa.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym, badaniach radiologicznych oraz analizie enzymatycznej – oznaczeniu aktywności enzymów galaktozamina-6-sulfatazy (typ A) lub beta-galaktozydazy (typ B) w leukocytach lub fibroblastach.
  Diagnostyka molekularna pozwala na potwierdzenie mutacji w genie GALNS lub GLB1.
  W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić inne mukopolisacharydozy oraz wrodzone dysplazje kostne.

• Nasze podejście do leczenia

  W naszym ośrodku skupiamy się na kompleksowym i interdyscyplinarnym podejściu do pacjenta z Zespołem Morquio, łącząc opiekę ortopedyczną, neurologiczną, rehabilitacyjną i metaboliczną. Każdy przypadek analizujemy indywidualnie, planując leczenie dostosowane do stopnia zaawansowania zmian i potrzeb pacjenta.
  Stale współpracujemy z zespołem genetyków, pulmonologów, kardiologów i anestezjologów w celu zapewnienia bezpieczeństwa zabiegów i terapii.

•  Metody leczenia

  Leczenie ma głównie charakter objawowy i wspomagający:
  • Ortopedyczne leczenie deformacji (skolioza, koślawość kolan, niestabilność kręgosłupa szyjnego)
  • Zabiegi operacyjne, m.in. stabilizacja kręgosłupa, korekcje kończyn dolnych, wydłużanie kości
  • Fizjoterapia – utrzymanie sprawności ruchowej, poprawa siły mięśniowej i elastyczności
  • Farmakoterapia enzymatyczna – dostępna w niektórych przypadkach terapia substytucyjna (elosulfaza alfa)
  • Wsparcie pulmonologiczne i kardiologiczne – monitorowanie i leczenie powikłań oddechowych i sercowych

•  Opieka pooperacyjna

  Po każdej interwencji chirurgicznej prowadzimy intensywną fizjoterapię, monitorujemy funkcje układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Nasz zespół terapeutyczny ściśle współpracuje z rodziną i opiekunami dziecka, aby wspierać powrót do aktywności i możliwie najlepszy rozwój funkcjonalny.
  Regularne wizyty kontrolne pozwalają na wczesne wykrywanie nowych powikłań i planowanie dalszych etapów leczenia.

• Wyniki leczenia

  Wczesne rozpoznanie i właściwie zaplanowane leczenie chirurgiczne i zachowawcze pozwala na znaczną poprawę jakości życia pacjentów z Zespołem Morquio.
  Chociaż choroba ma charakter postępujący, dzięki interdyscyplinarnemu podejściu jesteśmy w stanie skutecznie spowalniać rozwój deformacji i umożliwiać pacjentom jak najdłuższe utrzymanie samodzielności ruchowej.

Zespół Ellisa-van Crevelda

• Opis choroby

  Zespół Ellisa-van Crevelda (EVC), znany także jako chondrektodermalna dysplazja, to rzadka, genetycznie uwarunkowana choroba należąca do grupy dysplazji kostnych. Dziedziczona jest autosomalnie recesywnie i najczęściej występuje u dzieci z populacji zamkniętych genetycznie, takich jak niektóre grupy amiszów. Schorzenie wpływa na rozwój kości i tkanek miękkich, prowadząc do charakterystycznych objawów:
  • Niskorosłość
  • Polidaktylia (dodatkowe palce, najczęściej po stronie łokciowej dłoni)
  • Nieprawidłowości w budowie klatki piersiowej (skrócenie żeber, zwężona klatka)
  • Wady serca (u ponad 50% pacjentów, głównie przegrody międzyprzedsionkowe i międzykomorowe)
  • Dysplazja paznokci i zębów

• Diagnostyka

  Diagnostyka opiera się na:
  • Wywiadzie rodzinnym i obserwacji objawów fizycznych
  • Badaniach genetycznych, identyfikujących mutacje w genach EVC lub EVC2
  • RTG i obrazowaniu szkieletu, uwidaczniających skrócone kości długie i anomalie kostne
  • Echo serca, oceniające obecność wad wrodzonych
  • Konsultacji genetycznej i ortopedycznej

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European  stosujemy kompleksowe i wielospecjalistyczne podejście, obejmujące współpracę ortopedów, kardiologów, genetyków i rehabilitantów. Każdy pacjent ma indywidualny plan leczenia, dostosowany do jego objawów i potrzeb. Szczególną uwagę przykładamy do opieki ortopedycznej i poprawy funkcji narządu ruchu od najmłodszych lat.

• Metody leczenia

  • Leczenie ortopedyczne: korekcja deformacji kończyn, leczenie nierówności długości kończyn, czasem wydłużanie kończyn
  • Chirurgia serca, jeśli obecne są istotne wady
  • Fizjoterapia i rehabilitacja – w celu poprawy sprawności ruchowej
  • Stomatologiczna opieka specjalistyczna – z powodu zaburzeń rozwoju uzębienia
  • Wsparcie psychologiczne i edukacja rodziny

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegach ortopedycznych prowadzimy intensywną rehabilitację ruchową. Dzieci pozostają pod stałą kontrolą zespołu terapeutycznego, który monitoruje nie tylko proces gojenia, ale także rozwój funkcjonalny. Wady serca i inne towarzyszące problemy również są regularnie kontrolowane i leczone we współpracy z innymi ośrodkami.

• Wyniki leczenia

  Wczesna diagnoza i interdyscyplinarne podejście pozwalają na znaczne ograniczenie skutków choroby. U wielu dzieci możliwe jest uzyskanie dobrej sprawności ruchowej i funkcjonowanie w życiu codziennym. W przypadku współistniejących wad serca, rokowanie zależy od ich ciężkości i skuteczności leczenia kardiochirurgicznego.

Wyrośla chrzęstno-kostne to łagodne zmiany rozwojowe kości, które powstają w okresie wzrostu. Charakteryzują się obecnością wyrośli kostnych pokrytych chrząstką, które mogą występować pojedynczo lub wielomiejscowo.

Najczęstsze typy wyrośli chrzęstno-kostnych to:

• Mnogie wyrośla chrzęstno-kostne (MHE): Schorzenie dziedziczne charakteryzujące się występowaniem wielu wyrośli na kościach długich, żebrach i miednicy. Może prowadzić do deformacji kości i zaburzeń wzrostu.
• Choroba Olliera (enchondromatoza): Rzadka choroba charakteryzująca się obecnością mnogich enchondroma (łagodnych guzów chrząstki) wewnątrz kości. Może prowadzić do deformacji i nierówności długości kończyn.
• Zespół Maffucciego: Bardzo rzadka choroba łącząca cechy choroby Olliera z obecnością naczyniaków. Wymaga szczególnej uwagi ze względu na zwiększone ryzyko transformacji nowotworowej.

Choroba Olliera

Choroba Olliera, zwana inaczej enchondromatozą, to rzadka choroba wrodzona, charakteryzująca się licznymi łagodnymi guzami chrzęstnymi (enchondromami), które rozwijają się wewnątrz kości. Zmiany te najczęściej lokalizują się w obrębie kości długich kończyn górnych i dolnych, zwłaszcza w okolicy dłoni, stóp oraz kości udowej i piszczelowej. Choroba Olliera zazwyczaj objawia się asymetrią kończyn, ich deformacjami, zaburzeniami wzrostu oraz zwiększonym ryzykiem złamań patologicznych. Istnieje niewielkie ryzyko transformacji złośliwej enchondromów w chrzęstniakomięsaki.

• Diagnostyka

  Podstawowym narzędziem diagnostycznym w przypadku choroby Olliera jest badanie radiologiczne (RTG), które wykazuje charakterystyczne zmiany wewnątrz kości, takie jak nieregularne, dobrze odgraniczone ogniska przejaśnień o strukturze chrzęstnej. Dodatkowo, wykonuje się badania obrazowe takie jak rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (TK), które pozwalają na ocenę rozległości zmian i ich wpływu na okoliczne tkanki. W przypadku podejrzenia transformacji złośliwej może być konieczna biopsja guza i badanie histopatologiczne

• Nasze podejście do leczenia

  W leczeniu choroby Olliera stosujemy podejście wielospecjalistyczne i indywidualne. Głównym celem terapii jest poprawa jakości życia pacjenta poprzez redukcję bólu, korekcję deformacji kończyn oraz zapobieganie ewentualnym powikłaniom, takim jak złamania patologiczne i transformacja nowotworowa. Plan leczenia jest dopasowany do wieku pacjenta, lokalizacji oraz rozległości zmian chorobowych.

• Metody leczenia

  Leczenie choroby Olliera najczęściej obejmuje metody chirurgiczne. Stosujemy procedury takie jak usunięcie lub wyłyżeczkowanie (curettage) enchondromów z jednoczesnym uzupełnieniem ubytku przeszczepem kostnym lub substytutem kostnym. W przypadku znacznych deformacji i skrócenia kończyn wykonujemy operacje rekonstrukcyjne, osteotomie korekcyjne oraz zabiegi wydłużania kończyn z zastosowaniem aparatu Ilizarowa lub wewnętrznych gwoździ wydłużających. W rzadkich przypadkach transformacji złośliwej konieczne jest leczenie onkologiczne z resekcją guza oraz terapią uzupełniającą.

• Opieka pooperacyjna

  Po leczeniu operacyjnym pacjent wymaga intensywnej rehabilitacji, której celem jest przywrócenie funkcji kończyny, poprawa zakresu ruchu i wzmocnienie mięśni. W zależności od zastosowanej metody leczenia, pacjent może wymagać czasowego unieruchomienia kończyny, stosowania kul lub ortez stabilizujących. Regularnie przeprowadzamy kontrolne badania obrazowe, aby monitorować proces gojenia kości i wcześnie wykryć ewentualne nawroty choroby lub powikłania.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia choroby Olliera są zwykle dobre, szczególnie w przypadkach wcześnie rozpoznanych i odpowiednio leczonych. Zabiegi operacyjne pozwalają skutecznie zmniejszyć dolegliwości bólowe, skorygować deformacje oraz zminimalizować ryzyko złamań patologicznych. W przypadkach zastosowania wydłużania kończyn można osiągnąć znaczną poprawę funkcji i symetrii kończyn. Warto podkreślić, że regularne kontrole lekarskie i właściwie prowadzona rehabilitacja mają istotny wpływ na utrzymanie dobrych wyników leczenia.

MHE (Mnogie Dziedziczne Wyrośla Chrzęstno – Kostne)

•  Opis choroby

  Mnogie wyrośla chrzęstno-kostne (ang. Multiple Hereditary Exostoses – MHE) to dziedziczne schorzenie układu kostnego, charakteryzujące się obecnością licznych wyrośli chrzęstno-kostnych, nazywanych również osteochondromami. Wyrośla te najczęściej rozwijają się w okolicach przynasad kości długich, takich jak kość udowa, kość piszczelowa, kość ramienna czy przedramiona. MHE jest spowodowane mutacją genów EXT1 lub EXT2 i dziedziczone jest w sposób autosomalny dominujący. Choroba może prowadzić do deformacji kończyn, zaburzeń wzrostu, bólu oraz ograniczenia ruchomości stawów. Ryzyko zezłośliwienia osteochondromy do chrzęstniakomięsaka jest niewielkie, lecz wymaga stałej obserwacji.

• Diagnostyka

  Diagnostyka mnogich wyrośli chrzęstno-kostnych opiera się przede wszystkim na badaniu klinicznym pacjenta oraz badaniach obrazowych. Podstawą diagnostyki jest zdjęcie rentgenowskie, które wykazuje typowe dla tej choroby zmiany: liczne wyrośla z charakterystyczną „czapką” chrzęstną. W razie wątpliwości diagnostycznych wykorzystywane są także metody bardziej szczegółowe, takie jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI). Szczególną uwagę zwraca się na ocenę grubości czapki chrzęstnej, ponieważ wzrost jej grubości może sugerować proces nowotworowy.

•  Nasze podejście do leczenia

  W leczeniu MHE przyjmujemy indywidualne podejście, uwzględniając wiek pacjenta, lokalizację zmian oraz stopień zaawansowania choroby. Priorytetem jest zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa funkcji ruchowej oraz prewencja ewentualnych powikłań, takich jak deformacje stawowe czy zezłośliwienie zmian. Zawsze prowadzimy ścisłą współpracę z pacjentem i jego rodziną, ustalając cele leczenia i opracowując indywidualny plan terapeutyczny.

• Metody Leczenia

  Podstawową metodą leczenia MHE jest chirurgiczne usunięcie wyrośli chrzęstno-kostnych powodujących dolegliwości bólowe, ograniczenie funkcji lub deformacje kończyn. Zabieg operacyjny polega na całkowitej resekcji zmiany wraz z pokrywającą ją czapką chrzęstną, z dbałością o zachowanie zdrowych struktur kostnych i stawowych. W przypadkach dużych deformacji kostnych wykonujemy korekcje osi kończyn oraz stosujemy osteotomie wyrównujące. W mniej zaawansowanych sytuacjach leczenie może być zachowawcze, polegające na regularnych kontrolach klinicznych i obrazowych oraz rehabilitacji poprawiającej funkcję stawów.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu operacyjnym pacjent jest objęty kompleksową opieką rehabilitacyjną, obejmującą fizjoterapię oraz terapię manualną, mającą na celu przywrócenie funkcji kończyn, zmniejszenie bólu i poprawę komfortu życia. Kontrole pooperacyjne odbywają się regularnie, obejmując badania obrazowe, które oceniają efektywność zabiegu oraz monitorują ewentualne nawroty wyrośli. Pacjenci otrzymują indywidualne zalecenia dotyczące obciążania kończyn, aktywności fizycznej oraz dalszego postępowania w codziennym życiu.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia mnogich wyrośli chrzęstno-kostnych są korzystne u większości pacjentów, zwłaszcza gdy leczenie operacyjne wdrożono odpowiednio wcześnie. Chirurgiczne usunięcie bolesnych zmian znacznie poprawia komfort życia, funkcję kończyn oraz zmniejsza ryzyko deformacji. U większości pacjentów osiągamy długotrwałe zmniejszenie objawów bólowych oraz poprawę jakości życia. Stała obserwacja pozwala na wczesne wykrycie i leczenie ewentualnych powikłań, co znacząco wpływa na skuteczność długoterminowego postępowania.

Zespół Maffucciego

• Opis choroby

  Zespół Maffucciego to bardzo rzadko występująca, nienasiedziczna choroba charakteryzująca się występowaniem licznych chrzęstniaków śródkostnych (enchondroma) współistniejących ze zmianami naczyniowymi, najczęściej naczyniakami jamistymi skóry lub tkanek miękkich. Choroba najczęściej pojawia się już we wczesnym dzieciństwie, a typowym objawem jest deformacja oraz asymetria kończyn, związana z licznymi guzami kostnymi i zmianami naczyniowymi. Istnieje ryzyko transformacji złośliwej chrzęstniaków w chrzęstniakomięsaka (chondrosarcoma).

• Diagnostyka

  Diagnostyka zespołu Maffucciego opiera się przede wszystkim na ocenie klinicznej oraz badaniach obrazowych. Badania radiologiczne (RTG, tomografia komputerowa oraz rezonans magnetyczny) wykazują liczne zmiany o charakterze chrzęstniaków śródkostnych oraz deformacje kostne. Dodatkowo, rezonans magnetyczny (MRI) umożliwia dokładną ocenę zmian naczyniowych i rozległości zmian w tkankach miękkich. Biopsja zmian kostnych może być wskazana przy podejrzeniu transformacji złośliwej.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście do leczenia zespołu Maffucciego opiera się na kompleksowej, interdyscyplinarnej opiece obejmującej ortopedię, chirurgię naczyniową, radiologię oraz onkologię ortopedyczną. Każdy przypadek wymaga indywidualnej oceny oraz zaplanowania strategii leczenia uwzględniającej specyfikę i rozległość choroby, jak również ryzyko transformacji nowotworowej. Kluczowa jest także długoterminowa obserwacja chorego.

• Metody leczenia

  Leczenie zespołu Maffucciego jest głównie objawowe i koncentruje się na redukcji bólu, poprawie funkcji oraz korygowaniu deformacji. Leczenie operacyjne obejmuje usuwanie objawowych lub podejrzanych zmian kostnych (zwłaszcza z podejrzeniem złośliwości), korekcję deformacji kostnych oraz rekonstrukcję kończyn. Leczenie naczyniaków obejmuje metody chirurgiczne, laseroterapię lub skleroterapię, w zależności od lokalizacji i objawów klinicznych. W przypadku transformacji nowotworowej konieczne jest leczenie onkologiczne obejmujące radykalną resekcję oraz ewentualnie chemio- i radioterapię.

• Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent wymaga kompleksowej opieki, obejmującej kontrolę bólu, rehabilitację ruchową oraz regularne kontrole ortopedyczne i radiologiczne. Fizjoterapia jest niezbędna do odzyskania sprawności i poprawy jakości życia. W ramach długoterminowej obserwacji zalecamy okresowe badania obrazowe oraz konsultacje onkologiczne, aby wcześnie wykryć ewentualne zmiany o charakterze nowotworowym.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia zespołu Maffucciego są zróżnicowane, zależą od rozległości zmian, czasu rozpoznania oraz obecności transformacji złośliwej. Wczesna diagnoza i regularna obserwacja pozwalają na szybszą interwencję i ograniczenie ryzyka powikłań, poprawiając tym samym rokowanie. Pomimo leczenia objawowego, pacjenci często muszą liczyć się z przewlekłymi dolegliwościami, choć dobrze zaplanowana terapia pozwala znacznie poprawić komfort życia. Regularna kontrola pozwala ograniczyć ryzyko progresji i powikłań choroby.

Wrodzony staw rzekomy kości piszczelowej (CPT – Congenital Pseudarthrosis of the Tibia) to rzadkie schorzenie ortopedyczne charakteryzujące się nieprawidłowym rozwojem kości piszczelowej, prowadzącym do jej patologicznego złamania i braku zrostu.

Główne cechy schorzenia:

• Wczesne występowanie: Objawy mogą być widoczne już przy urodzeniu lub w pierwszych latach życia dziecka
• Charakterystyczne zmiany: Zgięcie kości piszczelowej, ścieńczenie jej struktury i tendencja do złamań patologicznych
• Współwystępowanie: Często towarzyszy neurofibromatozie typu 1 (choroba von Recklinghausena)

Wrodzony Staw Rzekomy kości piszczelowej

• Opis choroby

  Wrodzony staw rzekomy kości piszczelowej (łac. pseudoarthrosis congenita tibiae) to rzadka, ciężka wada rozwojowa charakteryzująca się brakiem prawidłowego zrostu w obrębie kości piszczelowej. Już przy urodzeniu lub w pierwszych miesiącach życia można zauważyć deformację kończyny, najczęściej w postaci zgięcia i przerwania ciągłości kości. W miejscu tym powstaje nieprawidłowy „staw” – staw rzekomy – który nie posiada chrząstki ani torebki stawowej, ale wykazuje ruchomość, co skutkuje niestabilnością i często złamaniami.
  Najczęściej występuje jednostronnie i może być związany z neurofibromatozą typu 1 (NF1). Wrodzony staw rzekomy jest trudny w leczeniu i często prowadzi do skrócenia kończyny, deformacji oraz zaburzeń chodu.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie opiera się na:
  -Wywiadzie i badaniu fizykalnym – widoczna deformacja goleni, patologiczna ruchomość w miejscu przerwania kości.
  -Badaniach obrazowych:RTG – ukazuje typowe zwężenie i przerwanie ciągłości kości, często zatrofiowane fragmenty kości.
  -Rezonans magnetyczny (MRI) – ocena stanu tkanek miękkich, ewentualnej obecności włókniaka.
  -Tomografia komputerowa (CT) – bardziej szczegółowa ocena budowy anatomicznej, szczególnie przed leczeniem operacyjnym.
  -Badania genetyczne – przy podejrzeniu NF1.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute podchodzimy do wrodzonego stawu rzekomego z najwyższą starannością i indywidualnym planem leczenia. Kluczowe znaczenie ma kompleksowa ocena funkcjonalna i plan wieloetapowego leczenia chirurgicznego, które często wymaga również długotrwałej rehabilitacji. Naszym celem jest nie tylko uzyskanie zrostu kości, ale również przywrócenie stabilności, równej długości kończyn oraz możliwości samodzielnego i bezbólowego poruszania się.

• Metody leczenia

  Leczenie wrodzonego stawu rzekomego jest złożone i długotrwałe. Obejmuje:

  • Stabilizację i osteosyntezę – użycie gwoździ śródszpikowych, płytek lub stabilizatorów zewnętrznych (np. aparat Ilizarowa).
  • Przeszczepy kostne – autologiczne lub allogeniczne w celu stymulacji zrostu.
  • Resekcję zmian patologicznych – usunięcie włóknistej tkanki hamującej zrost.
  • Wydłużanie kończyny – często konieczne w kolejnych etapach, gdy występuje istotne skrócenie.
  • Terapia biologiczna – zastosowanie czynników wzrostu (BMP) lub komórek macierzystych (eksperymentalnie).

• Opieka pooperacyjna

  Po leczeniu operacyjnym pacjent pozostaje pod ścisłą kontrolą zespołu specjalistów.
  Opieka obejmuje:
  -Regularne kontrole radiologiczne.
  -Intensywną rehabilitację – wzmacnianie mięśni, nauka chodu, zapobieganie przykurczom.
  -Ochronę miejsca zrostu – ortezy, ewentualnie gipsowanie.
  -Opiekę psychologiczną i edukacyjną – szczególnie ważna u dzieci w wieku szkolnym.

• Wyniki leczenia

  Wieloośrodkowe doświadczenia, w tym nasze w PEI, pokazują, że skuteczne leczenie jest możliwe – choć często wymaga kilku operacji i wieloletniego prowadzenia. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik ortopedycznych i rekonstrukcyjnych, udaje się osiągnąć trwały zrost kości, skorygować deformację i przywrócić pacjentowi funkcjonalność kończyny. Wczesne rozpoznanie i kompleksowe leczenie znacząco zwiększają szansę na dobre wyniki funkcjonalne i uniknięcie amputacji.

Wrodzony staw rzekomy kości promieniowej

• Opis choroby

  Wrodzony staw rzekomy kości promieniowej (ang. congenital pseudarthrosis of the radius) to bardzo rzadkie zaburzenie rozwojowe, polegające na nieprawidłowym formowaniu się kości promieniowej, skutkujące jej przerwaniem i brakiem prawidłowego zrostu – tworzy się tzw. staw rzekomy, czyli miejsce, w którym brak jest fizjologicznej ciągłości kostnej. W miejscu tym może występować nadmierna ruchomość i deformacja. Patologia ta może występować samodzielnie lub częściej w połączeniu z wrodzonym stawem rzekomym kości łokciowej lub w przebiegu neurofibromatozy typu I (NF1). Deformacja zwykle rozwija się wcześnie, często zauważana już w pierwszych miesiącach życia.

• Diagnostyka
  Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym oraz badaniach obrazowych. Charakterystyczne objawy to skrócenie kończyny, deformacja przedramienia, ograniczenie ruchomości i patologiczna ruchomość w miejscu „stawu”.
  Diagnostyka obejmuje:
  • RTG – pokazuje brak ciągłości kości promieniowej i ewentualne deformacje sąsiednich struktur.
  • MRI – pomocne w ocenie tkanek miękkich, szpiku oraz wykryciu współistniejących zmian.
  • Badania genetyczne – w przypadku podejrzenia zespołów genetycznych, zwłaszcza NF1.

•  Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute skupiamy się na kompleksowym podejściu do leczenia wrodzonych deformacji kończyn. Nasz zespół chirurgów ortopedów, specjalistów rehabilitacji oraz inżynierów planowania 3D dokładnie analizuje przypadek pacjenta, dobierając indywidualny plan operacyjny. Kluczowe jest nie tylko uzyskanie zrostu kostnego, ale również przywrócenie funkcji i osi kończyny. W zależności od wieku pacjenta oraz stopnia deformacji wdrażamy strategie etapowe, które często wymagają zaawansowanej techniki rekonstrukcyjnej.

•  Metody leczenia

  Leczenie jest złożone i zwykle operacyjne. Najczęstsze techniki to:
  • Resekcja patologicznego stawu rzekomego i stabilizacja kości (np. zespolenie płytką, gwoździem śródszpikowym lub drutami).
  • Przeszczepy kostne – autogenne (np. z talerza kości biodrowej) lub allogenne.
  • Technika Ilizarowa lub aparaty zewnętrzne – stosowane w przypadku dużych ubytków kostnych lub konieczności wydłużania kończyny.
  • Przeszczepy wolnionaczyniowe z kości strzałkowej z zespoleniem naczyniowym – rozważane w trudnych przypadkach, szczególnie gdy wcześniejsze leczenie nie przyniosło zrostu.
  • Metoda X-Union – nowoczesna technika opracowana przez dr. Drora Paleya, która polega na jednoczesnym zastosowaniu:
  • przeszczepu kostnego w miejscu stawu rzekomego,
  • zespolenia płytkowego (wewnętrznej stabilizacji),
  • aktywnego pobudzenia biologii zrostu (np. za pomocą autogennych komórek szpiku),
  • oraz – w razie potrzeby – przedłużenia kości łokciowej w celu wyrównania długości i osi.X-Union cechuje się wysokim odsetkiem powodzenia, nawet w przypadkach opornych na inne leczenia. Została z powodzeniem zaadaptowana do leczenia wrodzonych stawów rzekomych zarówno kości piszczelowej, jak i promieniowej.
  • Leczenie towarzyszących deformacji kości łokciowej, jeżeli współistnieje.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu kluczowa jest odpowiednio prowadzona rehabilitacja – początkowo unieruchomienie, a następnie stopniowe wdrażanie ruchów biernych i czynnych, aby przywrócić zakres ruchu i siłę mięśniową. Kontrolne badania RTG pozwalają monitorować proces zrostu. W niektórych przypadkach konieczne są dalsze korekty lub rekonstrukcje, szczególnie u dzieci w wieku wzrostu. Nasz zespół opieki długoterminowej monitoruje rozwój kończyny, także pod kątem asymetrii i funkcji.

