NeurocenterOrtopediaKosmetyczne wydłużanie kończyn
Bądź na bieżąco
Obserwuj nas
Obserwuj nas
Kontakt

Rehabilitacja przez zabawę

Zapraszamy na turnusy tematyczne, które łączą zabawę z rehabilitacją kończyn górnych. Jest to pierwszy w Polsce, w pełni autorski, program terapii bimanualnej, który został przygotowany przez fizjoterapeutów i terapeutów zajęciowych z Paley European Institute.

Jak to działa

ico__turnusy-czas.png

Każdy turnus jest dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta.

ico__turnusy-paley.png

Wszystkie zajęcia odbywają się w Paley European Institute, w salach dostosowanych do potrzeb najmłodszych.

ico__turnusy-grupy.png

Zajęcia odbywają się w czteroosobowej grupie, umożliwiającej interakcje między uczestnikami.

ico__turnusy-terapeuta.png

Z każdym dzieckiem pracuje jeden fizjoterapeuta lub terapeuta zajęciowy.

ico__terapia-round.png

Terapia bimanualna

W obrębie kończyn górnych pomaga dzieciom nauczyć się jednoczesnego używania obu rąk i ćwiczyć czynności niezbędne w codziennym życiu. Wykorzystuje w grach i zabawach starannie zaplanowane oraz powtarzane ćwiczenia, co w połączeniu z wysoką intensywnością gwarantuje skuteczność terapii.

ico__kucharski-round.png

Turnus kucharski

Prowadzony jest z myślą o dzieciach po operacjach ortopedycznych takich, jak: policyzacja i ulnaryzacja. Zajęcia kulinarne pozwalają im rozwijać motorykę i ćwiczyć kończyny górne.

ico__podrozniczy-round.png

Turnus podróżniczy

Dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD) pod postacią hemiplegii zaproszone są do wspólnej zabawy w małych podróżników, która aktywnie wspiera rehabilitację kończyn górnych.

Turnusy rehabilitacyjne

  • Dla kogo?
    Dzieci i młodzież z dysfunkcjami narządu ruchu, głównie spowodowanymi porażeniem mózgowym (MPD), wadami wrodzonymi bioder lub innymi schorzeniami ortopedycznymi, u których zaplanowano zabieg operacyjny (np. osteotomia biodra, selektywna rizotomia grzbietowa – SDR).
    Celem jest optymalne przygotowanie układu mięśniowo-szkieletowego oraz poprawa stanu ogólnego i wydolności dziecka przed zabiegiem.
  • Główne założenia i cele:
    -Wzmocnienie mięśni stabilizujących stawy (zwłaszcza okołobiodrowe, tułowia).
    -Poprawa zakresu ruchu w stawach, zapobieganie przykurczom i utrwalonym zmianom.
    -Nauka prawidłowych wzorców ruchowych na tyle, na ile pozwala stan dziecka, aby łatwiej było wdrożyć rehabilitację pooperacyjną.
    -Edukacja rodziców/opiekunów w zakresie ćwiczeń i pielęgnacji.
  • Metody i narzędzia:
    Indywidualna fizjoterapia (ćwiczenia czynne, bierne, wspomagane).
    Terapeutyczne masaże, techniki rozluźniające mięśnie i mobilizacje stawów.
    Ćwiczenia poprawiające ogólną wydolność i koordynację (np. na piłkach, platformach balansowych).
    Konsultacje z ortopedą, fizjoterapeutą, neurologopedą czy psychologiem (w zależności od potrzeb).

  • Dla kogo?
    Dzieci po zabiegach ortopedycznych w obrębie stawów biodrowych (np. osteotomia, rekonstrukcja panewki,
    wydłużanie mięśni, korekcja ustawienia kości udowej).
  • Główne założenia i cele:
    -Odbudowa siły mięśniowej i przywracanie prawidłowego zakresu ruchu w stawie biodrowym.
    -Nauka poprawnych wzorców ruchowych po korekcji biomechaniki stawu.
    -Zapobieganie powikłaniom pooperacyjnym (zrostom, przykurczom, bliznom ograniczającym ruch).
    -Poprawa ogólnej sprawności i mobilności.
  • Metody i narzędzia:
    -Indywidualne sesje fizjoterapii ukierunkowane na poprawę mobilności stawu, wzmacnianie mięśni pośladkowych i przywodzicieli/odwodzicieli.
    -Terapie zajęciowe koncentrujące się na czynnościach dnia codziennego (ADL).
    -Techniki oddechowe, masaż tkanek, drenaż limfatyczny (w zależności od obrzęków i stanu tkanek).
    -Wspomaganie za pomocą ortez, zaopatrzenia ortopedycznego, jeśli wskazane.