•  Wyniki leczenia

  Rokowanie zależy od ciężkości wady, wieku pacjenta oraz zastosowanej metody. Najlepsze wyniki uzyskuje się przy wczesnej interwencji i odpowiednio dobranej strategii operacyjnej. W wielu przypadkach udaje się osiągnąć stabilny zrost kości i dobrą funkcję kończyny. Niekiedy konieczne są dodatkowe zabiegi w miarę wzrostu dziecka, aby skorygować wtórne deformacje czy różnice długości.

Wrodzony staw rzekomy obojczyka

•  Opis choroby

  Staw rzekomy obojczyka (pseudoarthrosis claviculae) to rzadka, najczęściej wrodzona deformacja obojczyka, polegająca na braku zrostu kostnego między proksymalną a dystalną częścią kości obojczykowej. Zamiast prawidłowego połączenia kostnego, tworzy się włóknista tkanka przypominająca staw – stąd nazwa „staw rzekomy”. Zmiana ta występuje zwykle jednostronnie, najczęściej po prawej stronie, i częściej u dziewczynek niż u chłopców. Może też występować obustronnie lub współistnieć z innymi wadami, np. zespołem Klippel-Feila.

• Diagnostyka
  Rozpoznanie opiera się na:
  • badaniu fizykalnym – zauważalna wypukłość nad obojczykiem, ruchomość w miejscu nieprawidłowego połączenia, brak bólu;
  • radiogramie (RTG) – uwidacznia przerwanie ciągłości obojczyka i zaokrąglone końce kostne nie łączące się ze sobą;
  • tomografii komputerowej (CT) – przy podejrzeniu kości dodatkowych lub w przypadkach planowania zabiegu;
  • badaniach różnicujących – w celu odróżnienia od powikłanego złamania obojczyka lub innych zmian wrodzonych

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute traktujemy staw rzekomy obojczyka jako schorzenie, które – mimo często bezobjawowego przebiegu – może wymagać leczenia z powodów funkcjonalnych lub estetycznych. Nasz zespół specjalizuje się w precyzyjnej diagnostyce różnicowej i indywidualnym podejściu do decyzji o interwencji chirurgicznej, z uwzględnieniem wieku dziecka, objawów klinicznych i ewentualnych współistniejących wad.

• Metody leczenia

  Leczenie jest zazwyczaj chirurgiczne i obejmuje:
  • resekcję tkanek włóknistych w miejscu stawu rzekomego,
  • świeże zespolenie końców obojczyka z użyciem przeszczepu kostnego (najczęściej z talerza kości biodrowej),
  • stabilizację za pomocą płytki i śrub lub drutów Kirschnera – w zależności od wieku i lokalizacji zmiany,
  • w rzadkich przypadkach – zastosowanie technik wydłużania lub korekcji 3D.
  Zabieg planowany jest najczęściej po 4. roku życia, gdy wzrost kości umożliwia skuteczne zespolenie.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu pacjent nosi unieruchomienie (najczęściej opatrunek Dessaulta lub ortezę) przez około 4–6 tygodni. Obejmuje to:
  • regularne kontrole radiologiczne w celu oceny zrostu,
  • fizjoterapię ukierunkowaną na odzyskanie pełnej ruchomości barku i kończyny górnej,
  • ocenę gojenia blizn i wsparcie psychologiczne w razie potrzeby (szczególnie u starszych dzieci).

• Wyniki leczenia

  Rokowania są bardzo dobre – większość pacjentów po leczeniu chirurgicznym uzyskuje:
  • pełną ruchomość barku,
  • zniesienie deformacji estetycznej,
  • bardzo niski odsetek powikłań, takich jak brak zrostu czy infekcja,
  • poprawę jakości życia i komfortu psychicznego, szczególnie w wieku szkolnym i nastoletnim.

Deformacje kończyn dolnych to różnorodne zaburzenia anatomiczne wpływające na prawidłowe ustawienie i funkcjonowanie nóg. Mogą być wrodzone lub nabyte, a ich odpowiednie leczenie jest kluczowe dla zachowania prawidłowej biomechaniki chodu i zapobiegania wtórnym problemom zdrowotnym.

Kolana Koślawe

•  Opis choroby

  Koślawe kolano (genu valgum), potocznie nazywane kolanami „iksowatymi”, to wada osi kończyn dolnych charakteryzująca się tym, że kolana zbliżają się do siebie, podczas gdy kostki przyśrodkowe stóp pozostają oddalone. Stan ten może być fizjologiczny u dzieci w pewnych etapach rozwoju, jednak utrzymywanie się lub nasilenie tego schorzenia może prowadzić do przeciążeń w obrębie stawu kolanowego, zaburzeń biomechanicznych, a w konsekwencji do bólu, dyskomfortu oraz przedwczesnych zmian zwyrodnieniowych.

• Diagnostyka

  Podstawą diagnostyki jest szczegółowy wywiad i badanie ortopedyczne, podczas którego oceniamy ustawienie osi kończyn, zakres ruchomości stawów oraz ewentualne zaburzenia chodu. Niezbędnym elementem diagnostyki obrazowej są zdjęcia rentgenowskie kończyn dolnych w pozycji stojącej (tzw. zdjęcie osiowe kończyn dolnych), które pozwalają na precyzyjne określenie kąta koślawości. W niektórych przypadkach wykonuje się dodatkowo rezonans magnetyczny (MRI), szczególnie przy podejrzeniu uszkodzeń struktur wewnątrzstawowych.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście do leczenia koślawych kolan opiera się na indywidualnej ocenie stopnia deformacji, wieku pacjenta oraz jego aktywności fizycznej i oczekiwań. W przypadku niewielkich deformacji preferujemy leczenie zachowawcze, obejmujące rehabilitację i specjalistyczne wkładki ortopedyczne. Przy bardziej nasilonych deformacjach oraz braku poprawy po leczeniu zachowawczym proponujemy leczenie operacyjne, mające na celu przywrócenie prawidłowej osi kończyny oraz odciążenie stawów.

• Metody Leczenia

  W przypadku niewielkich deformacji stosujemy metody zachowawcze: ćwiczenia korekcyjne wzmacniające mięśnie kończyn dolnych, fizykoterapię oraz stosowanie indywidualnie dobranych wkładek ortopedycznych. W przypadku znacznych deformacji zalecamy leczenie operacyjne, które obejmuje osteotomię korekcyjną kości udowej lub piszczelowej. Polega ona na precyzyjnym przecięciu kości, ustawieniu jej w prawidłowej pozycji, a następnie zespoleniu przy użyciu implantów ortopedycznych (płyt i śrub). W niektórych przypadkach, zwłaszcza przy zaawansowanych zmianach zwyrodnieniowych, rozważamy endoprotezoplastykę stawu kolanowego.

  Hemiepifizjodeza
  W przypadku dzieci i młodzieży, u których nie zakończył się jeszcze proces wzrostu kości, jedną z dostępnych metod leczenia jest hemiepifizjodeza. Jest to małoinwazyjny zabieg chirurgiczny polegający na czasowym lub trwałym zahamowaniu wzrostu chrząstki wzrostowej po jednej stronie kości. Zabieg wykonuje się po stronie wypukłej deformacji, co pozwala na stopniową, kontrolowaną korekcję osi kończyny w trakcie dalszego wzrostu.
  Procedura ta może być wykonana przy użyciu specjalnych klamer lub płytek ósemkowych, które blokują wzrost chrząstki. Zaletą tej metody jest jej minimalnie inwazyjna natura, krótki pobyt w szpitalu oraz szybki powrót do aktywności. Jest to szczególnie korzystne rozwiązanie dla pacjentów w wieku rozwojowym, u których deformacja jest postępująca.
  Kluczowe znaczenie ma odpowiedni dobór momentu wykonania zabiegu, uwzględniający potencjał wzrostowy pacjenta oraz stopień deformacji. Wymaga to dokładnej analizy wieku kostnego oraz przewidywanego pozostałego okresu wzrostu.

•  Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu chirurgicznym pacjent pozostaje pod ścisłą opieką medyczną i rehabilitacyjną. W początkowym okresie pooperacyjnym ważne jest odpowiednie odciążenie kończyny oraz profilaktyka przeciwzakrzepowa. Stopniowo wdrażany jest program rehabilitacyjny, którego celem jest przywrócenie zakresu ruchomości, odbudowa siły mięśniowej oraz odzyskanie pełnej sprawności chodu. Regularne kontrole ortopedyczne umożliwiają bieżącą ocenę procesu gojenia i ewentualne dostosowanie postępowania

•  Wyniki leczenia

  Efekty leczenia koślawego kolana są zwykle bardzo dobre. Leczenie zachowawcze przynosi satysfakcjonujące efekty u pacjentów z łagodniejszymi deformacjami, skutecznie redukując dolegliwości bólowe oraz poprawiając funkcję kończyny. W przypadku leczenia operacyjnego większość pacjentów doświadcza znacznej poprawy jakości życia, zmniejszenia bólu oraz przywrócenia prawidłowego ustawienia kończyny. Ostateczny wynik leczenia zależy od wieku pacjenta, stopnia deformacji oraz konsekwentnej rehabilitacji pooperacyjnej.

Nierówność Długości Kończyn

• Opis choroby

  Nierówność długości kończyn dolnych jest stanem, w którym jedna noga jest krótsza od drugiej, prowadząc do zaburzeń symetrii ciała, nieprawidłowego chodu oraz potencjalnych problemów ortopedycznych. Może mieć charakter wrodzony, wynikający z wad rozwojowych lub nabyty, np. wskutek urazów, infekcji, guzów kości lub chorób układowych. Nawet niewielka różnica długości kończyn może wpływać na komfort życia, generując przewlekłe dolegliwości bólowe kręgosłupa, bioder czy kolan.

•  Diagnostyka

  Diagnostyka obejmuje dokładne badanie fizykalne pacjenta wraz z oceną długości kończyn dolnych za pomocą pomiarów klinicznych oraz specjalistycznych badań obrazowych. Standardem są zdjęcia rentgenowskie kończyn dolnych wykonywane w pozycji stojącej (tzw. długie zdjęcie osiowe kończyn), które pozwalają precyzyjnie określić skalę nierówności. W niektórych przypadkach konieczne może być dodatkowe badanie tomografii komputerowej (TK) lub rezonansu magnetycznego (MRI), szczególnie przy podejrzeniu towarzyszących patologii kości lub stawów.

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym celem jest przywrócenie symetrii kończyn, poprawa funkcji ruchowej oraz zmniejszenie lub całkowite usunięcie bólu. Każdy przypadek traktujemy indywidualnie, uwzględniając przyczynę nierówności, wiek pacjenta oraz jego aktywność fizyczną. Leczenie ukierunkowane jest na długoterminową poprawę jakości życia, umożliwiając powrót pacjentów do codziennej aktywności bez ograniczeń.

• Metody leczenia

  Metody leczenia różnią się zależnie od stopnia skrócenia kończyny oraz wieku pacjenta:
  -Zachowawcze: wkładki ortopedyczne, specjalistyczne obuwie z wyrównaniem wysokości, stosowane w przypadkach niewielkich nierówności.
  -Chirurgiczne wydłużanie kończyn: najczęściej stosowane w większych różnicach długości. Obejmuje techniki takie jak osteotomia z wykorzystaniem stabilizatorów zewnętrznych (aparety pierścieniowe lub monolateralny) lub wewnętrznych gwoździ śródszpikowych (np. gwoździe magnetyczne Precice).
  -Chirurgiczne skrócenie dłuższej kończyny: stosowane rzadziej, głównie przy umiarkowanych różnicach długości jak epifizjodeza.

• Opieka pooperacyjna

  Po operacjach wydłużających kończynę pacjent pozostaje pod ścisłą kontrolą ortopedyczną i fizjoterapeutyczną. Kluczowa jest regularna rehabilitacja obejmująca ćwiczenia wzmacniające mięśnie, poprawiające zakres ruchomości stawów oraz usprawniające naukę poprawnego chodu. Kontrolne wizyty umożliwiają monitorowanie przebiegu regeneracji kostnej oraz wczesne wykrycie ewentualnych komplikacji.

• Wyniki leczenia

  W większości przypadków leczenie daje bardzo dobre wyniki, pozwalając pacjentom na powrót do pełnej sprawności ruchowej, bez bólu i dyskomfortu. Pacjenci zgłaszają znaczną poprawę jakości życia, zwiększenie poziomu aktywności oraz eliminację problemów wynikających z nierówności kończyn. Im szybciej podjęte jest leczenie, tym korzystniejsze są końcowe efekty terapii.

Kolana Szpotawe

• Opis choroby

  Kolano szpotawe, inaczej genu varum, to wada osi kończyn dolnych charakteryzująca się odchyleniem kolan na zewnątrz, co powoduje powstawanie typowego „łuku” między kolanami, gdy kostki stóp są złączone. Najczęściej występuje u dzieci, ale może także dotykać dorosłych, zwłaszcza w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów, pourazowo lub w wyniku innych schorzeń metabolicznych (np. krzywica). Nieleczone kolano szpotawe prowadzi do nierównomiernego obciążenia chrząstki stawowej, co przyczynia się do szybszego zużycia powierzchni stawowych oraz może powodować przewlekłe dolegliwości bólowe.

•  Diagnostyka

  Rozpoznanie kolana szpotawego opiera się na ocenie klinicznej oraz badaniu fizykalnym pacjenta, podczas którego analizuje się ustawienie kończyn dolnych oraz sposób chodu. Kluczowe znaczenie mają zdjęcia RTG kończyn dolnych wykonane w pozycji stojącej, umożliwiające ocenę stopnia deformacji osiowej (kąt szpotawości). W bardziej złożonych przypadkach pomocne bywają dodatkowe badania, takie jak tomografia komputerowa (TK) lub rezonans magnetyczny (MRI), szczególnie przy podejrzeniu uszkodzenia więzadeł lub chrząstki stawowej.

• Nasze podejście do leczenia

  W leczeniu kolana szpotawego kluczowe jest indywidualne podejście do każdego pacjenta. Skupiamy się zarówno na przyczynie deformacji, jak i na aktualnym stopniu zaawansowania oraz objawach pacjenta. W początkowych fazach stosujemy leczenie zachowawcze, obejmujące fizjoterapię oraz korekcję ortopedyczną. W przypadku bardziej zaawansowanych deformacji zalecamy leczenie operacyjne w postaci hemiepi, które ma na celu przywrócenie prawidłowej osi kończyn dolnych, odciążenie chrząstki stawowej i likwidację dolegliwości bólowych.
  

Możliwości operacyjne:
Hemiepifizjodeza to zabieg operacyjny stosowany w leczeniu wad osi kończyn, takich jak kolana szpotawe. Polega na czasowym zahamowaniu wzrostu chrząstki wzrostowej (płytki wzrostu) po jednej stronie kości. Jest to małoinwazyjna metoda korekcji osi kończyn, która pozwala na stopniowe wyrównanie deformacji podczas dalszego wzrostu kości.

Zabieg ten:
-hamuje wzrost kości po jednej stronie, pozwalając drugiej stronie „dogonić” wzrost
– jest szczególnie skuteczny u dzieci w okresie wzrostu
– ma na celu przywrócenie prawidłowej osi kończyn i odciążenie chrząstki stawowej

•  Metody leczenia
  Metody leczenia uzależnione są od wieku pacjenta, stopnia deformacji oraz obecności współistniejących zmian zwyrodnieniowych. Leczenie zachowawcze obejmuje fizjoterapię wzmacniającą mięśnie kończyn dolnych, ortezy korekcyjne oraz wkładki ortopedyczne. W przypadku zaawansowanego kolana szpotawego stosujemy metody operacyjne, najczęściej osteotomię korekcyjną piszczeli lub kości udowej, która polega na przecięciu kości, korekcji osi kończyny i stabilizacji przy pomocą odpowiednich implantów (płytki lub gwoździe śródszpikowe). W wyjątkowych przypadkach konieczna może być endoprotezoplastyka stawu kolanowego.
  
• Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent pozostaje pod naszą ścisłą kontrolą, początkowo otrzymując środki przeciwbólowe oraz leczenie przeciwzakrzepowe. Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszych dniach po zabiegu i obejmuje ćwiczenia wzmacniające mięśnie, poprawiające zakres ruchomości stawu kolanowego oraz stopniową pionizację i naukę chodu. Pacjentowi zalecane jest okresowe odciążenie kończyny operowanej z użyciem kul łokciowych przez kilka tygodni, zależnie od zastosowanej techniki operacyjne

• Wyniki leczenia

  Wczesne rozpoczęcie odpowiedniego leczenia gwarantuje dobre lub bardzo dobre efekty. Zabiegi operacyjne pozwalają skutecznie skorygować deformację, poprawiają funkcję kończyn dolnych oraz istotnie zmniejszają dolegliwości bólowe. Pacjenci zazwyczaj szybko wracają do pełnej sprawności fizycznej oraz codziennych aktywności. Systematyczna rehabilitacja oraz przestrzeganie zaleceń lekarza zapewnia długotrwały, pozytywny efekt leczenia.

Zwiększona Antewersja Szyjki Kości Udowej

• Opis choroby

  Zwiększona antewersja szyjki kości udowej to zaburzenie rotacyjne w obrębie biodra, polegające na zbyt dużym kącie pomiędzy szyjką a trzonem kości udowej w płaszczyźnie poprzecznej. W warunkach prawidłowych antewersja wynosi około 10–20 stopni. W przypadku zwiększonej antewersji kąt ten może być znacznie wyższy, co prowadzi do rotacji wewnętrznej całej kończyny dolnej. Najczęściej obserwuje się to u dzieci, które wykazują charakterystyczne ustawienie stóp do wewnątrz („chód gołębi”), częstsze potykanie się, trudności w bieganiu i aktywności sportowej.

• Diagnostyka

  Diagnostyka opiera się na dokładnym badaniu klinicznym oraz obrazowaniu. Lekarz ocenia zakres ruchów w stawach biodrowych, szczególnie rotację wewnętrzną i zewnętrzną. Charakterystyczne jest znacznie zwiększone ustawienie w rotacji wewnętrznej przy ograniczeniu rotacji zewnętrznej. Potwierdzeniem diagnozy jest tomografia komputerowa 3D kończyn dolnych, która pozwala na precyzyjny pomiar kąta antewersji oraz ocenę osiowości całej kończyny (biodro–kolano–stopa).

•  Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute traktujemy każde dziecko indywidualnie, biorąc pod uwagę wiek, nasilenie objawów i stopień rotacji. Zwiększona antewersja może być fizjologicznym zjawiskiem u małych dzieci, które często samoistnie się koryguje. U starszych dzieci i młodzieży, u których objawy nie ustępują, a rotacja znacznie wpływa na jakość życia, rozważamy leczenie operacyjne. Zawsze przed podjęciem decyzji prowadzimy wielospecjalistyczną konsultację, w tym analizę osi kończyn i oceny chodu.

•  Metody leczenia

  W łagodniejszych przypadkach zaleca się obserwację i fizjoterapię wspierającą prawidłowy wzorzec chodu. W przypadkach znacznie zwiększonej antewersji lub objawów funkcjonalnych stosujemy leczenie operacyjne. Najczęściej jest to osteotomia rotacyjna kości udowej – zabieg, w którym przerywa się kość, koryguje rotację i stabilizuje za pomocą specjalnych płytek lub gwoździ śródszpikowych. Wybór metody stabilizacji uzależniony jest od wieku dziecka, planowanego zakresu korekcji oraz preferencji zespołu operacyjnego.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent zostaje objęty ścisłą opieką fizjoterapeutyczną. Zazwyczaj obciążanie kończyny jest stopniowe, w zależności od stabilności zespolenia. Fizjoterapia koncentruje się na odzyskaniu zakresu ruchu, odbudowie siły mięśniowej i reedukacji chodu. Pacjenci i ich rodziny otrzymują dokładny plan rehabilitacyjny oraz wsparcie zespołu terapeutycznego. Regularne kontrole radiologiczne pozwalają ocenić proces gojenia i efekty korekcji.

•  Wyniki leczenia

  Dobrze zaplanowana i przeprowadzona osteotomia rotacyjna przynosi bardzo dobre efekty funkcjonalne i estetyczne. Dzieci zyskują poprawę osi kończyny, stabilność chodu i lepszą jakość życia. Często możliwy jest powrót do aktywności fizycznej i sportów, które wcześniej sprawiały trudność. Powikłania są rzadkie, a większość pacjentów osiąga pełną sprawność w ciągu kilku miesięcy od operacji.

Retrowersja Kości Udowej, Brak Zrostu i Skręcenie Piszczeli

• Opis choroby

  Zwiększona antewersja szyjki kości udowej to zaburzenie rotacyjne w obrębie biodra, polegające na zbyt dużym kącie pomiędzy szyjką a trzonem kości udowej w płaszczyźnie poprzecznej. W warunkach prawidłowych antewersja wynosi około 10–20 stopni. W przypadku zwiększonej antewersji kąt ten może być znacznie wyższy, co prowadzi do rotacji wewnętrznej całej kończyny dolnej. Najczęściej obserwuje się to u dzieci, które wykazują charakterystyczne ustawienie stóp do wewnątrz („chód gołębi”), częstsze potykanie się, trudności w bieganiu i aktywności sportowej

•  Diagnostyka

  Diagnostyka opiera się na dokładnym badaniu klinicznym oraz obrazowaniu. Lekarz ocenia zakres ruchów w stawach biodrowych, szczególnie rotację wewnętrzną i zewnętrzną. Charakterystyczne jest znacznie zwiększone ustawienie w rotacji wewnętrznej przy ograniczeniu rotacji zewnętrznej. Potwierdzeniem diagnozy jest tomografia komputerowa 3D kończyn dolnych, która pozwala na precyzyjny pomiar kąta antewersji oraz ocenę osiowości całej kończyny (biodro–kolano–stopa).

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute traktujemy każde dziecko indywidualnie, biorąc pod uwagę wiek, nasilenie objawów i stopień rotacji. Zwiększona antewersja może być fizjologicznym zjawiskiem u małych dzieci, które często samoistnie się koryguje. U starszych dzieci i młodzieży, u których objawy nie ustępują, a rotacja znacznie wpływa na jakość życia, rozważamy leczenie operacyjne. Zawsze przed podjęciem decyzji prowadzimy wielospecjalistyczną konsultację, w tym analizę osi kończyn i oceny chodu.

•  Metody leczenia

  W łagodniejszych przypadkach zaleca się obserwację i fizjoterapię wspierającą prawidłowy wzorzec chodu. W przypadkach znacznie zwiększonej antewersji lub objawów funkcjonalnych stosujemy leczenie operacyjne. Najczęściej jest to osteotomia rotacyjna kości udowej – zabieg, w którym przerywa się kość, koryguje rotację i stabilizuje za pomocą specjalnych płytek lub gwoździ śródszpikowych. Wybór metody stabilizacji uzależniony jest od wieku dziecka, planowanego zakresu korekcji oraz preferencji zespołu operacyjnego.

• Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent zostaje objęty ścisłą opieką fizjoterapeutyczną. Zazwyczaj obciążanie kończyny jest stopniowe, w zależności od stabilności zespolenia. Fizjoterapia koncentruje się na odzyskaniu zakresu ruchu, odbudowie siły mięśniowej i reedukacji chodu. Pacjenci i ich rodziny otrzymują dokładny plan rehabilitacyjny oraz wsparcie zespołu terapeutycznego. Regularne kontrole radiologiczne pozwalają ocenić proces gojenia i efekty korekcji.

•  Wyniki leczenia

  Dobrze zaplanowana i przeprowadzona osteotomia rotacyjna przynosi bardzo dobre efekty funkcjonalne i estetyczne. Dzieci zyskują poprawę osi kończyny, stabilność chodu i lepszą jakość życia. Często możliwy jest powrót do aktywności fizycznej i sportów, które wcześniej sprawiały trudność. Powikłania są rzadkie, a większość pacjentów osiąga pełną sprawność w ciągu kilku miesięcy od operacji.

Niestabilność stawu rzepokowo – udowego

•  Opis choroby

  Niestabilność stawu rzepkowo-udowego to zaburzenie biomechaniczne, w którym dochodzi do przemieszczenia (często podwichania lub zwichnięcia) rzepki względem kłykci kości udowej. Najczęściej występuje u dzieci, młodzieży i młodych dorosłych, zwłaszcza aktywnych fizycznie. Główną przyczyną jest niewłaściwa współpraca pomiędzy strukturami kostnymi i tkanek miękkich, które stabilizują rzepkę. Może być wynikiem wady anatomicznej (dysplazji bloczka kości udowej, wysokiego ustawienia rzepki, zwiększonego kąta Q), osłabienia mięśni lub urazu

• Diagnostyka

  Rozpoznanie ustala się na podstawie wywiadu (uczucie „uciekającej” rzepki, bóle w przedniej części kolana, niestabilność podczas aktywności) oraz badania klinicznego (testy prowokacyjne, np. test apprehension). Diagnostykę uzupełnia się badaniami obrazowymi:
  RTG w projekcjach osiowych rzepki – ocena wysokości ustawienia i ślizgu rzepki,
  MRI – ocena uszkodzeń chrząstki, więzadeł (szczególnie MPFL – przyśrodkowego troczka rzepki),
  CT – w bardziej zaawansowanych przypadkach, dla dokładnej analizy osi kończyny i rotacji.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute stawiamy na precyzyjne określenie przyczyny niestabilności i indywidualne dobranie strategii leczenia. U dzieci i młodzieży uwzględniamy dynamiczne zmiany związane ze wzrostem, a u dorosłych – stabilność struktur anatomicznych i poziom aktywności. Naszym celem jest nie tylko eliminacja objawów, ale też trwała korekcja przyczyny niestabilności, aby zapobiec nawrotom i zmianom zwyrodnieniowym

• Metody Leczenia

  Leczenie zachowawcze – wskazane w przypadkach pierwszego incydentu lub łagodnych objawów:
  -fizjoterapia skupiona na wzmocnieniu mięśnia czworogłowego, zwłaszcza głowy przyśrodkowej,
  -trening propriocepcji i kontroli ruchu,
  -ortezy lub taping wspierające ustawienie rzepki.

  Leczenie operacyjne – rozważane przy nawracających zwichnięciach, braku poprawy lub obecności istotnych nieprawidłowości anatomicznych:

  – Rekonstrukcja więzadła MPFL (najczęstszy zabieg),
  -korekcje kostne: trochleoplastyka (formowanie bloczka), osteotomia guzowatości piszczeli (przesunięcie TTA), osteotomie udowe lub —-piszczelowe przy znaczących zaburzeniach osi,
  -Autorski program rekonstrukcji aparatu wyprostnego metodą a la carte – kompleksowa jednoczasowa rekonstrukcja odchyleń anatomicznych jak zaburzenie antetorsji kości udowej, torsji kości piszczelowej, plastyka głowy przyśrodkowej m. czworogłowego uda, plastyka ścięgna m. smukłego. Zabieg pozwala na obciążanie i pełen zakres ruchomości od następnego dnia od operacji.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacji stosujemy indywidualny program rehabilitacji, rozpoczynający się od mobilizacji i ćwiczeń izometrycznych, przechodzący w trening siłowy, funkcjonalny i powrót do sportu. Monitorujemy proces gojenia za pomocą regularnych kontroli i badań obrazowych, a fizjoterapeuci pracują ściśle z zespołem lekarzy. Czas rekonwalescencji zależy od rodzaju zabiegu – od kilku tygodni do kilku miesięcy.

Wrodzone wady kończyn to zaburzenia rozwojowe, które powstają w okresie płodowym i są obecne od urodzenia. Mogą one dotyczyć zarówno kończyn górnych, jak i dolnych, a ich nasilenie może być różne – od niewielkich anomalii po znaczące deformacje.

Główne kategorie wrodzonych wad kończyn obejmują:

• Niedorozwój (hipoplazja): Niepełne wykształcenie części lub całej kończyny, prowadzące do jej zmniejszonych rozmiarów
• Brak kończyny lub jej części (aplazja): Całkowity brak rozwoju określonej części ciała
• Deformacje osiowe: Nieprawidłowe ustawienie elementów kończyny względem siebie
• Dodatkowe elementy (polidaktylia): Występowanie dodatkowych palców lub innych struktur

Wrodzony Niedorozwój Kości Udowej

• Opis choroby

  Wrodzony niedorozwój kości udowej (Congenital Femoral Deficiency, CFD) to rzadka wada wrodzona, charakteryzująca się zaburzeniem rozwoju kości udowej. Może obejmować skrócenie kości, jej deformację, niestabilność lub brak kontaktu stawu biodrowego z panewką oraz inne współistniejące wady, takie jak brak rzepki, dysplazję biodra czy deformacje kości piszczelowej. CFD występuje jednostronnie (zazwyczaj) lub obustronnie i ma różny stopień nasilenia – od łagodnego skrócenia kończyny po znaczne deformacje kostno-stawowe uniemożliwiające samodzielne chodzenie.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie CFD opiera się na badaniu klinicznym dziecka oraz diagnostyce obrazowej. Już w okresie prenatalnym niektóre przypadki można podejrzewać na podstawie USG. Po narodzinach wykonuje się zdjęcia RTG kończyn dolnych, ocenę stawu biodrowego oraz rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (CT) w celu dokładnej oceny struktur kostnych i stawowych. Istotne jest również wykonanie badań długości i osi kończyn w pozycji stojącej. Diagnostyka pozwala na zaklasyfikowanie wady według systemów takich jak klasyfikacja Aitkena czy Paleya.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute do każdego przypadku CFD podchodzimy indywidualnie, uwzględniając potrzeby pacjenta, stopień deformacji oraz potencjalne możliwości rekonstrukcyjne. Naszym celem jest maksymalizacja funkcji kończyny i umożliwienie samodzielnego poruszania się dziecka – bez bólu i przy minimalnej ilości zabiegów operacyjnych w całym okresie wzrostu. Pracujemy w zespole multidyscyplinarnym, łącząc doświadczenie ortopedów rekonstrukcyjnych z fizjoterapią i odpowiednim zaopatrzeniem ortotycznym.

• Metody leczenia

  Leczenie CFD zależy od stopnia zaawansowania wady. W lżejszych przypadkach możliwe jest zastosowanie wydłużania kończyny za pomocą gwoździ teleskopowych (PRECICE). W bardziej złożonych postaciach stosuje się kompleksowe rekonstrukcje stawu biodrowego i kolanowego (np. superhip, superknee), stabilizacje osi kończyny oraz korekty rotacyjne. Decyzje podejmowane są wspólnie z rodziną pacjenta, po szczegółowym omówieniu planu leczenia.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacjach wymagane jest regularne monitorowanie zrostu kostnego, ocena osi kończyny oraz intensywna rehabilitacja. Zespół PEI zapewnia stałą opiekę fizjoterapeutyczną, ortotyczną i psychologiczną. Pacjenci często korzystają z dedykowanych turnusów rehabilitacyjnych oraz konsultacji wielospecjalistycznych, które wspierają ich rozwój ruchowy i społeczny. Wydłużanie kończyny to proces długotrwały, ale dzięki nowoczesnym technikom oraz indywidualnemu podejściu możliwe jest prowadzenie pacjenta z minimalnym dyskomfortem.

• Wyniki leczenia

  Dzięki zaawansowanym technikom rekonstrukcyjnym stosowanym w PEI, większość pacjentów z CFD osiąga bardzo dobre rezultaty funkcjonalne – samodzielne chodzenie, jazdę na rowerze, uprawianie sportu. Wieloetapowe leczenie rozciągnięte w czasie pozwala na dostosowanie terapii do tempa wzrostu dziecka. Wyniki leczenia są zazwyczaj trwałe i umożliwiają pełne uczestnictwo w codziennym życiu. Kluczem do sukcesu jest wczesne rozpoznanie, dobra współpraca z rodziną oraz spójny plan terapeutyczny.

Hemimelia Strzałkowa

• Opis choroby

  Hemimelia strzałkowa to wrodzona wada rozwojowa kończyny dolnej polegająca na częściowym lub całkowitym braku kości strzałkowej. Jest to najczęstsza z hemimelii podudzia i może występować zarówno jednostronnie, jak i obustronnie, choć częściej dotyczy jednej nogi. Towarzyszy jej zwykle skrócenie kończyny, deformacje stopy (najczęściej stopa szpotawa), niestabilność stawu kolanowego i skokowego oraz zaburzenia rozwoju kości piszczelowej i kości stępu.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie hemimelii strzałkowej można postawić już prenatalnie za pomocą USG. Po urodzeniu wykonywane są dokładne badania obrazowe: RTG kończyn dolnych w projekcji przednio-tylnej i bocznej w pozycji stojącej (jeśli to możliwe) oraz rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa w przypadku potrzeby oceny struktur stawu kolanowego i skokowego. Istotna jest także ocena różnicy długości kończyn oraz klasyfikacja wady (najczęściej wg klasyfikacji Paley), która pomaga zaplanować leczenie.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute podchodzimy do każdego przypadku indywidualnie, analizując zarówno anatomiczne cechy wady, jak i potrzeby oraz cele dziecka i rodziny. W oparciu o doświadczenie zespołu oraz nowoczesne metody rekonstrukcyjne opracowujemy plan leczenia obejmujący cały rozwój dziecka – od niemowlęctwa aż do zakończenia wzrastania. Naszym celem jest zachowanie kończyny, uzyskanie jej funkcjonalności oraz zminimalizowanie różnicy długości.

•  Metody leczenia
  
  Leczenie zależy od stopnia zaawansowania wady i obejmuje:
  – Wczesną korekcję deformacji stopy i stawu skokowego – często już w 1. roku życia, czasem z użyciem metody Ilizarowa lub innowacyjnej metody SUPERankle opracowanej przez dr. Paley.
  – Wydłużanie kończyny – zwykle planowane etapowo, z użyciem wewnętrznych gwoździ teleskopowych lub aparatów zewnętrznych programowanych komputerowo.
  _ Stabilizacja stawu kolanowego – Zabieg SUPERknee wykonujemy jeśli występuje niestabilność z powodu hipoplazji lub braku głowy kości strzałkowej lub braku więzadeł krzyżowych
  – W wybranych przypadkach – amputacja i protezowanie – jeśli rekonstrukcja nie rokuje poprawy funkcji, jednak jest to obecnie coraz rzadziej wybierana droga dzięki postępom rekonstrukcyjnym.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegach operacyjnych dziecko wymaga intensywnej rehabilitacji pod okiem zespołu fizjoterapeutów wyspecjalizowanych w leczeniu ortopedycznym dzieci. Kluczowe jest utrzymanie zakresu ruchu, wzmacnianie mięśni oraz nauka prawidłowego wzorca chodu. Regularne kontrole lekarskie i badania obrazowe pozwalają monitorować postęp leczenia oraz planować kolejne etapy.

• Wyniki leczenia
  Dzięki nowoczesnym technikom chirurgicznym i rehabilitacyjnym dzieci z hemimelią strzałkową mają szansę na osiągnięcie pełnej sprawności ruchowej, symetrycznego chodu oraz udziału w życiu codziennym i aktywnościach sportowych. W większości przypadków możliwe jest uniknięcie amputacji. Rezultaty leczenia zależą od stopnia wady, czasu rozpoczęcia terapii oraz zaangażowania zespołu i rodziny w cały proces terapeutyczny.

Hemimelia Piszczelowa

• Opis choroby

  Hemimelia piszczelowa jest wrodzoną wadą rozwojową, charakteryzującą się częściowym lub całkowitym brakiem kości piszczelowej. Jest to niezwykle rzadka wada ortopedyczna, występująca z częstością około 1 na milion urodzeń. Towarzyszy jej zwykle skrócenie i deformacja kończyny dolnej, niestabilność stawu kolanowego i skokowego, a także zniekształcenia stopy. Choroba może mieć różne nasilenie – od łagodnych defektów po całkowity brak kości piszczelowej, co w znacznym stopniu ogranicza funkcje kończyny.

• Diagnostyka

  Diagnostyka hemimelii piszczelowej rozpoczyna się najczęcej już prenatalnie, za pomocą badania ultrasonograficznego. Po narodzinach wykonuje się dokładne badanie kliniczne kończyny dolnej, a następnie przeprowadza badania obrazowe, takie jak zdjęcia rentgenowskie (RTG), rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT). Celem diagnostyki jest ocena stopnia braku kości, towarzyszących deformacji oraz współistniejących wad rozwojowych, np. w obrębie stawów kolanowego i skokowego.

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym głównym celem leczenia hemimelii piszczelowej jest przywrócenie możliwie najlepszej funkcji kończyny dolnej, poprawa mobilności pacjenta i zapewnienie jak największej niezależności w życiu codziennym. Plan leczenia jest dostosowywany indywidualnie, z uwzględnieniem wieku dziecka, stopnia zaawansowania wady oraz ogólnego stanu zdrowia. Leczenie prowadzimy zespołowo, z udziałem specjalistów ortopedii dziecięcej, fizjoterapeutów, protetyków oraz psychologów.

• Metody Leczenia

  Metody leczenia hemimelii piszczelowej zależą od ciężkości i stopnia deformacji. W łagodnych przypadkach możliwe jest zastosowanie metod rekonstrukcyjnych, takich jak wydłużanie kości przy użyciu aparatu pierścieniowego sterowanego komputerowo czy gwoździ teleskopowych wewnątrz kostnych, oraz jednoczasowa korekcja osi kończyny. W cięższych przypadkach stosuje się złożone zabiegi rekonstrukcji, takie jak transfer kości strzałkowej do pozycji piszczeli (tzw. fibular transfer). W najcięższych przypadkach, gdy kończyna nie jest funkcjonalna, rozważana może być amputacja poniżej kolana z późniejszym zaopatrzeniem protetycznym.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna po leczeniu hemimelii piszczelowej wymaga ścisłej współpracy zespołu specjalistów. Pacjent pozostaje pod regularnym nadzorem ortopedycznym, prowadzone są okresowe kontrole RTG oraz ocena gojenia i regeneracji kości. Kluczowe jest prowadzenie intensywnej fizjoterapii, mającej na celu poprawę zakresu ruchu, wzmacnianie mięśni, poprawę równowagi oraz naukę korzystania z protezy, jeżeli jest ona konieczna. Rodzice i pacjenci są także edukowani w zakresie samodzielnych ćwiczeń i dbania o kończynę.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia hemimelii piszczelowej zależą od stopnia nasilenia wady oraz wdrożonej metody leczenia. Wczesne podjęcie leczenia rekonstrukcyjnego daje szanse na osiągnięcie zadowalającej długości oraz funkcji kończyny, choć zwykle konieczne są wielokrotne interwencje chirurgiczne. W przypadku amputacji poniżej kolana oraz właściwie dobranej protezy pacjenci często osiągają bardzo dobrą mobilność, aktywność fizyczną i jakość życia. Indywidualne podejście oraz zaangażowanie całego zespołu specjalistów jest kluczem do optymalizacji efektów leczenia.

Hemimelia Piszczelowa

• Opis choroby

  Hemimelia piszczelowa jest wrodzoną wadą rozwojową, charakteryzującą się częściowym lub całkowitym brakiem kości piszczelowej. Jest to niezwykle rzadka wada ortopedyczna, występująca z częstością około 1 na milion urodzeń. Towarzyszy jej zwykle skrócenie i deformacja kończyny dolnej, niestabilność stawu kolanowego i skokowego, a także zniekształcenia stopy. Choroba może mieć różne nasilenie – od łagodnych defektów po całkowity brak kości piszczelowej, co w znacznym stopniu ogranicza funkcje kończyny.

• Diagnostyka

  Diagnostyka hemimelii piszczelowej rozpoczyna się najczęcej już prenatalnie, za pomocą badania ultrasonograficznego. Po narodzinach wykonuje się dokładne badanie kliniczne kończyny dolnej, a następnie przeprowadza badania obrazowe, takie jak zdjęcia rentgenowskie (RTG), rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT). Celem diagnostyki jest ocena stopnia braku kości, towarzyszących deformacji oraz współistniejących wad rozwojowych, np. w obrębie stawów kolanowego i skokowego.

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym głównym celem leczenia hemimelii piszczelowej jest przywrócenie możliwie najlepszej funkcji kończyny dolnej, poprawa mobilności pacjenta i zapewnienie jak największej niezależności w życiu codziennym. Plan leczenia jest dostosowywany indywidualnie, z uwzględnieniem wieku dziecka, stopnia zaawansowania wady oraz ogólnego stanu zdrowia. Leczenie prowadzimy zespołowo, z udziałem specjalistów ortopedii dziecięcej, fizjoterapeutów, protetyków oraz psychologów.

• Metody Leczenia

  Metody leczenia hemimelii piszczelowej zależą od ciężkości i stopnia deformacji. W łagodnych przypadkach możliwe jest zastosowanie metod rekonstrukcyjnych, takich jak wydłużanie kości przy użyciu aparatu pierścieniowego sterowanego komputerowo czy gwoździ teleskopowych wewnątrz kostnych, oraz jednoczasowa korekcja osi kończyny. W cięższych przypadkach stosuje się złożone zabiegi rekonstrukcji, takie jak transfer kości strzałkowej do pozycji piszczeli (tzw. fibular transfer). W najcięższych przypadkach, gdy kończyna nie jest funkcjonalna, rozważana może być amputacja poniżej kolana z późniejszym zaopatrzeniem protetycznym.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna po leczeniu hemimelii piszczelowej wymaga ścisłej współpracy zespołu specjalistów. Pacjent pozostaje pod regularnym nadzorem ortopedycznym, prowadzone są okresowe kontrole RTG oraz ocena gojenia i regeneracji kości. Kluczowe jest prowadzenie intensywnej fizjoterapii, mającej na celu poprawę zakresu ruchu, wzmacnianie mięśni, poprawę równowagi oraz naukę korzystania z protezy, jeżeli jest ona konieczna. Rodzice i pacjenci są także edukowani w zakresie samodzielnych ćwiczeń i dbania o kończynę.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia hemimelii piszczelowej zależą od stopnia nasilenia wady oraz wdrożonej metody leczenia. Wczesne podjęcie leczenia rekonstrukcyjnego daje szanse na osiągnięcie zadowalającej długości oraz funkcji kończyny, choć zwykle konieczne są wielokrotne interwencje chirurgiczne. W przypadku amputacji poniżej kolana oraz właściwie dobranej protezy pacjenci często osiągają bardzo dobrą mobilność, aktywność fizyczną i jakość życia. Indywidualne podejście oraz zaangażowanie całego zespołu specjalistów jest kluczem do optymalizacji efektów leczenia.

Choroba Blount’a

• Opis choroby

  Choroba Blount’a (z łac. tibia vara) to zaburzenie wzrostu przyśrodkowej części bliższej nasady kości piszczelowej, które prowadzi do postępującego szpotawości kolan (genu varum). Najczęściej występuje u dzieci w dwóch formach: niemowlęcej (poniżej 3. roku życia) oraz młodzieńczej (6–13 lat). Choroba wiąże się z nierównomiernym wzrostem kości, gdzie przyśrodkowa część przestaje rosnąć prawidłowo, powodując zakrzywienie nogi do wewnątr

• Diagnostyka

  Rozpoznanie choroby Blount’a opiera się na:
  • Wywiadzie i badaniu fizykalnym, uwzględniającym szpotawość i asymetrię kończyn,
  • RTG kończyn dolnych w projekcji AP i bocznej – charakterystyczne zmiany obejmują wyraźną nieregularność i fragmentację przyśrodkowej części nasady piszczelowej oraz kąt między szyjką a trzonem kości powyżej normy,
  • Pomiarach kąta metafyzalno-diastralnego (kąt Drennana) – powyżej 11° sugeruje Blounta,
  • W niektórych przypadkach wykonywana jest MRI, szczególnie jeśli planowana jest interwencja chirurgiczna.

• Nasze podejście do leczenia
  W naszym ośrodku przyjmujemy holistyczne i spersonalizowane podejście, oceniając stopień deformacji, wiek pacjenta, obecność współistniejących schorzeń (np. otyłość, asymetria kończyn), a także potencjał wzrostowy. Wspólnie z zespołem terapeutycznym i ortotycznym planujemy leczenie i długoterminową kontrolę.

• Metody Leczenia
  

  W zależności od wieku pacjenta i stopnia deformacji stosujemy:
  • Leczenie zachowawcze (tylko u najmłodszych pacjentów z niewielką szpotawością): specjalistyczne ortezy zakładane na noc lub na cały dzień, fizjoterapia, kontrola masy ciała.
  • Leczenie operacyjne:
  • Hemi-epifizeodeza – czasowe zablokowanie wzrostu po stronie bocznej płytki wzrostowej, aby przywrócić równowagę.
  • Osteotomia korekcyjna piszczeli – u starszych dzieci i młodzieży z zaawansowaną deformacją. Może być wykonywana klasycznie lub z użyciem zewnętrznego fiksatora (ExFix) albo systemu PRECICE dla bardziej kontrolowanego wydłużania i korekcji.
  • W ciężkich przypadkach – rekonstrukcje wieloetapowe w zespole LLRS.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent podlega:
  • Regularnej kontroli radiologicznej,
  • Intensywnej fizjoterapii ukierunkowanej na prawidłowe ustawienie kończyn i reedukację chodu,
  • Wsparciu ortotycznemu, jeśli wymagane (np. ortezy lub wkładki),
  • Monitorowaniu długości kończyn, zwłaszcza u dzieci w fazie wzrostu.
  Współpracujemy z rodziną i zespołem terapeutycznym, by zapewnić kompleksową opiekę w domu i placówce szkolnej.

• Wyniki leczenia

  Rokowanie w chorobie Blount’a zależy od momentu rozpoczęcia terapii:
  • Wczesne rozpoznanie i leczenie – bardzo dobre rezultaty, możliwość uniknięcia operacji,
  • Leczenie chirurgiczne u starszych dzieci i młodzieży – zazwyczaj skuteczne, ale może wymagać dalszych korekcji,
  • Brak leczenia – prowadzi do postępującej deformacji, bólu, niestabilności stawu kolanowego i zmian zwyrodnieniowych w dorosłości.
  Dzięki doświadczeniu zespołu LLRS i nowoczesnym technikom rekonstrukcyjnym osiągamy bardzo dobre wyniki nawet w trudnych i opóźnionych przypadkach.

Wrodzone wady kończyn górnych to nieprawidłowości rozwojowe, które powstają w życiu płodowym i są obecne od urodzenia. Mogą obejmować zarówno brak elementów kończyny (aplazje), ich niedorozwój (hipoplazje), jak i obecność dodatkowych struktur (polidaktylia) czy zrosty między palcami (syndaktylia). Wady te często istotnie wpływają na funkcję ręki, precyzję ruchów oraz samodzielność dziecka. Do najczęstszych zaburzeń zalicza się hemimelię promieniową, brak kciuka, syndaktylię, polidaktylię oraz zespół taśm owodniowych. Leczenie zależy od rodzaju i rozległości wady – najczęściej wymaga chirurgii rekonstrukcyjnej i długoterminowej rehabilitacji w celu uzyskania możliwie jak najlepszej funkcji kończyny.

Hemimelia promieniowa (clubhand)

• Opis choroby

  Hemimelia promieniowa, znana również jako clubhand lub promieniowa dysplazja, to rzadka wrodzona wada kończyny górnej polegająca na częściowym lub całkowitym braku kości promieniowej. Towarzyszy jej skrócenie i zniekształcenie przedramienia oraz odchylenie ręki w kierunku kciuka. U wielu dzieci występuje także niedorozwój kciuka, mięśni przedramienia oraz tkanek miękkich po stronie promieniowej. Schorzenie może występować jednostronnie lub obustronnie, często związane jest z innymi zespołami genetycznymi (np. VACTERL, TAR, Holt-Oram).

•  Diagnostyka

  Rozpoznanie hemimelii promieniowej najczęściej możliwe jest już w okresie prenatalnym dzięki badaniu USG. Po urodzeniu diagnozę potwierdza się na podstawie badania klinicznego oraz zdjęcia RTG kończyny górnej, które pokazuje zakres niedorozwoju kości promieniowej. Dodatkowo wykonuje się badania obrazowe oceniające rozwój nadgarstka, kości łokciowej i palców. Wskazane jest również wykonanie badań genetycznych oraz diagnostyki towarzyszących wad układowych.

• Nasze podejście do leczenia
  W Paley European Institute traktujemy hemimelię promieniową jako złożoną deformację wymagającą kompleksowego podejścia interdyscyplinarnego. Kluczowe znaczenie ma wczesna ocena zakresu wady i stworzenie indywidualnego planu leczenia, który może obejmować zarówno terapię zachowawczą, jak i operacyjną. Naszym celem jest nie tylko poprawa osi kończyny i funkcji ręki, ale także umożliwienie dziecku jak największej samodzielności w codziennych czynnościach.

• Metody leczenia
  Podstawową i najczęściej stosowaną metodą chirurgicznego leczenia cięższych postaci hemimelii promieniowej jest ulnaryzacja, opracowana i udoskonalana przez dr. Drora Paleya. Zabieg polega na medializacji (przemieszczeniu przyśrodkowym) nadgarstka na kość łokciową, co stabilizuje rękę, zapobiega dalszemu odchylaniu oraz poprawia funkcję chwytu. W niektórych przypadkach stosuje się również rozciąganie tkanek miękkich przed operacją (np. z użyciem dystraktora Ilizarowa), aby umożliwić bezpieczne przeprowadzenie ulnaryzacji.

  Dodatkowe procedury mogą obejmować:
  • rekonstrukcję lub plastykę kciuka,
  • przecięcie lub wydłużenie ścięgien,
  • osteotomie korekcyjne kości łokciowej.