  • Dla kogo?
    Dzieci po zabiegu SDR, który ma na celu zmniejszenie spastyczności w kończynach dolnych u pacjentów z MPD
    (zwłaszcza postać diplegii spastycznej).
  • Główne założenia i cele:
    – Maksymalne wykorzystanie efektu operacji, czyli obniżenia napięcia mięśniowego.
    – Nauka nowych, prawidłowych wzorców ruchu – często dotychczas spastyczność kompensowała brak stabilizacji, dlatego konieczne jest wzmocnienie mięśni posturalnych.
    – Poprawa funkcji chodu, równowagi, koordynacji.
    – Kontynuacja ćwiczeń profilaktycznych zapobiegających przykurczom w dalszej perspektywie.
  • Metody i narzędzia:-
    – Intensywne ćwiczenia wzmacniające mięśnie głębokie tułowia, mięśnie antygrawitacyjne.
    – Reedukacja chodu z użyciem sprzętu (balkoniki, kule, ortezy) lub bez, w zależności od stanu dziecka.
    – Terapie neuromobilizacyjne, praca nad czuciem głębokim i kontrolą motoryczną.
    – Hydroterapia, ćwiczenia w wodzie (jeżeli ośrodek jest wyposażony w basen rehabilitacyjny).

  • Dla kogo?
    – Dzieci z przykurczami, skróceniami ścięgien i mięśni, wymagające powtarzalnego, stopniowego korygowania ustawienia kończyn.
    – Zwykle stosowane u dzieci z MPD, wadami stóp (np. stopy końsko-szpotawe), przykurczami kolan itp.
  • Główne założenia i cele:
    – Stopniowe wydłużanie mięśni i ścięgien poprzez kontrolowane ustawienie kończyny w ortezie gipsowej.
    – Zapobieganie pogłębianiu się deformacji, a docelowo korekcja istniejących deformacji.
    – Przygotowanie do dalszej rehabilitacji ruchowej już w skorygowanym ustawieniu.
  • Metody i narzędzia:
    – Ocena i pomiar kątów stawowych przed rozpoczęciem oraz w trakcie kolejnych zmian opatrunku gipsowego.
    – Regularne zmiany gipsu (co 1–2 tygodnie) w celu dalszego rozciągania przykurczonych struktur.
    – Równolegle – ćwiczenia wzmacniające mięśnie antagonistyczne do rozciąganych i reedukacja chodu (o ile to możliwe).
    – Edukacja rodziców w zakresie pielęgnacji i kontroli gipsu.

  • Dla kogo?
    -Dzieci z nadmierną spastycznością lub aktywnością pewnych grup mięśniowych, skutkującą niewłaściwym wzorcem ruchu lub deformacjami.
    – Głównie stosowane w porażeniu mózgowym, aby ograniczyć nieprawidłowy ruch i pozwolić na wytrenowanie bardziej prawidłowego wzorca.
  • Główne założenia i cele:
    – Zmniejszenie patologicznych wzorców motorycznych.
    – Umożliwienie dziecku bezpiecznego ćwiczenia w określonym ustawieniu kończyny, co pomaga w reedukacji ruchu.
    -Wsparcie leczenia spastyczności w połączeniu z innymi metodami (np. botoks, rehabilitacja ruchowa).
  • Metody i narzędzia:
    – Aplikacja tzw. inhibitory casts (gips hamujący) w pozycji, która zapobiega niekontrolowanemu zginaniu, wykręcaniu czy przenoszeniu ciężaru na niewłaściwy obszar.
    – Równoległa terapia zajęciowa i kinezyterapia, aby wypracować nowe wzorce ruchowe.
    -Monitoring i ewentualne modyfikacje ustawienia w trakcie turnusu.

  • Dla kogo?
    -Dzieci, u których zastosowano leczenie toksyną botulinową (botoks) w celu czasowego obniżenia spastyczności w określonych grupach mięśniowych (np. przy MPD, dystoniach).
  • Główne założenia i cele:
    -Wykorzystanie „okna terapeutycznego” – okresu, w którym obniżone napięcie mięśniowe pozwala na efektywniejsze rozciąganie i naukę nowych wzorców ruchu.
    -Zapobieganie nawrotowi przykurczów poprzez intensywną rehabilitację ruchową
    -Poprawa zakresu ruchu, wzmocnienie mięśni antagonistycznych i trening czynności funkcjonalnych.
  • Metody i narzędzia:
    -Intensywna fizjoterapia ukierunkowana na rozciąganie i wzmacnianie mięśni, które otrzymały zastrzyki z toksyny botulinowej.
    -Ortezowanie, taping (np. kinesiotaping) w celu utrzymania prawidłowych ustawień stawów.
    -Terapia zajęciowa koncentrująca się na poprawie umiejętności manualnych i codziennych aktywności.