• Opieka pooperacyjna
  Po zabiegu ulnaryzacji kończyna jest unieruchamiana w gipsie lub ortezie na okres kilku tygodni. Następnie wprowadza się intensywną rehabilitację, której celem jest poprawa zakresu ruchomości, siły mięśniowej i funkcji ręki. Współpraca z fizjoterapeutą oraz regularne kontrole lekarskie są kluczowe dla osiągnięcia jak najlepszych wyników. W niektórych przypadkach konieczne są dalsze zabiegi korygujące w miarę wzrostu dziecka.

•  Wyniki leczenia
  Ulnaryzacja znacząco poprawia ustawienie nadgarstka i stabilność ręki. Dzieci po leczeniu uzyskują lepszą kontrolę ruchów, chwyt i możliwość wykonywania codziennych czynności. Efekty estetyczne również są zadowalające. Wczesna interwencja chirurgiczna połączona z kompleksową rehabilitacją pozwala osiągnąć trwałą poprawę funkcjonalną i zapobiec pogłębianiu się deformacji wraz z wiekiem.

Brak kciuka

• Opis choroby
  Brak kciuka (ang. thumb aplasia lub thumb hypoplasia/aplasia) to wrodzona wada rozwojowa kończyny górnej, polegająca na częściowym (hipoplazja) lub całkowitym (aplazja) braku kciuka. Może występować jednostronnie lub obustronnie i być izolowana lub towarzyszyć zespołom wad wrodzonych, takim jak zespół TAR, zespół VACTERL czy zespoły wad serca.Kciuk pełni kluczową rolę w funkcjonowaniu ręki – umożliwia chwyt szczypcowy i przeciwstawienie do palców, co stanowi podstawę dla precyzyjnych ruchów. Brak kciuka znacząco ogranicza funkcję kończyny górnej i wpływa na samodzielność dziecka w codziennych czynnościach.
  

• Diagnostyka
  Rozpoznanie najczęściej następuje już w okresie noworodkowym lub nawet prenatalnie w badaniu USG. Po urodzeniu wykonuje się:
  • Dokładne badanie fizykalne kończyny górnej i funkcji ręki,
  • Zdjęcia RTG dłoni i nadgarstka w celu oceny obecności struktur kostnych,
  • USG serca i jamy brzusznej (w przypadku podejrzenia wad współistniejących),
  • Konsultacje genetyczne, jeśli istnieje podejrzenie zespołu wad wrodzonych.

  Hipoplazja/aplazja kciuka klasyfikowana jest wg systemu Blautha (typ I–V), co pomaga w doborze właściwej strategii leczenia chirurgicznego.

• Nasze podejście do leczenia
  W naszym ośrodku do każdego przypadku podchodzimy indywidualnie, uwzględniając wiek dziecka, stopień zaawansowania wady, obecność innych deformacji oraz potrzeby funkcjonalne. Zespół specjalistów ortopedii dziecięcej, chirurgii ręki oraz rehabilitacji wspólnie planuje optymalne postępowanie.
  Naszym celem jest umożliwienie dziecku jak najbardziej funkcjonalnego używania dłoni, zarówno w codziennym życiu, jak i w przyszłości zawodowej i społecznej.
  

• Metody Leczenia
  Leczenie zależy od stopnia hipoplazji:
  • Typ I–II (lekka hipoplazja): najczęściej stosuje się leczenie zachowawcze (rehabilitacja) lub drobne procedury chirurgiczne poprawiające stabilność i funkcję kciuka.
  • Typ III–V (brak struktur kostnych, niestabilność, brak kciuka): zazwyczaj konieczna jest pollicyzacja, czyli przekształcenie palca wskazującego w nowy, funkcjonalny kciuk.
  • Dodatkowe procedury mogą obejmować korekcję towarzyszących deformacji nadgarstka, transfery ścięgien lub rekonstrukcję stawów.
  Pollicyzacja wykonywana jest najczęściej między 12. a 24. miesiącem życia dziecka, kiedy struktury są jeszcze elastyczne, a mózg ma dużą zdolność adaptacji.

• Opieka pooperacyjna
  Po operacji kluczowa jest intensywna i długoterminowa rehabilitacja prowadzona przez doświadczonych terapeutów ręki. Zwykle obejmuje:
  • Fizjoterapię i terapię zajęciową (ćwiczenia chwytu, przeciwstawiania),
  • Zindywidualizowany plan ćwiczeń domowych,
  • Kontrole ortopedyczne i ew. dalsze modyfikacje funkcjonalne.
  Rodzice są włączani w proces rehabilitacji, ucząc się, jak wspierać dziecko w rozwoju nowych umiejętności manualnych.

   

• Wyniki leczenia
  Dzięki odpowiednio zaplanowanemu leczeniu chirurgicznemu i rehabilitacji dzieci z brakiem kciuka osiągają bardzo dobre efekty funkcjonalne. Pollicyzowany palec może z powodzeniem pełnić rolę kciuka – umożliwia chwyt, manipulację przedmiotami i samodzielność w życiu codziennym.
  Wielu pacjentów nie odczuwa ograniczeń w funkcjonowaniu i aktywnościach – od pisania po uprawianie sportu. Kluczem do sukcesu jest wczesna diagnoza, doświadczenie zespołu oraz systematyczna opieka pooperacyjna.

Syndaktylia

•  Opis choroby

  Syndaktylia to wada wrodzona kończyny górnej polegająca na połączeniu dwóch lub więcej palców ręki. Może obejmować tylko skórę (syndaktylia skórna) lub również kości i inne struktury (syndaktylia kostna). To jedna z najczęstszych malformacji dłoni, występująca z częstością ok. 1:2000 urodzeń. Może występować samodzielnie lub jako część zespołów wad wrodzonych, takich jak zespół Apert czy Poland.

Syndaktylia może być:

• • Kompletna – połączenie obejmuje całą długość palców
• • Niekompletna – tylko częściowe połączenie
• • Prosta – zrośnięcie tylko skóry i tkanek miękkich
• • Złożona – zrośnięcie obejmuje także kości, ścięgna, naczynia i paznokcie

•  Diagnostyka

  Rozpoznanie zwykle stawiane jest zaraz po urodzeniu na podstawie obrazu klinicznego. W przypadkach złożonych, dla zaplanowania leczenia konieczne jest wykonanie badań obrazowych:
  • RTG ręki – ocena obecności zrostu kostnego
  • USG lub MRI – w rzadkich przypadkach do oceny tkanek miękkich
  • Badania genetyczne – jeśli podejrzewa się zespół wad wrodzonych

•  Nasze podejście do leczenia

  W PEI każde dziecko z syndaktylią jest oceniane indywidualnie przez zespół chirurgów ręki, ortopedów dziecięcych oraz specjalistów rehabilitacji. Kluczowe jest uwzględnienie wieku dziecka, rodzaju zrostu oraz potencjalnego wpływu na funkcję dłoni. Zawsze dążymy do uzyskania optymalnej funkcji ręki i estetyki, unikając ryzyka deformacji wtórnych.

• Metody leczenia

  Leczenie jest wyłącznie operacyjne i zazwyczaj planowane między 6. a 18. miesiącem życia dziecka.
  Stosujemy nowoczesne techniki chirurgiczne:
  • Rozdzielenie palców z jednoczesną rekonstrukcją skóry
  • Zastosowanie przeszczepów skóry – najczęściej z pachwiny, by uniknąć blizn przykurczowych
  • Zrekonstruowanie fałdów międzypalcowych dla poprawy funkcjonalności i wyglądu

  W przypadkach złożonych konieczna jest:
  • Rekonstrukcja ścięgien, więzadeł, paznokci
  • Osteotomie w przypadku deformacji kostnych

• Opieka pooperacyjna

  Po operacji dłoń jest unieruchamiana w opatrunku gipsowym lub szynie na około 3 tygodnie.
  Następnie rozpoczyna się etap:
  • Intensywnej fizjoterapii – poprawa zakresu ruchu i funkcji
  • Oceny blizn i ich leczenia – stosowanie żeli silikonowych, masaży
  • Kontrolnych konsultacji – monitorowanie wzrostu dłoni i ewentualnych nawrotów zrostów

• Wyniki leczenia

  Rokowania po leczeniu chirurgicznym są bardzo dobre, zwłaszcza w przypadku prostych postaci syndaktylii.
  Najlepsze efekty uzyskuje się przy:
  • Wczesnej interwencji
  • Precyzyjnym rozdzieleniu tkanek
  • Regularnej rehabilitacji
  W przypadku złożonych zrostów może być konieczne leczenie etapowe, a wyniki funkcjonalne zależą od stopnia zaawansowania wady.

Polidaktylia

•  Opis choroby

  Polidaktylia to wrodzona wada polegająca na obecności dodatkowych palców u rąk lub nóg. Może występować jako samodzielna nieprawidłowość lub być częścią zespołów genetycznych. Dodatkowe palce mogą być w pełni wykształcone i funkcjonalne albo zredukowane do niewielkich wyrośli skórnych lub kostnych. Najczęściej występuje w obrębie rąk – zwykle po stronie małego palca (tzw. postaksjalna polidaktylia), rzadziej po stronie kciuka (preaksjalna), a najrzadziej – w centralnej części dłoni (środkowa).

• Diagnostyka

  Rozpoznanie polidaktylii zazwyczaj następuje zaraz po urodzeniu dziecka, na podstawie badania fizykalnego. W celu dokładnego określenia budowy dodatkowego palca, przeprowadza się badania obrazowe, głównie RTG dłoni lub stopy. Diagnostyka może być poszerzona o konsultację genetyczną, szczególnie w przypadkach skojarzenia polidaktylii z innymi wadami wrodzonymi lub podejrzeniem zespołu genetycznego.

•  Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute podchodzimy do każdego przypadku indywidualnie. Analizujemy dokładnie budowę dodatkowego palca i jego wpływ na funkcję ręki lub stopy. Leczenie planujemy tak, by zachować jak najlepszą sprawność i estetykę kończyny. Nasi specjaliści ściśle współpracują z rodzicami i zespołem terapeutycznym, by przygotować optymalny plan operacyjny i rehabilitacyjny.

•  Metody leczenia

  Leczenie polidaktylii jest zazwyczaj chirurgiczne i odbywa się we wczesnym dzieciństwie – najczęściej między 6. a 12. miesiącem życia, aby umożliwić prawidłowy rozwój funkcji ręki lub stopy.
  Zabieg polega na:
  • Usunięciu dodatkowego palca, wraz z odpowiednią rekonstrukcją tkanek miękkich i – jeśli to konieczne – układu kostnego.
  • Korekcji więzadeł, ścięgien i skóry, by zapewnić stabilność i ruchomość zachowanych struktur.
  • W przypadkach bardziej złożonych, konieczna może być rekonstrukcja stawu lub osi palca.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacji dziecko nosi przez kilka tygodni opatrunek lub szynę stabilizującą, a następnie rozpoczyna proces rehabilitacji. Wsparcie fizjoterapeutyczne jest kluczowe dla odzyskania pełnej funkcji ręki lub stopy. Kontrolne wizyty u ortopedy dziecięcego pozwalają na monitorowanie efektów leczenia i ewentualne modyfikacje terapii.

• Wyniki leczenia

  Rokowania po leczeniu chirurgicznym polidaktylii są bardzo dobre. Większość dzieci osiąga pełną funkcjonalność ręki lub stopy oraz bardzo dobry efekt estetyczny. Wczesna interwencja minimalizuje ryzyko powikłań i sprzyja harmonijnemu rozwojowi dziecka. W nielicznych przypadkach możliwe są nawroty deformacji, które można skorygować w ramach dalszego leczenia.

Zespół taśm owodniowych (amniotic band syndrome)

• Opis choroby
  Zespół taśm owodniowych (ang. Amniotic Band Syndrome, ABS) to rzadko występująca wada wrodzona, wynikająca z wewnątrzmacicznego uszkodzenia owodni – cienkiej błony otaczającej płód. W wyniku tego powstają włókniste pasma, które mogą owijać się wokół części ciała rozwijającego się dziecka (najczęściej kończyn), powodując ucisk, ograniczenie przepływu krwi, deformacje, a czasem amputacje. Objawy są bardzo zróżnicowane – od delikatnych zagłębień skórnych po poważne wady rozwojowe.

• Diagnostyka
  Diagnostyka prenatalna opiera się na badaniu ultrasonograficznym, które może ujawnić obecność pasm owodniowych oraz ewentualne deformacje kończyn lub twarzy płodu. Po narodzinach diagnoza stawiana jest na podstawie badania fizykalnego – charakterystyczne są smukłe, pierścieniowate przewężenia na kończynach, zniekształcenia palców, zrosty (syndaktylia) lub wrodzone amputacje. W razie potrzeby wykonywane są również badania obrazowe (np. RTG, MRI), aby ocenić głębokość zmian.

• Nasze podejście do leczenia
  W PEI traktujemy każdego pacjenta z ABS w sposób indywidualny, uwzględniając lokalizację i zakres deformacji, potrzeby funkcjonalne oraz wiek dziecka. Przypadki są omawiane w interdyscyplinarnym zespole chirurgów ortopedów, terapeutów ręki i specjalistów rehabilitacji. Celem leczenia jest nie tylko poprawa funkcji kończyny, ale również estetyki i komfortu psychicznego dziecka

• Metody leczenia
  Leczenie zespołu taśm owodniowych może obejmować:
  • Chirurgię plastyczno-rekonstrukcyjną – uwolnienie pasm, rekonstrukcję tkanek miękkich, przeszczepy skóry.
  • Zabiegi ortopedyczne – korekcje deformacji kości i stawów, wydłużanie kończyn, poprawę osi i funkcji dłoni/stopy.
  • Transfer paliczka z palca stopy do dłoni – w przypadkach wrodzonych amputacji lub poważnych deformacji palców, możliwe jest przeszczepienie paliczka (najczęściej z drugiego palca stopy) w celu rekonstrukcji promienia dłoni, co znacząco poprawia funkcję chwytu i precyzyjnych ruchów ręki.
  • Terapie wspomagające – indywidualna fizjoterapia, terapia zajęciowa oraz zaopatrzenie ortopedyczne (ortezy, wkładki)

• Opieka pooperacyjna
  Po zabiegach kluczowa jest intensywna rehabilitacja – w zależności od lokalizacji zmian może to być terapia ręki, ćwiczenia zakresu ruchu, wzmacnianie mięśni oraz nauka nowych wzorców ruchowych. Rodzice otrzymują pełne wsparcie edukacyjne oraz instruktaż domowych ćwiczeń. W razie potrzeby dziecko może być objęte opieką zespołu terapeutycznego w ramach turnusów rehabilitacyjnych w naszym Neurocenter.

• Wyniki leczenia
  Rokowanie zależy od stopnia zaawansowania zmian. W przypadku powierzchownych pasm i ograniczonych deformacji efekty leczenia są bardzo dobre – dzieci odzyskują pełną sprawność i funkcję kończyn. W cięższych przypadkach dążymy do maksymalnego zwiększenia samodzielności dziecka i poprawy jakości życia. Dzięki nowoczesnym technikom chirurgicznym i kompleksowej opiece rehabilitacyjnej możemy osiągnąć znaczącą poprawę funkcji i estetyki kończyny.

Schorzenia kręgosłupa u dorosłych to grupa problemów zdrowotnych wpływających na jakość życia i mobilność pacjentów. Mogą być wynikiem procesów degeneracyjnych związanych z wiekiem, urazów, czy nieprawidłowej postawy ciała. Wczesna diagnostyka i odpowiednie leczenie są kluczowe dla osiągnięcia najlepszych rezultatów terapeutycznych.

Skolioza Dorosłych

• Opis choroby

  Skolioza dorosłych to skrzywienie kręgosłupa występujące u pacjentów, którzy zakończyli wzrost kostny. Może być kontynuacją skoliozy rozpoznanej w dzieciństwie (skolioza idiopatyczna dorosłych) lub powstawać wtórnie wskutek zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa (skolioza degeneracyjna). Pacjenci często zgłaszają ból pleców, uczucie zmęczenia, zaburzenia równowagi, a w zaawansowanych przypadkach występują problemy neurologiczne wynikające z ucisku na struktury nerwowe.

• Diagnostyka

  Diagnostyka skoliozy dorosłych opiera się na dokładnym badaniu klinicznym oraz obrazowym. Wykonywane są standardowe zdjęcia RTG kręgosłupa całego (na stojąco), które pozwalają ocenić stopień skrzywienia i jego lokalizację. Uzupełnieniem diagnostyki są badania obrazowe takie jak rezonans magnetyczny (MRI), tomografia komputerowa (CT) lub mielografia CT, które służą ocenie zmian zwyrodnieniowych, stanu krążków międzykręgowych oraz ewentualnych ucisków na rdzeń kręgowy czy korzenie nerwowe.

• Nasze podejście do leczenia

  W leczeniu skoliozy dorosłych kluczowe jest podejście indywidualne, uwzględniające stopień deformacji, obecność dolegliwości bólowych, zaburzeń neurologicznych, a także oczekiwania pacjenta. Naszym celem jest przywrócenie lub poprawa funkcji kręgosłupa, zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa jakości życia pacjenta oraz profilaktyka dalszego postępu choroby.

• Metody leczenia

  Leczenie skoliozy dorosłych dzieli się na zachowawcze i operacyjne. W przypadku mniej nasilonych deformacji i umiarkowanych dolegliwości bólowych zaleca się leczenie zachowawcze obejmujące fizjoterapię, ćwiczenia wzmacniające mięśnie posturalne, terapię manualną, farmakoterapię przeciwbólową i przeciwzapalną oraz ewentualnie gorset ortopedyczny.

  Leczenie operacyjne rozważane jest w przypadku istotnych deformacji kręgosłupa, nasilonych objawów bólowych oraz neurologicznych. Zabieg operacyjny polega na korekcji skrzywienia kręgosłupa z zastosowaniem instrumentacji (implantów stabilizujących), często połączonej z usztywnieniem (fuzją) kręgów objętych deformacją.

  Opieka pooperacyjna
  Po operacji pacjent przebywa w szpitalu od kilku dni do około tygodnia. Intensywna rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszych dobach po zabiegu. Program rehabilitacji obejmuje mobilizację pacjenta, ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia wzmacniające oraz naukę zasad ergonomii w codziennym życiu. Przez kilka miesięcy zaleca się ograniczenie aktywności fizycznej, szczególnie unikanie dźwigania ciężkich przedmiotów oraz ruchów skrętnych kręgosłupa.

• Wyniki leczenia

  Leczenie skoliozy dorosłych przynosi znaczną poprawę jakości życia u większości pacjentów. Efektem terapii jest zmniejszenie lub całkowite ustąpienie bólu, poprawa postawy ciała, mobilności oraz funkcji neurologicznych. Pacjenci po leczeniu operacyjnym wymagają regularnych kontroli klinicznych oraz obrazowych, celem oceny stabilności i skuteczności przeprowadzonego zabiegu. Wyniki długoterminowe są na ogół satysfakcjonujące, choć pełny efekt leczenia zależy od stopnia zaawansowania deformacji oraz indywidualnych cech pacjenta.

Zwężenie Kanału Kręgowego

•  Opis choroby

  Zwężenie kanału kręgowego (stenoza kanału kręgowego) to schorzenie polegające na zmniejszeniu średnicy kanału kręgowego, w którym przebiega rdzeń kręgowy i korzenie nerwowe. Może występować na poziomie szyjnym, piersiowym lub lędźwiowym kręgosłupa, przy czym najczęściej dotyczy odcinka lędźwiowego i szyjnego. Zwężenie może być wrodzone (rzadko) lub – znacznie częściej – nabyte w wyniku zmian zwyrodnieniowych, choroby dysku międzykręgowego, przerostu więzadeł, osteofitów lub po przebytych urazach i operacjach.
  Objawy zależą od lokalizacji i nasilenia zwężenia – mogą obejmować bóle pleców, drętwienia, osłabienie kończyn, problemy z chodzeniem czy kontrolą zwieraczy.

•  Diagnostyka

  Rozpoznanie opiera się na dokładnym wywiadzie medycznym i badaniu neurologicznym. Objawy takie jak chromanie neurogenne, osłabienie siły mięśniowej czy zaburzenia czucia kierują uwagę na podejrzenie stenozy.
  -Złotym standardem diagnostycznym są badania obrazowe:
  -Rezonans magnetyczny (MRI) – najlepiej obrazuje struktury nerwowe i stopień ucisku,
  -Tomografia komputerowa (CT) – szczególnie przydatna przy zmianach kostnych,
  -RTG kręgosłupa – ocena ogólna krzywizn i ustawienia kręgów.
  Czasem wykonuje się również mielografię w przypadkach trudnych diagnostycznie.

• Nasze podejście do leczenia

  W naszym ośrodku koncentrujemy się na całościowej ocenie pacjenta i dostosowaniu terapii do indywidualnych potrzeb – uwzględniając zarówno obraz kliniczny, jak i styl życia, oczekiwania oraz inne schorzenia towarzyszące. Stawiamy na leczenie zachowawcze w pierwszym etapie, jednak nie wahamy się wdrożyć leczenia operacyjnego, jeśli dolegliwości znacznie ograniczają codzienne funkcjonowanie pacjenta lub zagrażają funkcji neurologicznej.

• Metody Leczenia
  Leczenie zachowawcze (pierwsza linia terapii):
  -fizjoterapia ukierunkowana na stabilizację i rozciąganie,
  -leki przeciwzapalne, rozluźniające mięśnie i przeciwbólowe,
  -iniekcje zewnątrzoponowe sterydowe (czasowe złagodzenie objawów),
  -modyfikacja stylu życia i ergonomii.
  -Leczenie operacyjne – wskazane przy braku efektu leczenia zachowawczego lub w przypadku progresji objawów neurologicznych.

Najczęstsze procedury:

Laminektomia – usunięcie tylnej części kręgu w celu odbarczenia kanału,
Foraminotomia – poszerzenie otworów międzykręgowych,
Stabilizacje kręgosłupa – przy niestabilności (np. śruby i pręty tytanowe),
Mikrochirurgia endoskopowa – techniki małoinwazyjne pozwalające na szybszy powrót do sprawności.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent poddawany jest indywidualnie dobranemu programowi rehabilitacji, który obejmuje:
  – kontrolę bólu i zapobieganie powikłaniom,
  -naukę prawidłowego poruszania się i wzmacniania mięśni posturalnych,
  -regularne wizyty kontrolne z oceną postępu neurologicznego i gojenia.
  -Czas rekonwalescencji zależy od zakresu operacji, wieku pacjenta oraz jego ogólnego stanu zdrowia.

• Wyniki leczenia

  W przypadku odpowiedniego doboru metody leczenia wyniki są bardzo dobre – szczególnie u pacjentów operowanych przed wystąpieniem trwałych uszkodzeń neurologicznych. U większości pacjentów po operacji dochodzi do znacznej poprawy jakości życia, zmniejszenia bólu i odzyskania sprawności ruchowej. Utrzymanie efektów leczenia zależy również od długoterminowej rehabilitacji i dbałości o higienę kręgosłupa.

Przepuklina Dysku

• Opis choroby

  Przepuklina dysku, zwana również dyskopatią, to schorzenie krążka międzykręgowego – elastycznej struktury znajdującej się pomiędzy kręgami kręgosłupa. W wyniku degeneracji lub przeciążenia dochodzi do uszkodzenia zewnętrznej warstwy dysku (pierścienia włóknistego), przez co jego wewnętrzna, galaretowata część (jądro miażdżyste) przemieszcza się na zewnątrz. Może to prowadzić do ucisku na struktury nerwowe (np. korzenie nerwów rdzeniowych), powodując ból, drętwienie, osłabienie siły mięśniowej lub inne objawy neurologiczne. Najczęściej występuje w odcinku lędźwiowym, ale może też dotyczyć odcinka szyjnego lub piersiowego

• Diagnostyka
  Diagnostyka przepukliny dysku opiera się na szczegółowym wywiadzie lekarskim i badaniu neurologicznym.
  Kluczowe znaczenie mają badania obrazowe:
  -Rezonans magnetyczny (MRI) – złoty standard w rozpoznaniu przepukliny, pokazuje zarówno strukturę dysku, jak i stopień ucisku na nerwy.
  -Tomografia komputerowa (CT) – stosowana, gdy MRI nie jest możliwe.
  -RTG kręgosłupa – nie uwidacznia samego dysku, ale może wskazać zmiany w ustawieniu kręgów.
  -EMG (elektromiografia) – wykorzystywane w ocenie uszkodzenia nerwów

•  Nasze podejście do leczenia

  W naszym ośrodku skupiamy się na leczeniu przyczynowym i funkcjonalnym. Oceniamy każdy przypadek indywidualnie, biorąc pod uwagę nie tylko obraz diagnostyczny, ale też objawy kliniczne, styl życia i oczekiwania pacjenta. Często wdrażamy kompleksowe podejście łączące leczenie zachowawcze z nowoczesnymi metodami operacyjnymi, jeśli leczenie nieinwazyjne nie przynosi efektów

•  Metody leczenia

  Leczenie zachowawcze:
  -odpoczynek i unikanie przeciążeń,
  -farmakoterapia (leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, leki zmniejszające napięcie mięśniowe),
  -fizjoterapia i rehabilitacja (ćwiczenia wzmacniające, neuromobilizacje, terapia manualna),
  -blokady przeciwbólowe (np. zewnątrzoponowe).

• Leczenie operacyjne:

  -mikrodiscektomia – najczęstszy zabieg usunięcia przepukliny przez małe nacięcie,
  -discektomia endoskopowa – mało inwazyjna technika wykonywana przez kilkumilimetrowe dojście,
  -dekompresja nerwowa,
  -w niektórych przypadkach zespolenie kręgosłupa (stabilizacja), gdy występuje niestabilność lub współistniejące zmiany zwyrodnieniowe.

•  Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu pacjenci przechodzą intensywną fizjoterapię, ukierunkowaną na wzmocnienie mięśni głębokich kręgosłupa, poprawę postawy i naukę ergonomii ruchu. Przez kilka tygodni unika się dźwigania i intensywnego wysiłku. Ważna jest też edukacja pacjenta, jak zapobiegać nawrotom choroby poprzez prawidłowy tryb życia i regularną aktywność fizyczną.

• Wyniki leczenia
  Większość pacjentów osiąga znaczną poprawę lub całkowite ustąpienie objawów po leczeniu operacyjnym, szczególnie gdy decyzja o zabiegu jest podjęta we właściwym momencie. W przypadku leczenia zachowawczego około 80% pacjentów odczuwa poprawę w ciągu 6–12 tygodni. Kluczowym czynnikiem wpływającym na długoterminowe wyniki jest zaangażowanie pacjenta w proces rehabilitacji i modyfikacja stylu życia.

Deformacje stóp to grupa schorzeń wpływających na strukturę i funkcję stopy, które mogą być wrodzone lub nabyte. Prawidłowe rozpoznanie i leczenie jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego rozwoju i funkcjonowania stóp.

Stopa Końsko-Szpotawa

•  Opis choroby

  Stopa końsko-szpotawa (łac. Pes equinovarus) to jedna z najczęstszych wrodzonych deformacji ortopedycznych, która polega na wielopłaszczyznowym zniekształceniu stopy. Charakterystyczne cechy to zgięcie podeszwowe (końskie ustawienie stopy), odwrócenie (supinacja) oraz przywiedzenie przodostopia, co prowadzi do ustawienia stopy „do środka i w dół”. W ciężkich przypadkach dziecko może opierać się o boczną krawędź lub grzbiet stopy. Deformacja może występować jednostronnie lub obustronnie i może być izolowana (idiopatyczna) lub towarzyszyć innym zespołom chorobowym (np. artrogrypozie, przepuklinie oponowo-rdzeniowej).

•  Diagnostyka

  Rozpoznanie stopy końsko-szpotawej jest możliwe już w okresie prenatalnym za pomocą badania USG, najczęściej w II trymestrze ciąży. Po narodzinach diagnoza jest potwierdzana na podstawie badania fizykalnego. Ocenia się stopień zniekształcenia, zakres ruchomości, elastyczność stopy i obecność objawów towarzyszących. W przypadku podejrzenia formy wtórnej, wykonuje się dalszą diagnostykę obrazową (RTG, rezonans) oraz badania neurologiczne.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute naszym celem jest przywrócenie funkcjonalnej, elastycznej i bezbolesnej stopy, która umożliwia prawidłowe chodzenie i rozwój dziecka. Stosujemy podejście indywidualne, uwzględniające wiek pacjenta, stopień deformacji oraz reakcję na leczenie. Priorytetem jest jak najwcześniejsze rozpoczęcie terapii – najlepiej w pierwszych dniach życia. Leczenie prowadzone jest przez doświadczony zespół specjalistów z zakresu ortopedii dziecięcej i rehabilitacji.

• Metody Leczenia

  Złotym standardem w leczeniu stopy końsko-szpotawej jest metoda Ponsetiego, która obejmuje:
  • cotygodniowe redresje i gipsowanie w celu stopniowej korekcji deformacji (zazwyczaj 5–7 gipsów),
  • przecięcie ścięgna Achillesa (tenotomia) w warunkach ambulatoryjnych, gdy końska komponenta wymaga korekcji,
  • noszenie szyny derotacyjnej (Dennis-Browna) przez 23 godziny na dobę przez pierwsze 3 miesiące, a następnie w nocy i podczas drzemek aż do 4. roku życia.

  W przypadkach opornych lub nawrotowych, możliwe jest zastosowanie leczenia chirurgicznego, które może obejmować wydłużenia ścięgien, przeniesienia mięśni czy korekcje kostne.

•  Opieka pooperacyjna

  Po zakończeniu leczenia gipsowego i ewentualnym zabiegu chirurgicznym, dziecko kontynuuje noszenie ortezy oraz podlega regularnym kontrolom. Kluczowym elementem jest fizjoterapia i edukacja rodziców w zakresie prawidłowego zakładania szyny i monitorowania objawów nawrotu. Nasz zespół dba o kompleksową opiekę — zarówno medyczną, jak i terapeutyczną — na każdym etapie leczenia.

• Wyniki leczenia

  Dzięki wcześnie wdrożonej i konsekwentnie prowadzonej terapii, większość dzieci z idiopatyczną stopą końsko-szpotawą osiąga bardzo dobre wyniki funkcjonalne. Stopa jest elastyczna, bezbólowa i umożliwia normalny rozwój ruchowy. Metoda Ponsetiego wykazuje skuteczność sięgającą 95% w przypadkach idiopatycznych. Kluczowe dla utrzymania efektów leczenia jest ścisłe przestrzeganie zaleceń dotyczących noszenia ortezy i systematycznych wizyt kontrolnych.

Wrodzone Pionowe Ustawienie Kości Skokowej CVT

• Opis choroby

  Wrodzone Pionowe Ustawienie Kości Skokowej (CVT, Congenital Vertical Talus) to rzadka, złożona wada wrodzona stopy, w której kość skokowa jest ustawiona w pozycji pionowej, a pozostałe kości stopy są przemieszczenie grzbietowo względem niej. Efektem tego jest sztywna, zdeformowana stopa przypominająca tzw. „stopę na kołyskę” (rocker-bottom foot), gdzie podeszwa stopy jest wypukła, a przodostopie silnie uniesione. Deformacja ta często występuje obustronnie i może być izolowana lub towarzyszyć chorobom nerwowo-mięśniowym, takim jak artrogrypoza, zespół Pradera-Williego czy rozszczep kręgosłupa.

• Diagnostyka

  Diagnostyka CVT obejmuje ocenę kliniczną i potwierdzenie obrazowe. Charakterystyczny wygląd stopy zauważalny jest już u noworodka lub niemowlęcia. Typowe objawy to sztywność, brak możliwości biernej korekcji, oraz charakterystyczna wypukłość podeszwy. Do pełnego rozpoznania niezbędne są zdjęcia RTG stóp w projekcji bocznej — najlepiej w projekcji dynamicznej (w zgięciu podeszwowym i grzbietowym), które ukazują pionowe ustawienie kości skokowej, przemieszczenie kości łódkowatej i brak pokrycia stawu skokowo-łódkowego.

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute podchodzimy do CVT w sposób indywidualny i wielospecjalistyczny. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie i podjęcie leczenia już w pierwszych miesiącach życia, zanim deformacja się utrwali. Leczenie prowadzone jest przez doświadczony zespół ortopedów dziecięcych, często we współpracy z neurologami, jeśli CVT towarzyszą inne zaburzenia neurologiczne. Naszym celem jest uzyskanie funkcjonalnej, plantigradialnej (czyli prawidłowo ustawionej) i bezbolesnej stopy.

• Metody leczenia

  Podstawą leczenia CVT jest metoda oparta na modyfikacji techniki Ponsetiego, która obejmuje:
  • Serię redresji i gipsów korekcyjnych, zmieniających pozycję stopy stopniowo, w kontrolowany sposób.
  • Zabieg chirurgiczny polegający na uwolnieniu stawu skokowo-łódkowego metodą Dobbs’a oraz czasowe zespolenie stawu Kirschnerem (K-wire), co pozwala na trwałe ustawienie kości łódkowatej na kości skokowej.
  • Po zabiegu stosowana jest orteza utrzymująca korekcję, podobnie jak w leczeniu stopy końsko-szpotawe

•  Opieka pooperacyjna
  Po zabiegu dziecko nosi gips przez około 4–6 tygodni, a następnie przechodzi do noszenia ortezy, która utrzymuje osiągniętą korekcję i zapobiega nawrotowi. Rodzice są edukowani w zakresie prawidłowego zakładania i kontroli ortezy. Niezbędne są także regularne kontrole ortopedyczne oraz – w razie potrzeby – rehabilitacja wspomagająca rozwój funkcji motorycznych.

•  Wyniki leczenia

  Przy wczesnym rozpoznaniu i prawidłowym leczeniu wyniki są bardzo dobre. U większości pacjentów uzyskujemy trwałą korekcję stopy, która pozwala na normalne funkcjonowanie, noszenie obuwia i aktywność fizyczną bez bólu. Nawroty deformacji są rzadkie, ale możliwe, zwłaszcza w przypadkach związanych z zaburzeniami neurologicznymi — dlatego tak ważna jest długoterminowa kontrola ortopedyczna.

Stopa Płasko – Koślawa

• Opis choroby

  Stopa płasko-koślawa to jedna z najczęściej występujących deformacji stopy u dzieci i młodzieży. Charakteryzuje się obniżeniem sklepienia przyśrodkowego (łuku podłużnego stopy) oraz koślawym ustawieniem pięty, co oznacza, że pięta odchyla się na zewnątrz. Dodatkowo, często obserwuje się rotację zewnętrzną przodostopia i przemieszczenie kości skokowej ku przyśrodkowi i do dołu. Może mieć charakter elastyczny (gdy deformacja znika podczas stania na palcach) lub sztywny (utrwalony).
  W większości przypadków jest to wariant fizjologiczny u dzieci w wieku przedszkolnym, jednak w niektórych sytuacjach może prowadzić do bólu, ograniczenia funkcji i wtórnych deformacji kolan, bioder czy kręgosłupa.

•  Diagnostyka

  Diagnostyka rozpoczyna się od szczegółowego badania klinicznego, obejmującego ocenę ustawienia stóp w pozycji stojącej i podczas chodu, test stania na palcach oraz sprawdzenie elastyczności stopy. Kluczowe znaczenie mają badania obrazowe, zwłaszcza RTG stóp w projekcjach obciążeniowych. W uzasadnionych przypadkach wykonujemy także tomografię komputerową (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), szczególnie jeśli podejrzewamy sztywną stopę płasko-koślawą lub obecność koalicji kości stępu.

•  Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute podchodzimy indywidualnie do każdego pacjenta. Oceniamy, czy deformacja ma charakter fizjologiczny, czy patologiczny oraz czy wpływa na jakość życia dziecka. Dużą wagę przykładamy do stopnia elastyczności stopy oraz obecności objawów bólowych. Nasz zespół specjalistów (ortopedów dziecięcych, fizjoterapeutów i techników ortopedycznych) pracuje interdyscyplinarnie, dobierając najlepszą ścieżkę leczenia – od terapii zachowawczej po nowoczesne metody operacyjne.

•  Metody Leczenia

  Leczenie zachowawcze:
  • Fizjoterapia – wzmacnianie mięśni krótkich stopy, ćwiczenia poprawiające ustawienie stopy i kontrolę postawy.
  • Indywidualne wkładki ortopedyczne – stosowane w przypadku objawowej elastycznej stopy płasko-koślawej.
  • Obuwie ortopedyczne – dobierane indywidualnie, wspomagające prawidłowe ustawienie stopy.
  
  Leczenie operacyjne (w przypadku braku poprawy lub deformacji sztywnej/bólowej):
  • Artroerezis – małoinwazyjna operacja polegająca na wszczepieniu implantów do przestrzeni podskokowej w celu ustabilizowania tylostopia.
  • Korekcyjne osteotomie kości piętowej lub klinowatej – w bardziej zaawansowanych przypadkach.
  • Leczenie koalicji kości stępu – jeśli stwierdzona zostanie sztywna stopa płasko-koślawa z przyczyną kostną

• Opieka pooperacyjna

  Po operacji dziecko pozostaje pod stałą kontrolą zespołu ortopedyczno-fizjoterapeutycznego. Proces rehabilitacji obejmuje:
  • unieruchomienie w opatrunku gipsowym lub ortezie
  • stopniowe uruchamianie kończyny z indywidualnym planem fizjoterapii,
  • regularne kontrole RTG i kliniczne,
  • wsparcie zespołu terapeutycznego PEI w powrocie do pełnej aktywności.

• Wyniki leczenia
  W przypadku elastycznej stopy płasko-koślawej leczenie zachowawcze najczęściej przynosi bardzo dobre efekty i pozwala uniknąć interwencji chirurgicznej. U pacjentów operowanych, szczególnie po artroerezie, obserwujemy znaczną poprawę ustawienia stopy, zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz poprawę jakości życia. Odpowiednia opieka pooperacyjna i rehabilitacja pozwalają dzieciom wrócić do pełnej aktywności fizycznej, w tym do uprawiania sportów.

Stopa Wydrążona

• Opis choroby

  Stopa wydrążona (pes cavus) to deformacja, w której łuk podłużny stopy jest nadmiernie wysklepiony. Oznacza to, że ciężar ciała nie rozkłada się równomiernie – większość obciążeń przejmują pięta i przodostopie. Może występować jako jednostronna lub obustronna i często współistnieje z innymi deformacjami: szponiastymi palcami, przywiedzeniem przodostopia, nadmierną supinacją lub niestabilnością stawu skokowego. U wielu pacjentów stopa wydrążona ma podłoże neurologiczne (np. choroba Charcota-Mariego-Tootha), ale może też mieć charakter idiopatyczny (bez znanej przyczyny) lub pourazowy.

• Diagnostyka

  Diagnostyka stopy wydrążonej obejmuje:
  • Dokładny wywiad – pytania o obecność bólu, trudności w chodzeniu, częstość potykania się, historię rodzinną chorób neurologicznych.
  • Badanie fizykalne – ocena łuku podłużnego, ustawienia pięty, ruchomości stawów, obecności palców młotkowatych lub szponiastych.
  • Test Coleman block – pomaga ocenić, czy deformacja jest elastyczna, czy sztywna.
  • Badania obrazowe – RTG stóp w projekcjach stojących pozwala na ocenę kąta Meary’ego, kątów przodostopia i pięty.
  • Konsultacja neurologiczna i badania EMG/NCS – w przypadkach podejrzenia choroby nerwowo-mięśniowej.

• Nasze podejście do leczenia

  W PEI zawsze staramy się podejść do każdego przypadku indywidualnie. Szczegółowo analizujemy etiologię deformacji, stopień zaawansowania oraz potrzeby funkcjonalne pacjenta. Współpracujemy z zespołem neurologicznym i rehabilitacyjnym, aby opracować najbardziej kompleksowy plan leczenia – niezależnie od tego, czy konieczne jest postępowanie zachowawcze, czy chirurgiczne. Kluczowe jest także wczesne wykrycie ewentualnych progresywnych chorób nerwowo-mięśniowych.

• Metody leczeniaLeczenie zachowawcze:
  • Indywidualnie dopasowane wkładki ortopedyczne wspomagające prawidłowe ustawienie stopy.
  • Fizjoterapia – wzmocnienie mięśni stopy i stawu skokowego, poprawa równowagi.
  • Obuwie stabilizujące z odpowiednią korekcją.
  Leczenie operacyjne (w przypadku deformacji sztywnych lub progresywnych):
  • Korekcja przodostopia – osteotomia pierwszej kości śródstopia (np. metodą Cole’a, Japas’a).
  • Osteotomia piętowa (np. Dwyer) – korekcja ustawienia kości piętowej.
  • Transfery ścięgien – np. przeniesienie ścięgna m. piszczelowego tylnego lub m. strzałkowego długiego.
  • W ciężkich przypadkach – artrodezy wybranych stawów stępu.
  Zabieg jest zawsze planowany z myślą o zachowaniu maksymalnej ruchomości stopy i minimalizacji ryzyka nawrotu deformacji.

•  Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent przechodzi przez kilka etapów:
  • Unieruchomienie i odciążenie przez 6–8 tygodni (gips lub orteza).
  • Stopniowe obciążanie i rehabilitacja, obejmująca ćwiczenia zakresu ruchu, wzmacnianie, naukę chodu.
  • Regularne kontrole ortopedyczne i fizjoterapeutyczne w celu monitorowania procesu gojenia i adaptacji biomechanicznej.
  • Możliwe jest zastosowanie wkładek lub ortez dynamicznych, wspierających efekt operacji.

• Wyniki leczenia

  Przy dobrze zaplanowanym leczeniu i współpracy pacjenta z zespołem medycznym, efekty są bardzo dobre. Pacjenci odzyskują stabilność chodu, zmniejsza się ból, a ryzyko urazów (np. skręceń) maleje. W przypadkach neurologicznych możliwy jest powrót deformacji, dlatego ważne są regularne kontrole i dostosowanie leczenia do przebiegu choroby podstawowej. W przypadkach idiopatycznych czy pourazowych – uzyskujemy bardzo trwałą korekcję i poprawę jakości życia.

Przodostopie Przywiedzione

• Opis choroby
  Przodostopie przywiedzione (łac. metatarsus adductus) to deformacja stopy, w której przodostopie – czyli część stopy od śródstopia do palców – jest skierowane do wewnątrz w stosunku do tyłostopia. Najczęściej jest to wada wrodzona, widoczna już po urodzeniu dziecka. Wyróżnia się różne stopnie zaawansowania – od elastycznej, łatwej do skorygowania, po sztywną, bardziej utrwaloną postać. Schorzenie to występuje zazwyczaj obustronnie i częściej u chłopców.Przodostopie przywiedzione może być izolowaną wadą lub współistnieć z innymi deformacjami, jak np. stopa końsko-szpotawa czy dysplazje rozwojowe. Nieprawidłowość wynika najczęściej z ograniczonej przestrzeni w macicy w trzecim trymestrze ciąży, co powoduje mechaniczne zagięcie przodostopia do środka.
•  Diagnostyka
  Rozpoznanie przodostopia przywiedzionego opiera się głównie na badaniu fizykalnym. Lekarz ocenia kształt stopy w spoczynku oraz elastyczność przodostopia przy próbie jego odwiedzenia. Kluczowe znaczenie ma różnicowanie z innymi deformacjami, takimi jak stopa końsko-szpotawa czy stopa promienista.
  W niektórych przypadkach, zwłaszcza przy podejrzeniu sztywnej postaci lub współistniejących wad, wykonywane są badania obrazowe – przede wszystkim RTG stóp w projekcji AP (przednio-tylnej), zazwyczaj po ukończeniu 6. miesiąca życia, kiedy stopa zaczyna się kostnieć. U młodszych dzieci pomocne może być badanie USG.
• Nasze podejście do leczenia
  W Paley European Institute przyjmujemy indywidualne podejście do każdego pacjenta, oceniając stopień zaawansowania deformacji, wiek dziecka oraz obecność ewentualnych współistniejących wad. Dążymy do jak najmniej inwazyjnego leczenia, rozpoczynając od metod zachowawczych i obserwacji, a dopiero w przypadkach opornych sięgamy po leczenie ortopedyczne czy chirurgiczne.
• 4. Metody leczenia
  W przypadku elastycznego przodostopia przywiedzionego często wystarczają codzienne ćwiczenia rozciągające prowadzone przez rodziców lub fizjoterapeutę. Zalecane są również odpowiednie pozycje noszenia i układania dziecka (np. unikanie siadania w literę „W”).
  Jeśli deformacja nie ulega samoistnej korekcji lub jest bardziej zaawansowana, stosuje się leczenie gipsowe metodą seryjnych opatrunków Ponsetiego – podobnie jak w leczeniu stopy końsko-szpotawej. W ciężkich, sztywnych przypadkach możliwe jest leczenie operacyjne – np. przeszczepy ścięgien lub osteotomia kości śródstopia (np. osteotomia Lapidusa czy osteotomia McBride’a).
• 5. Opieka pooperacyjna
  Po zabiegu chirurgicznym pacjent wymaga unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym przez kilka tygodni, a następnie rozpoczęcia rehabilitacji. Kluczowe są ćwiczenia poprawiające zakres ruchu, wzmacniające mięśnie oraz reedukujące wzorzec chodu. Dziecko pozostaje pod regularną kontrolą ortopedyczną w celu monitorowania dalszego rozwoju stopy.
• 6. Wyniki leczenia
  Rokowanie w przodostopiu przywiedzionym jest bardzo dobre, szczególnie gdy deformacja jest elastyczna i wcześnie rozpoznana. Większość przypadków nie wymaga interwencji chirurgicznej i ustępuje samoistnie lub po leczeniu zachowawczym. Nawet w przypadku bardziej zaawansowanych form, zastosowanie odpowiednich technik korekcji daje bardzo dobre efekty funkcjonalne i estetyczne, pozwalając dziecku na prawidłowy rozwój i aktywność fizyczną bez ograniczeń.

Koalicja Kości Stępu

• Opis choroby

  Koalicja kości stępu (ang. tarsal coalition) to wrodzone połączenie dwóch lub więcej kości stępu, które normalnie powinny być oddzielone. Może mieć formę połączenia kostnego, chrzęstnego lub włóknistego. Najczęściej występuje połączenie pomiędzy kością piętową a łódkowatą (coalitio calcaneonavicularis) lub kością piętową a skokową (coalitio talocalcanea). Schorzenie to może prowadzić do ograniczenia ruchomości stopy, przewlekłego bólu i nawracających skręceń. Objawy zazwyczaj zaczynają się w późnym dzieciństwie lub w okresie dojrzewania, kiedy kości kostnieją i stają się mniej elastyczne.

• Diagnostyka

  Diagnostyka koalicji kości stępu opiera się na szczegółowym wywiadzie i badaniu fizykalnym – często występuje ograniczenie ruchomości w stawie podskokowym i ból przy próbie pronacji lub supinacji stopy.

  Złotym standardem są badania obrazowe:
  • RTG w projekcjach specjalnych (np. skośna projekcja stopy) może wykazać połączenia kostne.
  • Tomografia komputerowa (CT) – najlepsza metoda do wykrywania koalicji kostnych.
  • Rezonans magnetyczny (MRI) – szczególnie przydatny w diagnostyce koalicji chrzęstnych i włóknistych oraz do oceny zapalenia otaczających tkanek.

• Nasze podejście do leczenia
  W PEI leczenie koalicji kości stępu dostosowujemy indywidualnie do stopnia deformacji, lokalizacji koalicji i objawów klinicznych pacjenta. Uważnie analizujemy obrazowanie oraz prowadzimy dokładną ocenę biomechaniki stopy. U pacjentów z niewielkimi dolegliwościami rozpoczynamy od leczenia zachowawczego. W przypadkach bardziej zaawansowanych lub opornych na leczenie, kwalifikujemy do leczenia operacyjnego – zawsze z uwzględnieniem możliwie jak najmniej inwazyjnych metod i długoterminowych rezultatów.

• Metody leczenia

  Leczenie zachowawcze:
  • unieruchomienie stopy (orteza, gips),
  • leki przeciwbólowe i przeciwzapalne,
  • fizjoterapia i terapia manualna,
  • indywidualne wkładki ortopedyczne.

  Leczenie operacyjne:
  • Resekcja koalicji – usunięcie połączenia kostnego lub chrzęstnego, często z interpozycją tkanki (np. tłuszczowej) zapobiegającą nawrotowi.
  • Artrodeza (usztywnienie stawu) – w przypadkach zaawansowanych, gdy stawy są już znacznie uszkodzone lub obecne są wtórne zmiany zwyrodnieniowe.

•  Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu pacjent najczęściej wymaga unieruchomienia kończyny w ortezie lub opatrunku gipsowym przez kilka tygodni. Wprowadzamy stopniowe obciążanie kończyny i wdrażamy indywidualnie dobrany program fizjoterapii. Nasi terapeuci prowadzą pacjenta przez cały proces rehabilitacji – od ćwiczeń zakresu ruchu, przez odbudowę siły mięśniowej, po reedukację chodu i trening propriocepcji.

•  Wyniki leczenia

  Wczesne rozpoznanie i odpowiednio dobrane leczenie koalicji kości stępu pozwala uzyskać bardzo dobre rezultaty. Resekcja koalicji u młodszych pacjentów często skutkuje całkowitym ustąpieniem objawów i pełnym powrotem do aktywności. W przypadkach zaawansowanych, artrodeza zapewnia ustabilizowanie stopy i zniesienie bólu, choć wiąże się z pewnym ograniczeniem ruchomości. Nasze doświadczenie pokazuje, że kompleksowe podejście – od diagnostyki po rehabilitację – znacząco poprawia komfort życia pacjentów i minimalizuje ryzyko nawrotów.

Paluch koślawy

• Opis choroby

  Paluch koślawy (łac. hallux valgus) to deformacja przodostopia, w której pierwszy palec stopy odchyla się bocznie (w stronę drugiego palca), a pierwsza kość śródstopia kieruje się przyśrodkowo. W konsekwencji dochodzi do powstania charakterystycznego „guza” przy podstawie palucha, który może powodować ból, stany zapalne, trudności w doborze obuwia i ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu. Deformacja ta może mieć podłoże genetyczne, biomechaniczne, być wynikiem noszenia nieodpowiedniego obuwia lub współistnieć z innymi schorzeniami stopy, jak np. płaskostopie poprzeczn

• Diagnostyka

  Diagnostyka palucha koślawego opiera się na:
  • Wywiadzie medycznym – ustalenie nasilenia dolegliwości bólowych, ograniczeń funkcjonalnych i oczekiwań pacjenta.
  • Badaniu fizykalnym – ocena ustawienia palców, ruchomości stawów oraz napięcia tkanek miękkich.
  • RTG stóp w obciążeniu – kluczowe badanie pozwalające ocenić stopień deformacji (kąty między kośćmi śródstopia i paliczkiem palucha), obecność zmian zwyrodnieniowych oraz ewentualnych współistniejących deformacji (np. palce młoteczkowate, metatarsalgia).