  • Dla kogo?
    – Dzieci z hemiplegią, niedowładem połowiczym lub asymetrią kończyn, najczęściej w przebiegu MPD.
    – „babyCIMT” – dedykowany najmłodszym dzieciom, u których chcemy już na wczesnym etapie promować używanie słabszej kończyny.
  • Główne założenia i cele:
    – Polega na unieruchomieniu (np. w ortezie, rękawie) kończyny dominującej/sprawniejszej, by wymusić używanie kończyny dotkniętej niedowładem.
    – Intensywne treningi czynności (tzw. task practice), pozwalające na poprawę funkcjonalną słabszej ręki/nogi.
    – Poprawa koordynacji, zwiększenie siły i zakresu ruchu w kończynie dotychczas rzadziej używanej.
  • Metody i narzędzia:
    – Terapia zajęciowa w formie zabaw, ćwiczeń manualnych i funkcjonalnych wykonywanych głównie słabszą kończyną.
    – Stopniowe wprowadzanie różnorodnych aktywności – od prostych manipulacji po bardziej złożone zadania
    – Motywowanie dziecka poprzez atrakcyjne formy ćwiczeń, włączanie rodziców w proces terapeutyczny.

  • Dla kogo?
    -Dzieci, które oprócz standardowej rehabilitacji ruchowej potrzebują wsparcia w codziennych aktywnościach i zachęty do ćwiczeń w formie zabawy i praktyki.
    – W szczególności polecane dla dzieci z trudnościami w samodzielności (ADL), koordynacji ruchowej czy planowaniu ruchu.
  • Główne założenia i cele:
    – Łączenie rehabilitacji z praktycznymi czynnościami (gotowanie, wycieczki, zajęcia tematyczne), aby wzmocnić motywację i samodzielność.
    – Poprawa koordynacji ruchów rąk, pracy obu rąk, utrzymywania równowagi – w trakcie gotowania, przygotowywania posiłków, czynności dnia codziennego.
    – Ćwiczenie planowania ruchowego i sekwencji działań w naturalnych warunkach.
  • Metody i narzędzia:
    – Terapeutyczne gotowanie – dziecko wraz z terapeutami i rodzicami przyrządza potrawy, ucząc się przy tym krojenia, mieszania, odmierzania składników.
    – „Podróżnicze” aktywności mogą obejmować krótkie wycieczki, zwiedzanie, zadania w terenie.
    – Równolegle: elementy rehabilitacji ruchowej, ćwiczenia siłowe, ćwiczenia koordynacyjne dopasowane do scenariusza zajęć.

  • Dla kogo?
    – Dzieci z osłabioną kontrolą motoryczną, paraliżem, niedowładem, szczególnie gdy chcemy wzmocnić lub „przypomnieć” pracę określonych mięśni.
    – Często stosowane przy MPD, przepuklinie oponowo-rdzeniowej, urazach rdzenia kręgowego.
  • Główne założenia i cele:
    -Wykorzystanie bezpiecznych impulsów elektrycznych w celu wywołania skurczu mięśni i nauki prawidłowego ruchu (np. w trakcie chodu).
    -Poprawa siły mięśniowej i koordynacji mięśniowej.
    -Zwiększenie świadomości dziecka co do pracy konkretnej grupy mięśni.
  • Metody i narzędzia:
    -FES połączone z treningiem chodzenia (np. stymulacja mięśni prostowników kolana, zginaczy grzbietowych stopy).
    -Równoległa kinezyterapia: ćwiczenia funkcjonalne, reedukacja chodu, ćwiczenia w wodzie z elektrostymulacją (jeśli dostępny jest odpowiedni sprzęt).
    -Edukacja i instruktaż rodziców, jeśli możliwe jest prowadzenie domowej stymulacji pod nadzorem specjalisty.

  • Dla kogo?
    Dzieci, które potrzebują poprawy kondycji fizycznej, wytrzymałości, koordynacji ruchowej.
    Może być skierowany do szerokiej grupy pacjentów z różnymi schorzeniami neurologicznymi i ortopedycznymi, ale również do dzieci z nadwagą czy problemami postawy.
  • Główne założenia i cele:
    -Ćwiczenia ogólnorozwojowe o charakterze gimnastycznym, uwzględniające ograniczenia i potrzeby dziecka.
    -Zwiększenie siły mięśni, elastyczności, stabilizacji posturalnej.
    -Wyrabianie nawyku regularnej aktywności fizycznej.
  • Metody i narzędzia:
    -Zajęcia grupowe i indywidualne z wykorzystaniem mat, piłek rehabilitacyjnych, taśm, drabinek gimnastycznych.
    -Ćwiczenia oddechowe, rozciągające, wzmacniające, koordynacyjne.
    -Gry i zabawy ruchowe odpowiednio zaadaptowane do możliwości uczestników.

  • Dla kogo?