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute kładziemy nacisk na:
  • Dobór metody leczenia indywidualnie do stopnia deformacji, wieku, aktywności i oczekiwań pacjenta.
  • W przypadkach umiarkowanej deformacji – preferujemy techniki małoinwazyjne, które wiążą się z mniejszym urazem tkanek, krótszą rekonwalescencją i lepszym efektem estetycznym.
  • Każdy przypadek jest omawiany zespołowo, z udziałem chirurga ortopedy, rehabilitanta oraz, w razie potrzeby, specjalisty terapii bólu.

•  Metody leczenia

  Małoinwazyjna przezskórna chirurgia palucha koślawego
  To nowoczesna technika polegająca na wykonaniu zabiegu przez bardzo małe nacięcia skóry (ok. 2–5 mm), z użyciem specjalistycznych narzędzi i kontroli RTG śródoperacyjnego (ramię C).

  Do najczęściej stosowanych technik należą:
  • Przezskórna osteotomia Chevrona (MICA – Minimally Invasive Chevron-Akin) – pozwala na korekcję osi kości śródstopia i paliczka bliższego palucha.
  • Modyfikacje technik Reverdin i Akin – stosowane w zależności od charakterystyki deformacji.
  • Stabilizacja za pomocą mikroimplantów lub bezśrubowa (w wybranych przypadkach).

  Zalety metody:
  • Minimalne blizny i trauma chirurgiczna,
  • Krótszy czas zabiegu i hospitalizacji,
  • Szybszy powrót do aktywności,
  • Niższe ryzyko powikłań gojenia ran.

•  Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu pacjent:
  • Może poruszać się w specjalnym bucie odciążającym (np. Baruka) od pierwszego dnia po operacji.
  • Nie wymaga unieruchomienia gipsem.
  • Powrót do pełnego obciążania stopy trwa zwykle 4–6 tygodni.
  • Prowadzona jest indywidualna fizjoterapia ukierunkowana na przywrócenie zakresu ruchu, siły i prawidłowego wzorca chodu.
  • Kontrole radiologiczne wykonywane są w kolejnych tygodniach, by monitorować proces zrostu i korekcji.

• Wyniki leczenia

  Małoinwazyjne leczenie palucha koślawego daje bardzo dobre wyniki funkcjonalne i estetyczne:
  • Ponad 90% pacjentów uzyskuje znaczącą poprawę komfortu chodzenia i wyglądu stopy.
  • Niski odsetek powikłań – infekcji, zaburzeń zrostu czy nawrotów.
  • Możliwość korekcji jednoczesnych deformacji przodostopia (np. palców młoteczkowatych) w trakcie jednej procedury.
  • Wysoki poziom satysfakcji pacjentów z efektu kosmetycznego i szybkości powrotu do aktywności.

• Zaburzenia gojenia kości to grupa schorzeń wpływających na proces naprawy tkanki kostnej po urazach, zabiegach chirurgicznych lub w wyniku infekcji. Prawidłowe rozpoznanie przyczyny i wdrożenie odpowiedniego leczenia jest kluczowe dla osiągnięcia pełnego wyleczenia.

Opieka nad pacjentem po amputacji wymaga kompleksowego i multidyscyplinarnego podejścia, które obejmuje zarówno aspekty medyczne, jak i psychologiczne. Nasz zespół specjalistów zapewnia pełne wsparcie na każdym etapie procesu rehabilitacji, począwszy od przygotowania przedoperacyjnego, poprzez zabieg chirurgiczny, aż po długoterminową opiekę pooperacyjną.

Reinerwacja kikuta po amputacji (Targeted Muscle Reinnervation, TMR)

• Opis choroby

  Reinerwacja kikuta po amputacji (Targeted Muscle Reinnervation, TMR) jest zaawansowaną techniką chirurgiczną stosowaną w leczeniu bólu neuropatycznego i bólu fantomowego, które często występują po amputacji kończyn. Zabieg polega na przeniesieniu nerwów, które utraciły swoje pierwotne miejsce docelowe, do sąsiednich mięśni pozbawionych funkcji po amputacji. W efekcie nerwy znajdują nowe zakończenia, co ogranicza dolegliwości bólowe, poprawia jakość życia pacjenta oraz umożliwia lepsze wykorzystanie protez mioelektrycznych poprzez lepszą kontrolę nad nimi.

• Diagnostyka

  Pacjenci kierowani na zabieg TMR zwykle cierpią z powodu przewlekłego bólu fantomowego, neuropatycznego lub nawracających nerwiaków kikuta po amputacji. Diagnostyka obejmuje szczegółowy wywiad lekarski, ocenę kliniczną oraz badania dodatkowe, takie jak elektromiografia (EMG), ultrasonografia nerwów obwodowych i niekiedy rezonans magnetyczny (MRI), które pozwalają dokładnie ocenić stan nerwów oraz określić optymalne miejsce reinsercji nerwów do mięśni.

•  Nasze podejście do leczenia

  W naszym podejściu do leczenia pacjentów z bólem fantomowym lub neuropatycznym po amputacji kładziemy duży nacisk na kompleksowe, interdyscyplinarne podejście. Każdy przypadek omawiamy szczegółowo podczas konsyliów z udziałem ortopedów, chirurgów, neurologów, fizjoterapeutów i specjalistów protetyki. Dążymy do indywidualnego dopasowania zabiegu TMR do potrzeb każdego pacjenta, mając na celu nie tylko eliminację bólu, ale również maksymalne przywrócenie funkcjonalności kikuta oraz poprawę integracji z protezą.

• Metody Leczenia

  Zabieg TMR polega na chirurgicznym przekierowaniu końcówek nerwów amputowanej kończyny do pobliskich mięśni docelowych, które wcześniej utraciły swoją funkcję wskutek amputacji. Chirurgiczna interwencja jest przeprowadzana w warunkach sali operacyjnej pod mikroskopem lub lupą chirurgiczną, co zapewnia precyzję procedury. Po przekierowaniu nerwów do mięśni, ich zakończenia odnajdują nowe połączenia nerwowo-mięśniowe, co przyczynia się do znaczącej redukcji bólu fantomowego oraz umożliwia łatwiejsze sterowanie protezą mioelektryczną.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna obejmuje kompleksową rehabilitację, która rozpoczyna się już w pierwszych dniach po zabiegu. Fizjoterapeuci wraz z lekarzami nadzorują proces gojenia się rany oraz stopniowe wzmacnianie mięśni, do których przekierowano nerwy. Rehabilitacja obejmuje trening kontroli mięśniowej, naukę korzystania z protezy mioelektrycznej oraz terapię przeciwbólową dostosowaną do indywidualnych potrzeb pacjenta. Monitorowanie postępów odbywa się regularnie, a pacjent ma stały kontakt ze specjalistami.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia za pomocą targeted muscle reinnervation są obiecujące – znaczna większość pacjentów zgłasza istotną redukcję bólu fantomowego i neuropatycznego już po kilku miesiącach od operacji. Dzięki lepszej kontroli mięśniowej pacjenci skuteczniej korzystają z nowoczesnych protez mioelektrycznych, co prowadzi do poprawy jakości życia, zwiększenia aktywności oraz lepszej samooceny. Regularna opieka oraz rehabilitacja pozwalają pacjentom na szybki powrót do aktywności społecznych, zawodowych i rekreacyjnych.

Regeneracyjny interfejs nerwów obwodowych RPNI (Regenerative Peripheral Nerve Interface)

• Opis choroby

  RPNI (Regenerative Peripheral Nerve Interface), czyli regeneracyjny interfejs nerwów obwodowych, to innowacyjna metoda chirurgiczna stosowana w leczeniu bolesnych nerwiaków powstających w obrębie kikuta po amputacji kończyny. Nerwiaki te powstają, gdy przerwany nerw obwodowy chaotycznie regeneruje się, tworząc bolesne guzki, powodujące przewlekły ból, dyskomfort, nadwrażliwość kikuta i trudności z dopasowaniem protezy. Procedura RPNI polega na kontrolowanym ukierunkowaniu regeneracji nerwu poprzez połączenie zakończenia nerwu z fragmentem tkanki mięśniowej, co zapobiega niekontrolowanemu wzrostowi nerwiaka i umożliwia poprawę jakości życia pacjentów po amputacji.

• Diagnostyka

  Diagnostyka nerwiaków kikuta po amputacji opiera się przede wszystkim na szczegółowym wywiadzie oraz badaniu fizykalnym, podczas którego pacjent zgłasza miejscowy ból, nadwrażliwość lub charakterystyczne dolegliwości neurologiczne związane z nerwiakiem. Dodatkowo wykonywane są badania obrazowe, takie jak ultrasonografia (USG), rezonans magnetyczny (MRI), które pozwalają precyzyjnie określić lokalizację oraz rozmiar patologicznego nerwiaka. Badanie EMG (elektromiografia) również może być pomocne w ocenie przewodnictwa nerwowego.

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym priorytetem jest skuteczne leczenie bólu oraz znacząca poprawa komfortu życia pacjentów zmagających się z nerwiakiem kikuta po amputacji. Stosujemy multidyscyplinarne podejście, łącząc wiedzę ortopedyczną, neurologiczną i chirurgiczną, dobierając indywidualny plan leczenia. Preferujemy zastosowanie metody RPNI jako nowoczesnego i efektywnego rozwiązania w przypadku pacjentów, którzy nie uzyskali poprawy po leczeniu zachowawczym lub klasycznych zabiegach chirurgicznych.

• Metody leczenia

  Podstawową metodą leczenia jest procedura RPNI. Polega ona na chirurgicznym izolowaniu zakończenia nerwu oraz jego wszczepieniu do fragmentu mięśnia pobranego od pacjenta. Dzięki temu nerw podczas regeneracji wnika w mięsień, tworząc z nim biologiczne połączenie, zapobiegając niekontrolowanemu wzrostowi nerwiaka i zmniejszając ból. Alternatywnymi metodami, które mogą być zastosowane przed wyborem RPNI, są techniki takie jak klasyczna resekcja nerwiaka, neuroliza, lub technika TMR (Targeted Muscle Reinnervation – ukierunkowana reinercja mięśniowa).

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu RPNI pacjent objęty jest kompleksową opieką, obejmującą kontrolę bólu, regularne wizyty kontrolne oraz współpracę z rehabilitantem i protetykiem. Ważne jest, aby wczesny okres pooperacyjny poświęcić na ochronę operowanego obszaru, kontrolowanie bólu oraz stopniowe wprowadzenie fizjoterapii ukierunkowanej na odzyskanie sprawności, adaptację kikuta do protezy oraz prewencję wtórnych powikłań (przykurcze, zrosty).

Osseintegrcja

• Opis choroby
  

  Osseointegracja kikuta po amputacji jest nowoczesną metodą leczenia, polegającą na trwałym połączeniu metalowego implantu z kością kikuta. Technika ta umożliwia bezpośrednie zakotwiczenie protezy kończyny w kości pacjenta, zapewniając większą stabilność, komfort użytkowania i poprawę jakości życia w porównaniu do tradycyjnych protez mocowanych na powierzchni skóry. Osseointegracja jest szczególnie korzystna dla pacjentów, u których proteza na lejach silikonowych powoduje dyskomfort, otarcia skóry czy problemy z mobilnością.

• Diagnostyka

  Przed zabiegiem osseointegracji kluczowa jest dokładna diagnostyka obrazowa. Wykorzystujemy tomografię komputerową (CT), rezonans magnetyczny (MRI) oraz zdjęcia RTG do oceny jakości i ilości tkanki kostnej kikuta. Dodatkowo ważna jest ocena stanu skóry, tkanek miękkich oraz wykluczenie infekcji. Weryfikujemy również ogólny stan zdrowia pacjenta, by upewnić się, że nie ma przeciwwskazań zdrowotnych, takich jak cukrzyca czy choroby naczyniowe.

• Nasze podejście do leczenia
  

  W naszym ośrodku stawiamy na kompleksowe podejście do pacjenta, które obejmuje zarówno leczenie chirurgiczne, jak i kompleksową rehabilitację oraz wsparcie psychologiczne. Każdy przypadek jest rozpatrywany indywidualnie, z uwzględnieniem wieku pacjenta, poziomu amputacji, oczekiwań oraz możliwości funkcjonalnych. Dokładamy wszelkich starań, aby proces osseointegracji przebiegał bezpiecznie, komfortowo oraz efektywnie.

• Metody Leczenia
  

  Zabieg osseointegracji jest zwykle wykonywany dwuetapowo. W pierwszym etapie implant wykonany z tytanu wszczepiany jest bezpośrednio w kość kikuta. Następnie konieczne jest kilkumiesięczne gojenie, podczas którego dochodzi do trwałego połączenia implantu z tkanką kostną (osseointegracji). W drugim etapie, po zagojeniu, na zewnątrz ciała wyprowadzany jest specjalny łącznik (abutment), który umożliwia mocowanie protezy. Proces ten pozwala na stabilne, trwałe i bezpieczne połączenie protezy z kością pacjenta.

• Opieka pooperacyjna
  

  Opieka pooperacyjna jest kluczowym elementem powodzenia leczenia. Pacjent pozostaje pod ścisłą kontrolą naszego zespołu ortopedycznego. W początkowym okresie stosowana jest odpowiednia terapia przeciwbólowa oraz antybiotykowa, aby minimalizować ryzyko infekcji. Bardzo istotna jest rehabilitacja, która rozpoczyna się wkrótce po zabiegu i trwa kilka miesięcy. Jej celem jest stopniowe obciążanie kończyny, adaptacja do nowego sposobu mocowania protezy oraz odbudowa siły mięśniowej.

• Wyniki leczenia
  

  Osseointegracja daje pacjentom znacząco lepsze efekty funkcjonalne w porównaniu z tradycyjnymi metodami mocowania protez. Większość pacjentów odczuwa znaczne zmniejszenie bólu, poprawę stabilności oraz większą swobodę poruszania się. Ponadto, eliminacja problemów skórnych, które często towarzyszą klasycznym metodom mocowania protezy, znacznie poprawia komfort życia. Dzięki osseointegracji pacjenci mogą powrócić do wielu aktywności fizycznych, co ma pozytywny wpływ zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne.

Chirurgia plastyczna kikuta

• Opis choroby

  Chirurgia plastyczna kikuta to specjalistyczny zabieg ortopedyczny, którego celem jest poprawa funkcjonalności, estetyki oraz komfortu życia pacjentów po amputacjach kończyn. Po amputacji mogą pojawić się problemy takie jak bóle fantomowe, przewlekłe dolegliwości bólowe, trudno gojące się rany, infekcje czy problemy z protezowaniem wynikające z nieprawidłowego kształtu kikuta. Chirurgia plastyczna kikuta ma na celu korektę tych powikłań poprzez odpowiednie wymodelowanie tkanek miękkich, skóry, mięśni oraz układu kostnego, by uzyskać jak najlepszą jakość kikuta do dalszego użytkowania protezy.

• Diagnostyka

  Diagnostyka przed operacją plastyczną kikuta obejmuje szczegółowy wywiad medyczny oraz badanie fizykalne kikuta, ocenę ukrwienia i unerwienia kończyny, a także stan tkanek miękkich oraz blizn. Istotnym elementem diagnostyki jest wykonanie badań obrazowych, takich jak RTG, rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT), które pozwalają ocenić stan kości oraz obecność ewentualnych zmian patologicznych. W zależności od sytuacji mogą być potrzebne konsultacje specjalistów takich jak neurolog, chirurg naczyniowy lub rehabilitant.

• Nasze podejście do leczenia

  W naszym ośrodku leczenie pacjentów wymagających plastyki kikuta jest prowadzone kompleksowo, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb pacjenta. Szczególną uwagę przykładamy do właściwego przygotowania przedoperacyjnego, które obejmuje kontrolę bólu, leczenie infekcji oraz optymalizację warunków ogólnoustrojowych pacjenta. Stosujemy zaawansowane techniki chirurgiczne pozwalające uzyskać optymalny kształt i funkcjonalność kikuta, co bezpośrednio przekłada się na jakość życia pacjenta po operacji.

• Metody leczenia

  Chirurgia plastyczna kikuta może obejmować różne techniki, w zależności od specyficznych problemów pacjenta:
  • Korekta skóry i tkanek miękkich: usunięcie nadmiaru skóry, redukcja blizn oraz modelowanie kształtu kikuta, aby zapewnić lepsze dopasowanie protezy.
  • Rewizja kości: korekta nierówności, ostrości lub innych nieprawidłowości kostnych, które mogą powodować dolegliwości bólowe i utrudniać protezowanie.
  • Plastyka nerwów obwodowych (neuroma): leczenie bolesnych nerwiaków, polegające na ich chirurgicznym usunięciu oraz odpowiednim umieszczeniu zakończeń nerwowych w mięśniach, co minimalizuje ryzyko nawrotu bólu fantomowego.
  • Techniki rekonstrukcji mięśniowej (myoplastyka/myodeza): techniki pozwalające uzyskać lepszą stabilizację mięśniową, co poprawia funkcjonalność oraz komfort użytkowania protezy.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna obejmuje odpowiednie leczenie przeciwbólowe oraz pielęgnację rany operacyjnej, kontrolę ukrwienia i stanu skóry oraz stosowanie kompresji elastycznej. Szczególny nacisk kładziemy na wczesną rehabilitację, która rozpoczyna się już w pierwszych dniach po operacji. Proces ten obejmuje odpowiednie ćwiczenia, mobilizację oraz stopniowe przyzwyczajanie kikuta do protezy. Współpracujemy ściśle z protetykami, aby jak najszybciej dopasować odpowiednią protezę, umożliwiającą pacjentowi powrót do aktywności.

• Wyniki leczenia

  Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik chirurgicznych oraz kompleksowemu podejściu terapeutycznemu osiągamy bardzo dobre wyniki leczenia. Pacjenci zgłaszają znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawę komfortu użytkowania protez oraz znaczną poprawę jakości życia. Większość operowanych osób wraca do pełnej aktywności życiowej i zawodowej w krótkim czasie po operacji. Regularne kontrole pozwalają na ocenę efektów leczenia oraz wprowadzanie ewentualnych korekt, gwarantując długotrwałe i satysfakcjonujące efekty.

Wydłużanie kikuta

• Opis choroby

  Wydłużanie kikuta po amputacji jest specjalistycznym zabiegiem ortopedycznym, stosowanym u pacjentów, u których istniejący kikut kończyny dolnej lub górnej jest zbyt krótki, aby zapewnić odpowiednią protezację lub pełną funkcjonalność. Niewystarczająca długość kikuta może powodować trudności w dopasowaniu protezy, ból, ograniczenia ruchowe oraz znacząco obniżać komfort życia pacjenta.

• Diagnostyka

  Przed podjęciem decyzji o leczeniu konieczne jest wykonanie precyzyjnej diagnostyki. Standardowym elementem diagnostyki są zdjęcia rentgenowskie (RTG) kikuta, które umożliwiają ocenę jakości tkanki kostnej oraz ewentualnych zmian patologicznych. Istotne są również badania dodatkowe, takie jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), szczególnie w przypadku podejrzenia patologii tkanki miękkiej. Dodatkowo wykonuje się szczegółową ocenę kliniczną, uwzględniającą zakres ruchomości, siłę mięśniową oraz stan tkanek miękkich.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście do leczenia opiera się na ścisłej współpracy zespołu specjalistów ortopedów, fizjoterapeutów oraz protetyków. Każde leczenie poprzedzamy dokładną analizą indywidualnego przypadku, ustalając realistyczne cele leczenia wraz z pacjentem. Dbamy o kompleksową opiekę, od etapu planowania operacji, aż do pełnej rehabilitacji pooperacyjnej i osiągnięcia maksymalnie możliwej funkcjonalności kończyny.

• Metody leczenia

  Najczęściej stosowaną metodą leczenia wydłużania kikuta jest dystrakcja osteogenezy, polegająca na kontrolowanym przecięciu kości i jej stopniowym wydłużaniu przy użyciu aparatów zewnętrznych (np. aparat Ilizarowa lub systemy szynowe typu Orthofix). W uzasadnionych przypadkach stosujemy również nowoczesne rozwiązania w postaci wydłużania wewnętrznego przy pomocy gwoździ magnetycznych lub teleskopowych implantów wewnętrznych (np. PRECICE). O wyborze metody decyduje lokalizacja amputacji, stan kikuta oraz indywidualne potrzeby pacjenta.

• Opieka pooperacyjna

  Po operacji pacjent pozostaje pod stałą opieką zespołu specjalistów. Kluczowe znaczenie ma właściwie prowadzona rehabilitacja, która rozpoczyna się już kilka dni po zabiegu. Pod kontrolą fizjoterapeuty prowadzone są ćwiczenia wzmacniające mięśnie, poprawiające zakres ruchu stawów oraz ćwiczenia propriocepcji. Monitorujemy regularnie postęp gojenia oraz dokonujemy koniecznych korekt ustawienia aparatu wydłużającego. Bardzo ważna jest również edukacja pacjenta w zakresie pielęgnacji kikuta i stosowania protezy.

• Wyniki leczenia

  Efekty leczenia wydłużania kikuta po amputacji są zazwyczaj bardzo dobre, pod warunkiem ścisłej współpracy pacjenta z zespołem terapeutycznym. Większość pacjentów osiąga znaczącą poprawę jakości życia, poprawę funkcjonalności kikuta oraz dużo lepszą adaptację do protezy. Leczenie pozwala również na zmniejszenie dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresu aktywności fizycznej oraz znaczną poprawę komfortu codziennego funkcjonowania.

Dobór i dopasowanie protezy.

•  Opis problemu

  Amputacja kończyny, niezależnie od jej przyczyny (uraz, choroba naczyniowa, nowotwór czy wady wrodzone), to ogromna zmiana w życiu pacjenta. Wprowadzenie protezy to kluczowy krok w procesie rehabilitacji, który umożliwia odzyskanie funkcjonalności, niezależności i poprawę jakości życia. Dobór i dopasowanie protezy to złożony proces wymagający indywidualnego podejścia, uwzględniającego zarówno aspekty fizyczne, jak i psychologiczne pacjenta.

•  Diagnostyka

  Proces dopasowania protezy rozpoczyna się od dokładnej oceny klinicznej pacjenta:

• Ocena kikuta – jego długość, kształt, stan skóry, gojenie się rany pooperacyjnej oraz obecność blizn lub nadwrażliwości.

  Ocena ogólnego stanu zdrowia – kondycja układu krążenia, oddechowego, współistniejące choroby.
  Ocena sprawności fizycznej i poziomu aktywności – aby dobrać odpowiedni typ protezy.
  Ocena psychologiczna – gotowość pacjenta do protezowania i adaptacja do nowej sytuacji.
  W niektórych przypadkach wykonywane są dodatkowe badania obrazowe (np. RTG kikuta) oraz konsultacje specjalistyczne (np. neurolog, fizjoterapeuta).

• Nasze podejście do leczenia

  W Paley European Institute podchodzimy do procesu protezowania w sposób zespołowy i kompleksowy. Nasi pacjenci są objęci opieką interdyscyplinarnego zespołu: lekarzy ortopedów, rehabilitantów, psychologów i protetyków. Skupiamy się na przygotowaniu pacjenta fizycznie i emocjonalnie do użytkowania protezy oraz zapewniamy wsparcie na każdym etapie – od konsultacji po długoterminową opiekę.

•  Metody leczenia

  Proces dopasowania protezy przebiega w kilku etapach:

• Przygotowanie kikuta: opatrunki kompresyjne, mobilizacja blizn, nauka pielęgnacji kikuta.

  Tymczasowa proteza: stosowana na etapie nauki chodu i kształtowania kikuta.
  Właściwy dobór protezy: uwzględniający poziom amputacji (np. poniżej kolana, powyżej kolana, amputacje kończyny górnej), aktywność pacjenta oraz jego cele życiowe.
  Indywidualne dopasowanie: proteza jest modelowana i regulowana do potrzeb pacjenta.
  Rehabilitacja: nauka użytkowania protezy, ćwiczenia równowagi, koordynacji, chodu.
  Opieka psychologiczna: wsparcie w procesie adaptacji i budowania pewności siebie.

•  Opieka pooperacyjna

  Po protezowaniu pacjent objęty jest programem kontroli i rehabilitacji. Regularne wizyty pozwalają na monitorowanie stanu kikuta, dostosowywanie protezy do zmieniających się potrzeb (np. zmian masy ciała) oraz wykrywanie ewentualnych problemów – np. odcisków, podrażnień czy uszkodzeń mechanicznych. Kluczowa jest także edukacja pacjenta w zakresie konserwacji protezy i samodzielnej pielęgnacji kikuta.

•  Wyniki leczenia

  Skutecznie dobrana i dopasowana proteza pozwala pacjentom wrócić do codziennych aktywności, pracy, sportu, a nawet aktywności ekstremalnych. Wielu pacjentów po amputacji funkcjonuje całkowicie samodzielnie, a proteza staje się integralną częścią ich życia. Dzięki odpowiedniej rehabilitacji i wsparciu możliwe jest osiągnięcie wysokiego poziomu sprawności fizycznej i psychicznej

• Wyniki leczenia

  Wyniki zastosowania metody RPNI są bardzo obiecujące – większość pacjentów zgłasza znaczące zmniejszenie bólu, poprawę komfortu noszenia protezy oraz zwiększenie funkcjonalności kikuta. Pacjenci szybciej wracają do aktywności fizycznej oraz poprawiają jakość swojego życia. Ponadto metoda ta istotnie obniża ryzyko nawrotu bolesnego nerwiaka w porównaniu z tradycyjnymi metodami leczenia.

Choroba zwyrodnieniowa stawów (artoza) to postępujący proces degeneracyjny, który prowadzi do uszkodzenia chrząstki stawowej i okolicznych tkanek. Jest to jedna z najczęstszych chorób układu ruchu, dotykająca miliony ludzi na całym świecie, szczególnie w populacji osób starszych.

Zaburzenie osi mechanicznej kończyn dolnych

• Opis choroby

  Zaburzenia osi kończyn dolnych to grupa deformacji charakteryzujących się nieprawidłowym ustawieniem nóg względem osi mechanicznej ciała. Do najczęstszych należą koślawość (ustawienie nóg w „X”) oraz szpotawość (ustawienie nóg w „O”). Mogą one mieć charakter fizjologiczny u dzieci w określonym wieku rozwojowym lub patologiczny, wynikający z wad wrodzonych, urazów, chorób metabolicznych (np. krzywica), neurologicznych lub dysplazji kostnych. Zaburzenia osi kończyn dolnych powodują nierównomierne obciążenia stawów, prowadząc do bólu, szybszego zużycia chrząstki stawowej oraz poważnych problemów funkcjonalnych w późniejszym życiu.

• Diagnostyka

  Diagnostyka zaburzeń osi kończyn dolnych rozpoczyna się od szczegółowego badania fizykalnego i oceny wizualnej pacjenta w pozycji stojącej oraz podczas chodu. Wykorzystujemy specjalistyczne pomiary kliniczne, takie jak ocena kąta między udem a podudziem, odległość międzykostkową lub międzykolanową. Kluczowe znaczenie mają badania obrazowe, zwłaszcza zdjęcia rentgenowskie całych kończyn dolnych na stojąco, które umożliwiają precyzyjny pomiar kątów deformacji (kąt mechaniczny osi kończyny, MAD – mechaniczna oś kończyny). W przypadku podejrzenia współistnienia innych chorób wykonujemy dodatkowo rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (CT).

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym podstawowym celem leczenia zaburzeń osi kończyn dolnych jest przywrócenie prawidłowej mechanicznej osi kończyny, co pozwala na normalizację obciążeń stawów, poprawę komfortu życia oraz zapobieganie długoterminowym powikłaniom. Leczenie indywidualizujemy w zależności od wieku pacjenta, stopnia zaawżyłości deformacji oraz potencjalnych chorób współistniejących. Wybieramy metody najmniej inwazyjne, zapewniające najlepsze efekty kosmetyczne i funkcjonalne.

• Metody leczenia

  U dzieci z łagodnymi, fizjologicznymi zaburzeniami osi często stosujemy postępowanie obserwacyjne, fizjoterapię oraz odpowiednią aktywność fizyczną. W przypadku patologicznych deformacji lub nasilonych zaburzeń osi kończyn zalecamy leczenie operacyjne, takie jak osteotomie korekcyjne, wykonywane z użyciem nowoczesnych technik, z użyciem specjalnych płytek lub korekcja z wykorzystaniem aparatów zewnętrznych. Po naszych operacjach pacjent od razu obciąża następnego dnia po operacji. Rodzaj operacji dobieramy indywidualnie do sytuacji klinicznej.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegach korekcji osi kończyn dolnych kluczowe znaczenie ma odpowiednio prowadzona opieka pooperacyjna. W pierwszym etapie istotne jest unikanie obciążenia operowanej kończyny (zależnie od zaleceń chirurga), stosowanie unieruchomienia lub ortez, regularne kontrole radiologiczne i kliniczne. Następnie wdrażamy intensywną rehabilitację z fizjoterapeutą, obejmującą wzmacnianie mięśni, poprawę zakresu ruchomości, trening chodu oraz reedukację wzorców ruchowych. W tym okresie szczególnie ważna jest współpraca pacjenta, rodziny oraz specjalistów.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia zaburzeń osi kończyn dolnych są zwykle bardzo dobre, szczególnie przy wczesnym rozpoznaniu i odpowiednio dobranej metodzie leczenia. Większość pacjentów odzyskuje pełną sprawność funkcjonalną i estetycznie prawidłowy wygląd kończyn dolnych. Korekcja osi kończyn pozwala na znaczną poprawę jakości życia, eliminuje dolegliwości bólowe oraz istotnie zmniejsza ryzyko wystąpienia wczesnych zmian zwyrodnieniowych stawów. Długoterminowa obserwacja pacjentów potwierdza skuteczność stosowanych metod leczenia.

Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego

• Opis choroby

  Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego (gonartroza) to przewlekłe schorzenie polegające na stopniowym uszkodzeniu chrząstki stawowej, kości podchrzęstnej oraz otaczających tkanek miękkich. Dotyczy najczęściej osób po 50. roku życia, ale może także pojawić się wcześniej, szczególnie u osób aktywnych fizycznie, po urazach, z nadwagą lub predyspozycjami genetycznymi. Objawia się bólem, ograniczeniem ruchomości, trzeszczeniem oraz obrzękiem stawu, co znacząco ogranicza codzienne funkcjonowanie pacjentów.

• Diagnostyka

  Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego oparte jest na szczegółowym wywiadzie lekarskim, badaniu klinicznym oraz diagnostyce obrazowej. Standardowym badaniem jest RTG kolana w projekcjach AP i bocznej, na których uwidacznia się charakterystyczne zwężenie szpary stawowej, osteofity (wyrośla kostne) oraz zagęszczenie kości podchrzęstnej. Dodatkowo stosuje się rezonans magnetyczny (MRI), zwłaszcza w przypadku podejrzenia uszkodzeń tkanek miękkich, takich jak więzadła czy łąkotki.

• Nasze podejście do leczenia

  W naszym podejściu priorytetem jest indywidualizacja leczenia. Każdego pacjenta traktujemy kompleksowo, dostosowując metody leczenia do stopnia zaawansowania zmian zwyrodnieniowych, wieku, stylu życia oraz oczekiwań pacjenta. Stawiamy przede wszystkim na łagodzenie objawów bólowych, poprawę funkcji stawu oraz jak najdłuższe zachowanie pełnej sprawności. Leczenie jest stopniowane – od metod zachowawczych po zaawansowane zabiegi operacyjne.

• Metody leczenia

  Początkowe stadia choroby leczymy metodami zachowawczymi, do których należą farmakoterapia (leki przeciwbólowe i przeciwzapalne), fizjoterapia, kinezyterapia, a także iniekcje dostawowe preparatów takich jak kwas hialuronowy lub osocze bogatopłytkowe (PRP). W zaawanasowanych stadiach stosujemy leczenie operacyjne: artroskopię stawu kolanowego (oczyszczenie stawu), osteotomie korekcyjne u pacjentów z deformacjami osi kończyn oraz endoprotezoplastykę stawu kolanowego (częściowa lub całkowita wymiana stawu).

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna jest kluczowa dla uzyskania optymalnych rezultatów leczenia operacyjnego. Bezpośrednio po operacji pacjent podlega kompleksowej rehabilitacji, obejmującej odpowiednio dobraną terapię ruchową, fizykoterapię oraz naukę chodzenia z wykorzystaniem pomocy ortopedycznych. Starannie monitorujemy przebieg gojenia, dbając o kontrolę bólu oraz zapobieganie powikłaniom takim jak infekcje, zakrzepica czy zesztywnienie stawu.

• Wyniki leczenia

  Odpowiednio dobrane leczenie, zwłaszcza w przypadku zabiegów operacyjnych, pozwala na znaczną redukcję bólu oraz poprawę sprawności i komfortu życia pacjenta. Większość osób po endoprotezoplastyce kolana odzyskuje pełną lub prawie pełną sprawność w codziennych czynnościach. Regularna rehabilitacja oraz stosowanie się do zaleceń lekarskich pozwalają na osiągnięcie trwałych rezultatów leczenia, a efekty terapii utrzymują się przez wiele lat.

Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego

• Opis choroby

  Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego (koksartroza) jest przewlekłym schorzeniem polegającym na stopniowym niszczeniu chrząstki stawowej oraz wtórnym uszkodzeniu kości i struktur okołostawowych. W miarę postępu choroby dochodzi do ograniczenia ruchomości stawu, nasilającego się bólu, sztywności, a w zaawansowanych stadiach do istotnych trudności w codziennym funkcjonowaniu. Najczęściej występuje u osób starszych, jednak może pojawić się również u młodszych pacjentów, np. w wyniku urazów, wad wrodzonych lub chorób układowych.

• Diagnostyka

  Diagnostyka koksartrozy opiera się na szczegółowym wywiadzie lekarskim, badaniu fizykalnym oraz badaniach obrazowych. Podstawowym badaniem jest zdjęcie rentgenowskie (RTG), które pokazuje zwężenie szpary stawowej, obecność osteofitów, torbiele podchrzęstne i zmiany sklerotyczne. Dodatkowo, w bardziej złożonych przypadkach, można wykonać rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (CT), aby precyzyjnie ocenić stan tkanek miękkich wokół stawu oraz stopień zaawansowania choroby.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście do leczenia koksartrozy jest indywidualne i kompleksowe. Najważniejsze jest dostosowanie terapii do stopnia zaawansowania choroby, oczekiwań pacjenta oraz jego ogólnego stanu zdrowia. Początkowo staramy się stosować metody leczenia zachowawczego, aby spowolnić postęp choroby, zmniejszyć dolegliwości bólowe oraz poprawić jakość życia pacjenta. W zaawansowanych stadiach choroby zwykle proponujemy leczenie operacyjne.

•  Metody leczenia

  W leczeniu zachowawczym stosujemy środki farmakologiczne (leki przeciwbólowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne), fizjoterapię, ćwiczenia rehabilitacyjne oraz zabiegi wspomagające, takie jak iniekcje dostawowe (kwas hialuronowy, osocze bogatopłytkowe PRP). Kiedy leczenie zachowawcze przestaje być skuteczne, proponujemy leczenie operacyjne. Najczęściej wykonywanym zabiegiem jest endoprotezoplastyka stawu biodrowego, czyli wymiana uszkodzonego stawu na sztuczną protezę. Zabieg ten znacząco poprawia komfort życia, zmniejsza dolegliwości bólowe oraz przywraca funkcjonalność kończyny.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna ma kluczowe znaczenie dla powodzenia zabiegu. Pacjent pozostaje pod kontrolą zespołu specjalistów, obejmujących chirurga ortopedę, fizjoterapeutę oraz pielęgniarki. Już pierwszego dnia po zabiegu rozpoczynamy rehabilitację, która ma na celu szybkie uruchomienie pacjanta, naukę chodzenia z kulami oraz poprawę ruchomości w operowanym stawie. Ważnym aspektem opieki pooperacyjnej jest również profilaktyka przeciwzakrzepowa, przeciwbólowa oraz edukacja pacjenta dotycząca codziennych aktywności i stylu życia po operacji.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego są bardzo dobre, zwłaszcza po operacji wymiany stawu na endoprotezę. U większości pacjentów uzyskujemy znaczącą redukcję bólu, poprawę ruchomości oraz przywrócenie możliwości wykonywania codziennych czynności. Około 90% pacjentów zgłasza wysoką satysfakcję z efektów operacji. Ostateczne wyniki leczenia zależą od odpowiedniego postępowania rehabilitacyjnego, przestrzegania zaleceń lekarskich oraz stylu życia pacjenta.

Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego

•  Opis choroby

  Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego to przewlekłe schorzenie polegające na stopniowym zużyciu chrząstki stawowej oraz wtórnych zmianach w strukturach kostnych. Powoduje to dolegliwości bólowe, ograniczenie zakresu ruchów oraz zaburzenia funkcjonalne, które negatywnie wpływają na komfort życia pacjentów. Przyczyną zwyrodnienia mogą być wcześniejsze urazy (złamania, zwichnięcia), przewlekłe niestabilności stawu, choroby reumatyczne, przeciążenia mechaniczne, a także wady wrodzone.

•  Diagnostyka

  Diagnostyka choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu medycznego oraz badania klinicznego. Lekarz ocenia zakres ruchu stawu, obecność bólu, obrzęku i deformacji. Następnie wykonuje się badania obrazowe – standardem jest RTG stawu skokowego w projekcjach przednio-tylnej oraz bocznej. W zaawokowanych lub wątpliwych przypadkach diagnostykę poszerza się o rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (TK), co umożliwia dokładniejszą ocenę chrząstki, więzadeł oraz struktur kostnych.

•  Nasze podejście do leczenia

  W naszym ośrodku stosujemy indywidualne podejście do każdego pacjenta z chorobą zwyrodnieniową stawu skokowego. Leczenie rozpoczynamy od metod zachowawczych, skupiając się na łagodzeniu dolegliwości bólowych oraz poprawie funkcji stawu. W przypadkach zaawansowanych, gdzie metody zachowawcze okazują się niewystarczające, proponujemy pacjentom leczenie operacyjne, dobierając technikę odpowiednią do stopnia nasilenia zmian i oczekiwań pacjenta co do aktywności ruchowej po zabiegu.

• Metody Leczenia

  Leczenie zachowawcze obejmuje farmakoterapię (leki przeciwbólowe i przeciwzapalne), rehabilitację ruchową, fizykoterapię oraz zaopatrzenie ortopedyczne (ortezy, wkładki ortopedyczne). W przypadkach zaawansowanych proponujemy leczenie operacyjne. Metody zabiegowe obejmują:
  Artroskopowe oczyszczanie stawu (usunięcie zmienionych tkanek, uszkodzonych fragmentów chrząstki).
  Osteotomie korekcyjne, korygujące oś mechaniczną kończyny dolnej w przypadku wad ustawienia stawu.
  Artrodezę (usztywnienie) stawu skokowego – procedura skutecznie likwidująca ból, choć kosztem częściowej utraty ruchomości stawu.
  Endoprotezoplastykę stawu skokowego – polegającą na wszczepieniu sztucznej protezy, co pozwala zachować ruchomość stawu i poprawia komfort życia pacjenta.

•  Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu pacjent pozostaje pod stałą kontrolą naszego zespołu medycznego. Leczenie przeciwbólowe oraz przeciwobrzękowe jest wdrażane natychmiast po operacji. Wczesna rehabilitacja jest kluczowa dla osiągnięcia dobrych wyników – pacjent realizuje indywidualny plan ćwiczeń pod nadzorem fizjoterapeuty, stopniowo przywracając ruchomość, siłę mięśniową oraz prawidłowy wzorzec chodu. Pacjentom zalecane jest również używanie kul łokciowych lub specjalnych ortez w celu odciążenia operowanej kończyny przez określony czas.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego w naszym ośrodku są bardzo dobre, co potwierdzają zarówno badania kontrolne, jak i opinie pacjentów. Dzięki precyzyjnemu doborowi metod leczenia oraz kompleksowej opiece rehabilitacyjnej, pacjenci osiągają znaczną redukcję bólu, poprawę funkcjonalną i powrót do codziennych aktywności. Zabiegi operacyjne, zwłaszcza artrodeza i endoprotezoplastyka, charakteryzują się wysokim odsetkiem satysfakcji pacjentów, znacznie poprawiając jakość ich życia.

Choroba zwyrodnieniowa stawu ramiennego

• Opis choroby
  Choroba zwyrodnieniowa stawu ramiennego jest przewlekłym schorzeniem, które charakteryzuje się postępującym niszczeniem chrząstki stawowej. Prowadzi to do bólu, ograniczenia ruchomości oraz stopniowego obniżenia sprawności kończyny górnej. Najczęściej występuje u osób starszych, choć może dotknąć także młodsze osoby po przebytych urazach, przewlekłych stanach zapalnych czy wskutek przeciążeń zawodowych lub sportowych. Typowymi objawami są ból nasilający się przy ruchu, sztywność poranna oraz ograniczenie zakresu ruchów.

• Diagnostyka

  Podstawą diagnostyki jest szczegółowy wywiad lekarski oraz badanie kliniczne pacjnejta. Kolejnym etapem jest wykonanie badań obrazowych, przede wszystkim zdjęć RTG, które uwidaczniają typowe zmiany zwyrodnieniowe: zwężenie szpary stawowej, osteofity (wyrośla kostne), podchrzęstne sklerotyzacje oraz torbiele. W uzasadnionych przypadkach wykonujemy również rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (TK), by precyzyjniej ocenić stan struktur miękkich oraz zakres uszkodzenia stawu ramiennego.

• Nasze podejście do leczenia

  Nasze podejście do leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu ramiennego opiera się na kompleksowej ocenie stanu pacjenta, uwzględnieniu stopnia zaawansowania zmian oraz indywidualnych potrzeb chorego. Dążymy do zmniejszenia bólu, poprawy ruchomości i przywrócenia funkcjonalności barku za pomocą nowoczesnych, małoinwazyjnych metod leczenia oraz odpowiednio dobranej rehabilitacji.

• Metody leczenia

  Leczenie może obejmować zarówno metody zachowawcze, jak i chirurgiczne. Na początku proponujemy leczenie nieoperacyjne, obejmujące leki przeciwzapalne, fizjoterapię, kinezyterapię, terapię manualną oraz iniekcje dostawowe (np. kwasu hialuronowego lub osocza bogatopłytkowego – PRP). Gdy leczenie zachowawcze okazuje się niewystarczające, a zmiany zwyrodnieniowe są zaawansowane, wykonujemy leczenie operacyjne. Preferujemy techniki małoinwazyjne, takie jak artroskopia stawu ramiennego, która pozwala na usunięcie osteofitów, poprawę ruchomości oraz redukcję bólu. W przypadkach zaawansowanych wskazana może być endoprotezoplastyka stawu ramiennego – całkowita lub częściowa wymiana stawu na protezę.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna obejmuje indywidualnie dobrany program rehabilitacji, mający na celu jak najszybsze odzyskanie sprawności. Bezpośrednio po operacji zapewniamy kontrolę bólu oraz unieruchomienie ramienia w specjalnym stabilizatorze lub temblaku. W kolejnym etapie wdrażamy odpowiednią fizjoterapię, początkowo polegającą na ćwiczeniach biernych i stopniowo zwiększając intensywność do aktywnych ćwiczeń wzmacniających mięśnie oraz poprawiających zakres ruchomości stawu. Pacjent pozostaje pod regularną kontrolą lekarza ortopedy, aby monitorować postępy leczenia.

• Wyniki leczenia

  Dzięki zastosowaniu nowoczesnych metod leczenia oraz precyzyjnie zaplanowanej rehabilitacji, u większości pacjentów uzyskujemy znaczną redukcję dolegliwości bólowych oraz istotną poprawę funkcji kończyny górnej. Chorzy odzyskują komfort życia, umożliwiający im powrót do aktywności codziennych i zawodowych. Najlepsze efekty osiągane są przy wczesnym wdrożeniu leczenia i konsekwentnym realizowaniu programu rehabilitacyjnego. W przypadku leczenia operacyjnego, szczególnie endoprotezoplastyki, wyniki są bardzo dobre, a efekt leczniczy jest trwały i satysfakcjonujący dla pacjenta.

Stopa cukrzycowa i zaburzenia naczyniowe to poważne powikłania cukrzycy, które mogą prowadzić do znaczących problemów zdrowotnych w obrębie kończyn dolnych. Te schorzenia wymagają kompleksowego podejścia terapeutycznego i ścisłej współpracy między specjalistami różnych dziedzin.

Deformacja Charcot

• Opis choroby

  Deformacja Charcota (neuroartropatia Charcota) jest postępującym schorzeniem układu kostno-stawowego, najczęściej dotyczącym stopy i stawu skokowego. Dochodzi do niej wskutek utraty czucia bólu i propriocepcji, zwykle na tle neuropatii cukrzycowej lub innych schorzeń neurologicznych. Brak odczuwania bólu powoduje mikrourazy, których pacjent nie zauważa. W rezultacie rozwijają się uszkodzenia kości i stawów prowadzące do deformacji, takich jak załamania łuku stopy, patologiczne przemieszczenia kości oraz deformacje, takie jak stopa kołyskowa („rocker-bottom foot”). Powstałe zniekształcenia znacząco ograniczają funkcję stopy i prowadzą do przewlekłych owrzodzeń oraz trudności w chodzeniu.

• Diagnostyka

  Diagnostyka deformacji Charcota obejmuje szczegółowy wywiad i badanie kliniczne pacjenta, ocenę neuropatii (badanie czucia bólu, wibracji, temperatury), a także diagnostykę obrazową. Wykonujemy zdjęcia RTG, które mogą ukazać destrukcję kości, podwichnięcia, złamania patologiczne i deformacje kostne. Często potrzebne są dodatkowe badania, takie jak rezonans magnetyczny (MRI), tomografia komputerowa (TK) lub scyntygrafia kości, szczególnie w przypadku wątpliwości diagnostycznych lub podejrzenia infekcji współistniejącej (osteomyelitis).

• Nasze podejście do leczenia

  Leczenie deformacji Charcota stopy w naszym ośrodku ukierunkowane jest przede wszystkim na zahamowanie postępu choroby, zapobieganie powikłaniom oraz przywrócenie jak najlepszej funkcji kończyny dolnej. W terapii stosujemy podejście kompleksowe i multidyscyplinarne. Każdy pacjent wymaga indywidualnie dobranego planu leczenia, uwzględniającego stopień zaawansowania deformacji, obecność infekcji oraz ogólny stan zdrowia. Nacisk kładziemy na precyzyjną diagnostykę, profilaktykę oraz kompleksową opiekę pooperacyjną, minimalizując ryzyko nawrotów.

• Metody leczenia

  Dobór metod leczenia deformacji Charcota uzależniony jest od stopnia zaawansowania deformacji i stanu klinicznego pacjenta. W początkowych etapach choroby stosujemy leczenie zachowawcze: odciążenie kończyny przy pomocy specjalnych ortez, opatrunków gipsowych (Total Contact Cast – TCC), obuwia ortopedycznego oraz leczenia farmakologicznego.
  W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczne jest leczenie operacyjne. W naszym ośrodku stosujemy nowoczesne techniki chirurgiczne, takie jak osteotomie korekcyjne, stabilizacja za pomocą śrub, płytek czy gwoździ śródszpikowych, a także rekonstrukcje więzadłowe i kostne z przeszczepami kostnymi. W skrajnych sytuacjach, kiedy deformacja jest znaczna i towarzyszy jej infekcja, konieczna może być częściowa resekcja kości lub amputacja częściowa stopy.

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna jest niezwykle istotna w przypadku deformacji Charcota, gdyż wpływa na ostateczne efekty leczenia. Po zabiegu pacjent pozostaje pod opieką specjalistycznego zespołu obejmującego ortopedę, diabetologa, chirurga naczyniowego, fizjoterapeutę oraz pielęgniarkę specjalizującą się w leczeniu ran przewlekłych. Ważne jest odpowiednie odciążenie kończyny, stosowanie specjalistycznego obuwia ochronnego, regularna pielęgnacja ran oraz intensywna rehabilitacja usprawniająca. Pacjent otrzymuje także edukację dotyczącą kontroli glikemii i zapobiegania nawrotom.

• Wyniki leczenia

  Wyniki leczenia deformacji Charcota są ściśle uzależnione od wczesnej diagnozy, stopnia zaawansowania schorzenia oraz zastosowanych metod leczenia. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik operacyjnych oraz odpowiedniej opieki pooperacyjnej, u większości naszych pacjentów udaje się przywrócić stabilność stopy, poprawić funkcję kończyny oraz ograniczyć ryzyko dalszych powikłań. Regularna współpraca pacjenta z zespołem terapeutycznym pozwala na długotrwałe utrzymanie dobrych wyników leczenia i znaczącą poprawę jakości życia.

Przewlekłe owrzodzenia kończyny dolnej

• Opis choroby

  Przewlekłe owrzodzenia kończyny dolnej to trudno gojące się, przewlekłe rany, najczęściej zlokalizowane w okolicy podudzia, kostki lub stopy. Są one zwykle skutkiem zaburzeń ukrwienia lub niewydolności żylnej, ale mogą wynikać także z innych przyczyn, takich jak choroby metaboliczne (np. cukrzyca), urazy czy infekcje. Częstym czynnikiem ryzyka jest przewlekła niewydolność żylna, miażdżyca zarostowa kończyn dolnych, otyłość oraz siedzący tryb życia. Pacjenci często zgłaszają przewlekły ból, obrzęki, a także znaczne pogorszenie jakości życia.

• Diagnostyka

  Diagnostyka przewlekłych owrzodzeń kończyny dolnej obejmuje dokładny wywiad medyczny oraz badanie kliniczne. W diagnostyce wykorzystuje się badania obrazowe takie jak ultrasonografia dopplerowska, angiografia tomografii komputerowej (angio-TK), rezonans magnetyczny (MRI) oraz arteriografia. Bardzo ważne jest określenie przyczyny owrzodzenia (żylnej, tętniczej, mieszanej lub neuropatycznej). Niekiedy wymagane są również badania mikrobiologiczne (posiewy) oraz biopsja tkankowa, szczególnie w przypadku podejrzenia infekcji lub zmian nowotworowych.