    -Dzieci z zaburzeniami karmienia, wybiórczością pokarmową, trudnościami w połykaniu czy z awersją oralną (często w MPD, autyzmie, chorobach genetycznych).
    -Maluchy z problemami sensorycznymi związanymi z jedzeniem.

  • Główne założenia i cele:

    -Ocena i terapia zaburzeń w obrębie aparatu ustno-twarzowego, przywracanie prawidłowych odruchów i wzorców ssania, połykania, gryzienia.
    -Stopniowe wprowadzanie nowych pokarmów, tekstur, smaków – przełamanie barier sensorycznych.
    -Nauka prawidłowej postawy przy jedzeniu i wspomagających technik karmienia (dla rodziców/opiekunów).

  • Metody i narzędzia:

    -Terapia karmienia (m.in. metody typu SOS Approach to Feeding, BLW – jeśli dostosowane do potrzeb).
    -Ćwiczenia oralne: masaże logopedyczne, stymulacja aparatu mowy i mięśni twarzy.
    -Konsultacje z dietetykiem, logopedą, neurologopedą, psychologiem – podejście wielospecjalistyczne.

Dla dzieci z MPD (mózgowym porażeniem dziecięcym)

  • Cele i założenia:

  • Usprawnianie ruchowe i zapobieganie przykurczom.
  • Poprawa samodzielności w ADL, komunikacji, funkcjonowania społecznego.
  • Różnorodne metody terapii: NDT-Bobath, Vojta (w przypadku najmłodszych), PNF, terapia zajęciowa, hydroterapia.

Dla dzieci z SMA (rdzeniowym zanikiem mięśni)

  • Cele i założenia:
  • Wzmacnianie mięśni oddechowych, utrzymanie jak największej siły mięśniowej i zakresu ruchu.
  • Profilaktyka skoliozy, przykurczów, zapobieganie powikłaniom oddechowym.
  • Ćwiczenia wspomagające oddech (techniki oddechowe, asystory kaszlu), wsparcie ortotyczne.

 Dzieci z przepukliną oponowo-rdzeniową

  • Cele i założenia:
  • Rehabilitacja ruchowa z naciskiem na wzmacnianie partii mięśni odciążonych przez porażenie, stabilizację kręgosłupa.
  • Nauka efektywnego poruszania się (np. w ortezach, na wózku), zapobieganie deformacjom ortopedycznym.
  • Trening czynności dnia codziennego, dbanie o higienę układu moczowego i skóry (profilaktyka odleżyn).

Z chorobami genetycznymi

  • Cele i założenia:
  • Kompleksowe podejście w zależności od typu choroby (np. Zespół Downa, dystrofie mięśniowe, rzadsze choroby metaboliczne).
  • Wielospecjalistyczna opieka – fizjoterapia, terapia zajęciowa, logopedyczna, psychologiczna.
  • Dostosowanie metod do możliwości poznawczych i poziomu rozwoju ruchowego dziecka.

Każdy z  turnusów ma swoją specyfikę wynikającą z celu terapeutycznego i grupy, do której jest skierowany. Wspólnym mianownikiem pozostaje jednak:

  • Zindywidualizowane podejście – ocena potrzeb, ustalenie celów i dostosowanie planu rehabilitacji.

  • Zespół wielodyscyplinarny – lekarze (ortopeda, neurolog), fizjoterapeuci, terapeuci zajęciowi, logopedzi/neurologopedzi, psychologowie, dietetycy, ortotycy.

  • Równoległa edukacja rodziców – aby kontynuowali zalecone ćwiczenia i zasady pielęgnacji w warunkach domowych.
  • Kontynuacja terapii w domu – utrwalanie efektów turnusu jest kluczowe w długofalowej poprawie funkcjonalnej dziecka.

Turnusy rehabilitacyjne stanowią intensywną formę usprawniania, często łączoną z atrakcyjną formą aktywności (zabawa, wycieczki, gotowanie), co zwiększa motywację dzieci i sprzyja osiąganiu lepszych rezultatów.

Fizjoterapia nie musi być nudna!

Zabawa jest naturalnym środowiskiem dla dzieci oraz jednym ze sposobów, w jaki poznają świat. Wprowadzając do zabawy elementy fizjoterapii sprawiamy, że dzieci angażują się w ćwiczenia i nie traktują ich jak przykry obowiązek. Tworzą więź z terapeutą, która opiera się na współpracy i wzajemnym zaufaniu. A jest to kluczowy element pozwalający skutecznie osiągać cele terapeutyczne.

Porozmawiaj z nami
o swoich indywidualnych potrzebach

Skontaktuj się z konsultantem
Zadzwoń
Zostaw kontakt
do siebie

    Wyślij
    wiadomość
    Napisz do nas
    0
    0
    0
    0

    Galeria zdjęć Zobacz relacje z naszych turnusów