• Nasze podejście do leczenia

  W naszym podejściu kluczowa jest identyfikacja i leczenie pierwotnej przyczyny owrzodzenia oraz kompleksowe podejście do samej rany. Skupiamy się na poprawie krążenia, skutecznej eliminacji infekcji oraz regeneracji uszkodzonej tkanki. Dążymy do maksymalnego zmniejszenia bólu i przywrócenia funkcji kończyny, wykorzystując nowoczesne techniki leczenia zachowawczego i chirurgicznego. W proces leczenia angażujemy interdyscyplinarny zespół specjalistów (chirurgów naczyniowych, ortopedów, dermatologów, diabetologów i rehabilitantów).

• Metody leczenia

  Metody leczenia przewlekłych owrzodzeń kończyny dolnej obejmują:
  Leczenie zachowawcze – odpowiednie opatrunki specjalistyczne (opatrunki hydrożelowe, opatrunki alginianowe, pianki, opatrunki ze srebrem), terapia uciskowa (kompresjoterapia), antybiotykoterapia miejscowa lub systemowa oraz terapia regeneracyjna (np. terapia podciśnieniowa VAC).
  Leczenie farmakologiczne – stosowanie leków poprawiających ukrwienie, przeciwzakrzepowych oraz antybiotyków.
  Leczenie chirurgiczne – opracowanie chirurgiczne rany, usunięcie martwiczych tkanek, leczenie interwencyjne chorób naczyń (angioplastyka, stentowanie), a także przeszczepy skórne, leczenie rekonstrukcyjne i plastyczne.
  Terapia wspomagająca – hiperbaryczna terapia tlenowa oraz zastosowanie metod fizykalnych (np. laseroterapia, ultradźwięki, magnetoterapia).

• Opieka pooperacyjna

  Opieka pooperacyjna jest kluczowa dla uzyskania dobrych wyników leczenia przewlekłych owrzodzeń kończyn dolnych. Regularnie monitorujemy proces gojenia rany, zapewniając odpowiednią zmianę opatrunków i kontrolę ewentualnych infekcji. Istotnym elementem opieki pooperacyjnej jest również edukacja pacjenta w zakresie higieny rany, samodzielnego stosowania terapii uciskowej oraz odpowiedniej aktywności fizycznej wspierającej krążenie krwi w kończynie. Każdy pacjent objęty jest kompleksową rehabilitacją oraz opieką specjalistyczną do czasu całkowitego zagojenia owrzodzenia.

• Wyniki leczenia

  W większości przypadków nasze podejście umożliwia skuteczne zagojenie się przewlekłych owrzodzeń oraz poprawę komfortu życia pacjenta. Skuteczność leczenia zależy od wczesnej diagnozy, precyzyjnego określenia przyczyn, a także współpracy pacjenta w zakresie wdrażania zaleceń terapeutycznych. Dzięki indywidualnemu podejściu możliwe jest ograniczenie ryzyka nawrotu owrzodzenia, znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz poprawa funkcji kończyny dolnej. Regularne kontrole pozwalają na utrzymanie efektów terapii oraz szybkie reagowanie w przypadku potencjalnych powikłań.

Poprzeczny transport kostny

• Opis choroby

  Poprzeczny transport kostny jest metodą leczenia stosowaną w przypadku stopy cukrzycowej powikłanej przewlekłymi, trudno gojącymi się owrzodzeniami lub infekcjami kostnymi. Stopa cukrzycowa to powikłanie cukrzycy, wynikające z zaburzeń ukrwienia oraz neuropatii, które prowadzą do uszkodzeń skóry, tkanek miękkich i kości. Częstym problemem jest głęboka infekcja kości (osteomyelitis) oraz nieprawidłowa architektura stopy. Poprzeczny transport kostny polega na kontrolowanym przecięciu chorej kości, a następnie powolnym przesuwaniu odłamów kostnych, co umożliwia regenerację zdrowej tkanki kostnej oraz poprawę ukrwienia w okolicy zmienionej chorobowo.

• Diagnostyka

  Podstawą diagnostyki poprzedzającej poprzeczny transport kostny jest szczegółowa ocena kliniczna stopy pacjenta, obejmująca badanie fizykalne, ocenę ukrwienia i stopnia neuropatii. Kluczowe znaczenie mają także badania obrazowe, takie jak zdjęcia rentgenowskie (RTG), rezonans magnetyczny (MRI) oraz tomografia komputerowa (TK), pozwalające określić stopień uszkodzenia kości oraz ocenić rozległość infekcji. Dodatkowo wykonuje się posiewy mikrobiologiczne z owrzodzeń lub zakażonej tkanki w celu identyfikacji patogenu oraz doboru odpowiedniej antybiotykoterapii.

• Nasze podejście do leczenia

  Naszym priorytetem jest indywidualne podejście do pacjenta oparte na wielodyscyplinarnej współpracy specjalistów z dziedziny ortopedii, diabetologii, chirurgii naczyniowej oraz rehabilitacji. Kluczowe znaczenie ma dokładna ocjęna pacjenta i szczegółowe zaplanowanie leczenia. Technika poprzecznego transportu kostnego jest wdrażana, gdy inne metody leczenia zachowawczego zawodzą, a celem jest uniknięcie amputacji, wyleczenie infekcji, przywrócenie funkcjonalności stopy oraz poprawa jakości życia pacjenta.

• Metody leczenia

  Procedura poprzecznego transportu kostnego obejmuje chirurgiczne przecięcie zajętej chorobowo kości, zazwyczaj kości śródstopia, oraz założenie aparatu dystrakcyjnego (najczęściej aparatu Ilizarowa lub mini-fiksatorów zewnętrznych). Następnie, poprzez stopniową i kontrolowaną dystrakcję fragmentów kostnych (około 1 mm dziennie), dochodzi do stymulacji powstawania zdrowej tkanki kostnej oraz poprawy miejscowego ukrwienia. Proces ten trwa kilka tygodni, a tempo oraz zakres transportu kostnego są stale monitorowane przez lekarza prowadzącego. Równocześnie wdrażana jest intensywna antybiotykoterapia oraz terapia miejscowa rany, jeśli występuje owrzodzenie.

• Opieka pooperacyjna

  Po zabiegu pacjent wymaga starannej i systematycznej opieki pooperacyjnej. Niezbędna jest regularna kontrola chirurgiczna oraz radiologiczna w celu monitorowania postępu leczenia. Ważnym elementem jest odpowiednia higiena i pielęgnacja miejsca operowanego, profilaktyka zakażeń oraz ścisła kontrola poziomu glikemii u pacjenta. Ponadto kluczową rolę odgrywa rehabilitacja, obejmująca ćwiczenia wzmacniające, mobilizujące stawy oraz stopniowe obciążanie kończyny pod kontrolą fizjoterapeuty.

• Wyniki leczenia

  Poprzeczny transport kostny w leczeniu stopy cukrzycowej pozwala na znaczącą poprawę ukrwienia oraz regenerację zdrowej tkanki kostnej. Zastosowanie tej techniki umożliwia wyleczenie przewlekłych infekcji, zamknięcie owrzodzeń oraz uniknięcie amputacji kończyny w znacznym odsetku przypadków. Wielu pacjentów osiąga dobre wyniki funkcjonalne, umożliwiające powrót do aktywności życiowej. Kluczowym elementem skuteczności jest jednak ścisła współpraca pacjenta ze specjalistami oraz przestrzeganie zaleceń dotyczących kontroli cukrzycy i pielęgnacji stopy.

• Dla kogo?
  -Dzieci z nadmierną spastycznością lub aktywnością pewnych grup mięśniowych, skutkującą niewłaściwym wzorcem ruchu lub deformacjami.
  – Głównie stosowane w porażeniu mózgowym, aby ograniczyć nieprawidłowy ruch i pozwolić na wytrenowanie bardziej prawidłowego wzorca.
• Główne założenia i cele:
  – Zmniejszenie patologicznych wzorców motorycznych.
  – Umożliwienie dziecku bezpiecznego ćwiczenia w określonym ustawieniu kończyny, co pomaga w reedukacji ruchu.
  -Wsparcie leczenia spastyczności w połączeniu z innymi metodami (np. botoks, rehabilitacja ruchowa).

• Metody i narzędzia:
  – Aplikacja tzw. inhibitory casts (gips hamujący) w pozycji, która zapobiega niekontrolowanemu zginaniu, wykręcaniu czy przenoszeniu ciężaru na niewłaściwy obszar.
  – Równoległa terapia zajęciowa i kinezyterapia, aby wypracować nowe wzorce ruchowe.
  -Monitoring i ewentualne modyfikacje ustawienia w trakcie turnusu.

• Dla kogo?
  -Dzieci, u których zastosowano leczenie toksyną botulinową (botoks) w celu czasowego obniżenia spastyczności w określonych grupach mięśniowych (np. przy MPD, dystoniach).
• Główne założenia i cele:
  -Wykorzystanie „okna terapeutycznego” – okresu, w którym obniżone napięcie mięśniowe pozwala na efektywniejsze rozciąganie i naukę nowych wzorców ruchu.
  -Zapobieganie nawrotowi przykurczów poprzez intensywną rehabilitację ruchową
  -Poprawa zakresu ruchu, wzmocnienie mięśni antagonistycznych i trening czynności funkcjonalnych.
• Metody i narzędzia:
  -Intensywna fizjoterapia ukierunkowana na rozciąganie i wzmacnianie mięśni, które otrzymały zastrzyki z toksyny botulinowej.
  -Ortezowanie, taping (np. kinesiotaping) w celu utrzymania prawidłowych ustawień stawów.
  -Terapia zajęciowa koncentrująca się na poprawie umiejętności manualnych i codziennych aktywności.

• Dla kogo?
  – Dzieci z hemiplegią, niedowładem połowiczym lub asymetrią kończyn, najczęściej w przebiegu MPD.
  – „babyCIMT” – dedykowany najmłodszym dzieciom, u których chcemy już na wczesnym etapie promować używanie słabszej kończyny.
• Główne założenia i cele:
  – Polega na unieruchomieniu (np. w ortezie, rękawie) kończyny dominującej/sprawniejszej, by wymusić używanie kończyny dotkniętej niedowładem.
  – Intensywne treningi czynności (tzw. task practice), pozwalające na poprawę funkcjonalną słabszej ręki/nogi.
  – Poprawa koordynacji, zwiększenie siły i zakresu ruchu w kończynie dotychczas rzadziej używanej.
• Metody i narzędzia:
  – Terapia zajęciowa w formie zabaw, ćwiczeń manualnych i funkcjonalnych wykonywanych głównie słabszą kończyną.
  – Stopniowe wprowadzanie różnorodnych aktywności – od prostych manipulacji po bardziej złożone zadania
  – Motywowanie dziecka poprzez atrakcyjne formy ćwiczeń, włączanie rodziców w proces terapeutyczny.

• Dla kogo?
  -Dzieci, które oprócz standardowej rehabilitacji ruchowej potrzebują wsparcia w codziennych aktywnościach i zachęty do ćwiczeń w formie zabawy i praktyki.
  – W szczególności polecane dla dzieci z trudnościami w samodzielności (ADL), koordynacji ruchowej czy planowaniu ruchu.
• Główne założenia i cele:
  – Łączenie rehabilitacji z praktycznymi czynnościami (gotowanie, wycieczki, zajęcia tematyczne), aby wzmocnić motywację i samodzielność.
  – Poprawa koordynacji ruchów rąk, pracy obu rąk, utrzymywania równowagi – w trakcie gotowania, przygotowywania posiłków, czynności dnia codziennego.
  – Ćwiczenie planowania ruchowego i sekwencji działań w naturalnych warunkach.
• Metody i narzędzia:
  – Terapeutyczne gotowanie – dziecko wraz z terapeutami i rodzicami przyrządza potrawy, ucząc się przy tym krojenia, mieszania, odmierzania składników.
  – „Podróżnicze” aktywności mogą obejmować krótkie wycieczki, zwiedzanie, zadania w terenie.
  – Równolegle: elementy rehabilitacji ruchowej, ćwiczenia siłowe, ćwiczenia koordynacyjne dopasowane do scenariusza zajęć.

• Dla kogo?
  – Dzieci z osłabioną kontrolą motoryczną, paraliżem, niedowładem, szczególnie gdy chcemy wzmocnić lub „przypomnieć” pracę określonych mięśni.
  – Często stosowane przy MPD, przepuklinie oponowo-rdzeniowej, urazach rdzenia kręgowego.
• Główne założenia i cele:
  -Wykorzystanie bezpiecznych impulsów elektrycznych w celu wywołania skurczu mięśni i nauki prawidłowego ruchu (np. w trakcie chodu).
  -Poprawa siły mięśniowej i koordynacji mięśniowej.
  -Zwiększenie świadomości dziecka co do pracy konkretnej grupy mięśni.
• Metody i narzędzia:
  -FES połączone z treningiem chodzenia (np. stymulacja mięśni prostowników kolana, zginaczy grzbietowych stopy).
  -Równoległa kinezyterapia: ćwiczenia funkcjonalne, reedukacja chodu, ćwiczenia w wodzie z elektrostymulacją (jeśli dostępny jest odpowiedni sprzęt).
  -Edukacja i instruktaż rodziców, jeśli możliwe jest prowadzenie domowej stymulacji pod nadzorem specjalisty.

• Dla kogo?
  Dzieci, które potrzebują poprawy kondycji fizycznej, wytrzymałości, koordynacji ruchowej.
  Może być skierowany do szerokiej grupy pacjentów z różnymi schorzeniami neurologicznymi i ortopedycznymi, ale również do dzieci z nadwagą czy problemami postawy.
• Główne założenia i cele:
  -Ćwiczenia ogólnorozwojowe o charakterze gimnastycznym, uwzględniające ograniczenia i potrzeby dziecka.
  -Zwiększenie siły mięśni, elastyczności, stabilizacji posturalnej.
  -Wyrabianie nawyku regularnej aktywności fizycznej.
• Metody i narzędzia:
  -Zajęcia grupowe i indywidualne z wykorzystaniem mat, piłek rehabilitacyjnych, taśm, drabinek gimnastycznych.
  -Ćwiczenia oddechowe, rozciągające, wzmacniające, koordynacyjne.
  -Gry i zabawy ruchowe odpowiednio zaadaptowane do możliwości uczestników.

• Dla kogo?
  

  -Dzieci z zaburzeniami karmienia, wybiórczością pokarmową, trudnościami w połykaniu czy z awersją oralną (często w MPD, autyzmie, chorobach genetycznych).
  -Maluchy z problemami sensorycznymi związanymi z jedzeniem.

• Główne założenia i cele:
  

  -Ocena i terapia zaburzeń w obrębie aparatu ustno-twarzowego, przywracanie prawidłowych odruchów i wzorców ssania, połykania, gryzienia.
  -Stopniowe wprowadzanie nowych pokarmów, tekstur, smaków – przełamanie barier sensorycznych.
  -Nauka prawidłowej postawy przy jedzeniu i wspomagających technik karmienia (dla rodziców/opiekunów).

• Metody i narzędzia:
  

  -Terapia karmienia (m.in. metody typu SOS Approach to Feeding, BLW – jeśli dostosowane do potrzeb).
  -Ćwiczenia oralne: masaże logopedyczne, stymulacja aparatu mowy i mięśni twarzy.
  -Konsultacje z dietetykiem, logopedą, neurologopedą, psychologiem – podejście wielospecjalistyczne.

Dla dzieci z MPD (mózgowym porażeniem dziecięcym)

• Cele i założenia:

• Usprawnianie ruchowe i zapobieganie przykurczom.
• Poprawa samodzielności w ADL, komunikacji, funkcjonowania społecznego.
• Różnorodne metody terapii: NDT-Bobath, Vojta (w przypadku najmłodszych), PNF, terapia zajęciowa, hydroterapia.

Dla dzieci z SMA (rdzeniowym zanikiem mięśni)

• Cele i założenia:

• Wzmacnianie mięśni oddechowych, utrzymanie jak największej siły mięśniowej i zakresu ruchu.
• Profilaktyka skoliozy, przykurczów, zapobieganie powikłaniom oddechowym.
• Ćwiczenia wspomagające oddech (techniki oddechowe, asystory kaszlu), wsparcie ortotyczne.

 Dzieci z przepukliną oponowo-rdzeniową

• Cele i założenia:

• Rehabilitacja ruchowa z naciskiem na wzmacnianie partii mięśni odciążonych przez porażenie, stabilizację kręgosłupa.
• Nauka efektywnego poruszania się (np. w ortezach, na wózku), zapobieganie deformacjom ortopedycznym.
• Trening czynności dnia codziennego, dbanie o higienę układu moczowego i skóry (profilaktyka odleżyn).

Z chorobami genetycznymi

• Cele i założenia:

• Kompleksowe podejście w zależności od typu choroby (np. Zespół Downa, dystrofie mięśniowe, rzadsze choroby metaboliczne).
• Wielospecjalistyczna opieka – fizjoterapia, terapia zajęciowa, logopedyczna, psychologiczna.
• Dostosowanie metod do możliwości poznawczych i poziomu rozwoju ruchowego dziecka.

Każdy z  turnusów ma swoją specyfikę wynikającą z celu terapeutycznego i grupy, do której jest skierowany. Wspólnym mianownikiem pozostaje jednak:

• Zindywidualizowane podejście – ocena potrzeb, ustalenie celów i dostosowanie planu rehabilitacji.

• Zespół wielodyscyplinarny – lekarze (ortopeda, neurolog), fizjoterapeuci, terapeuci zajęciowi, logopedzi/neurologopedzi, psychologowie, dietetycy, ortotycy.

• Równoległa edukacja rodziców – aby kontynuowali zalecone ćwiczenia i zasady pielęgnacji w warunkach domowych.
• Kontynuacja terapii w domu – utrwalanie efektów turnusu jest kluczowe w długofalowej poprawie funkcjonalnej dziecka.

Turnusy rehabilitacyjne stanowią intensywną formę usprawniania, często łączoną z atrakcyjną formą aktywności (zabawa, wycieczki, gotowanie), co zwiększa motywację dzieci i sprzyja osiąganiu lepszych rezultatów.

• Metoda Integracji Sensorycznej (SI) to terapia mająca na celu poprawę przetwarzania bodźców sensorycznych u dzieci, które doświadczają trudności w zakresie integracji zmysłowej. Terapia SI opiera się na zabawach i aktywnościach, które stymulują zmysły, takie jak dotyk, równowaga czy propriocepcja, aby wspomóc rozwój neurologiczny i funkcjonowanie dziecka. Metoda ta jest szczególnie skuteczna w pracy z dziećmi z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, ADHD czy trudnościami w nauce, pomagając im lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami.

• Funkcjonalna Indywidualna Terapia Skolioz to specjalistyczne podejście terapeutyczne skierowane głównie na leczenie skolioz i innych wad postawy u dzieci i młodzieży. Terapia opiera się na indywidualnie dobranych ćwiczeniach, które mają na celu korekcję ustawienia ciała, poprawę stabilizacji mięśniowej oraz edukację pacjenta w zakresie prawidłowej postawy. Metoda FITS łączy elementy terapii manualnej, ćwiczeń korekcyjnych oraz pracy nad świadomością ciała, co pozwala na kompleksowe podejście do leczenia wad kręgosłupa.

• Metoda Prechtla to sposób oceny globalnych wzorców ruchowych u niemowląt, stosowany głównie do wczesnego wykrywania zaburzeń neurologicznych, takich jak mózgowe porażenie dziecięce. Analizuje spontaniczne ruchy dziecka, zwracając uwagę na ich jakość, płynność i zmienność. Wczesna diagnoza oparta na tej metodzie pozwala na szybkie wdrożenie odpowiedniej terapii, co zwiększa szanse na lepszy rozwój motoryczny dziecka.

• To manualne metody terapii stosowane w celu redukcji napięcia, poprawy elastyczności i zwiększenia zakresu ruchu w mięśniach oraz powięziach. Obejmują różne techniki, takie jak masaż, rozluźnianie mięśniowo-powięziowe czy stretching, które wpływają na układ nerwowo-mięśniowy. Regularne stosowanie tych metod może zmniejszyć dolegliwości bólowe, poprawić krążenie oraz wspomóc regenerację tkanek.

• To technika terapii manualnej stosowana w rehabilitacji, której celem jest poprawa ruchomości i elastyczności struktur nerwowych. Polega na delikatnym rozciąganiu i przesuwaniu nerwów w ich naturalnych torach, co zmniejsza napięcie, poprawia ukrwienie oraz redukuje ból i drętwienie. Jest stosowana m.in. przy zespołach bólowych, neuropatiach oraz po urazach układu nerwowego.

• Polega na aplikacji elastycznych, oddychających taśm na skórę w celu wsparcia mięśni, stawów i układu limfatycznego. Taśmy poprawiają mikrokrążenie, zmniejszają ból, redukują obrzęki i wspierają naturalne procesy gojenia organizmu. Technika ta jest szeroko stosowana w rehabilitacji, sporcie oraz terapii przeciwbólowej, nie ograniczając zakresu ruchu pacjenta.

• To technika terapeutyczna, która wykorzystuje impulsy elektryczne do stymulowania mięśni w celu przywrócenia funkcji motorycznych u osób z uszkodzeniami układu nerwowego. Impulsy elektryczne wywołują skurcz mięśni, co pozwala na poprawę siły, koordynacji i zakresu ruchu. FES jest szczególnie stosowana w rehabilitacji osób po udarach, urazach rdzenia kręgowego oraz innych zaburzeniach neuromotorycznych

• To metoda terapeutyczna stosowana w fizjoterapii, polegająca na wprowadzeniu cienkiej igły (bez podawania substancji) w punktach spustowych lub napięte pasma mięśniowe w celu zmniejszenia bólu, rozluźnienia mięśni i poprawy ich funkcji. Technika ta działa poprzez mechaniczne oddziaływanie na tkanki, co może przyspieszyć regenerację, poprawić ukrwienie i zmniejszyć stan zapalny. Suche igłowanie jest często stosowane w leczeniu bólu mięśniowo-powięziowego, urazów sportowych oraz przewlekłych dolegliwości bólowych.

• To metoda terapeutyczna stosowana w fizjoterapii, polegająca na wprowadzeniu cienkiej igły (bez podawania substancji) w punktach spustowych lub napięte pasma mięśniowe w celu zmniejszenia bólu, rozluźnienia mięśni i poprawy ich funkcji. Technika ta działa poprzez mechaniczne oddziaływanie na tkanki, co może przyspieszyć regenerację, poprawić ukrwienie i zmniejszyć stan zapalny. Suche igłowanie jest często stosowane w leczeniu bólu mięśniowo-powięziowego, urazów sportowych oraz przewlekłych dolegliwości bólowych

• Terapia z wykorzystaniem platformy wibracyjnej Galileo polega na stymulowaniu mięśni i układu nerwowego za pomocą drgań. Pacjent staje na platformie, która generuje wibracje o różnych częstotliwościach, co pomaga w poprawie siły mięśniowej, koordynacji oraz równowagi. Jest to często wykorzystywane w rehabilitacji i treningu sportowym.

• To metoda fizjoterapeutyczna, w której wykorzystuje się specjalne narzędzia (np. twarde plastikowe lub metalowe przyrządy) do pracy z tkankami miękkimi, takimi jak mięśnie, powięź, ścięgna czy więzadła. Technika ta polega na mechanicznym oddziaływaniu na tkanki w celu zmniejszenia bólu, rozbicia zrostów, poprawy ukrwienia, zwiększenia elastyczności oraz przyspieszenia regeneracji. Popularne metody terapii narzędziowej to m.in. ASTYM.

• To metoda rehabilitacyjna, która koncentruje się na poprawie funkcji ręki u pacjentów po uszkodzeniach neurologicznych. Polega na ograniczeniu używania zdrowej ręki, aby zmusić pacjenta do intensywnego wykorzystywania osłabionej kończyny. Terapia ma na celu przywrócenie sprawności i poprawę precyzyjności ruchów, zwiększając aktywność neurologiczną w uszkodzonej części mózgu.

• To nowoczesna metoda rehabilitacji wykorzystująca specjalny systemy odciążenia pacjenta. Dzięki uprzęży i dynamicznemu podparciu pacjent może bezpiecznie ćwiczyć chód, równowagę oraz koordynację ruchową, minimalizując ryzyko upadku. System ten jest szczególnie przydatny w rehabilitacji neurologicznej i ortopedycznej, wspierając osoby z zaburzeniami chodu, osłabieniem mięśni czy trudnościami w utrzymaniu równowagi.

• Gipsowanie to technika wykorzystywana w fizjoterapii u dzieci i dorosłych m.in. z mózgowym porażeniem dziecięcym, dystrofią mięśniową Duchenne’a oraz w przypadku urazów mózgowo-czaszkowych, czyli wszędzie tam, gdzie zaburzenia neurologiczne wpływają na zakres ruchu Pacjenta. Gipsowanie ortopedyczne staje się kluczowym elementem terapeutycznym gdy występuje wzrost napięcia mięśniowego, sztywność mięśni, chodzenie na palcach, zaburzenia liniowości stawu czy ogólne ograniczenie zakresu ruchu.